Robert Pattinson is iets aan het doen wat velen een paar jaar geleden onmogelijk achtten. De 33-jarige acteur is namelijk vampier Edward Cullen uit de ‘Twilight’-serie van zich aan het afwerpen door de laatste jaren met succes in kleinere indiefilms te spelen. Met High Life (2018) voegt Pattinson na o.a. Good Time, Cosmopolis of The Last City of Z opnieuw een interessante film toe aan zijn cv. High Life is alweer gewone film, het is een filosofisch ruimtevaartverhaal dat goed heeft gekeken naar 2001: A Space Odyssey en Solaris.
In de openingsscène van High Life verkent de camera het interieur van een ruimteschip. Het afgeleefde ruimtetuig is zelfvoorzienend, zo zien we een tuintje waar de astronauten voedsel groeien. We zien Monte (Robert Pattinson) die alleen aan boord is met baby Willow (Scarlett Lindsey). Verder is er niemand aanwezig, hoewel het aantal ruimtepakken en bedden doet vermoeden dat het ruimteschip ooit meer bewoners had. Gaandeweg wordt duidelijk wat er is gebeurd en hoe het komt dat Monte en Willow de enigen aan boord zijn.
High Life is een film van de Franse cineaste Claire Denis die een graag geziene gast is op filmfestivals. Ook op het doosje van High Life prijken de logo’s van het filmfestival van Rotterdam en Gent. Voor mij is deze film de eerste kennismaking met het oeuvre van Denis en High Life is een bijzonder interessant, maar ook ietwat bizar werk. Denis laat zien dat ze een getalenteerde filmmaker is die uitstekend is in sfeerschepping. Zo toonde een ruimsteschip nog nooit zo desolaat.
Door middel van flashbacks geeft Denis stukjes van de puzzel prijs aan de kijker. Zo leren we dat Monte eigenlijk een crimineel is die bij wijze van test de keuze heeft gekregen tussen gevangenschap of mee te doen aan een wetenschappelijk experiment in de ruimte. Monte en enkele van zijn vriendenboefjes werden de ruimte in gekatapulteerd met als missie een zwart gat lichtjaren van de aarde verwijderd. Daar hoopt de mens een onuitputbare energievoorraad te vinden die meteen alle energieproblemen op aarde zou oplossen.
Op het schip bevindt zich ook dokter Dibs (Juliette Binoche), tevens de grootste crimineel aan boord. Zij voert wetenschappelijke experimenten met de bemanning uit in het kader van de voortplanting van de mens. Waartoe Dibs’ experimenten moeten leiden, wordt echter niet duidelijk vermeld. Dibs is bovendien niet zuiver op de graat en heeft haar eigen verborgen agenda. Met Monte heeft ze een bizarre aantrekkingskracht, maar Monte wil niet op haar avances ingaan.
Met zijn stuurse blik en kortgeschoren kopje is Robert Pattsinson uitstekend gecast als de zwijgzame en mysterieuze Monte. Hij mag dan al een crimineel zijn, maar tegenover zijn dochter Willow is hij een beschermende, zorgzame vader die zijn kind in de beste omstandigheden wil laten opgroeien – ook al is dit aan boord van een zelfmoordmissie. Verder springt ook Juliette Binoche eruit als de briljante dokter met psychopatische trekjes. Het samenspel tussen Pattinson en Binoche is een van de sterke elementen van deze film.
© Remain in Light
Het mag al duidelijk zijn dat High Life geen rechttoe-rechtaanfilm voor het popcornpubliek is. Het is een film waarbij je uitgedaagd wordt om mee na te denken en in navolging van 2001: A Space Odyssey van Stanley Kubrick werpt Denis enkele filosofische thema’s op. Daarbij uiteraard de eenzaamheid in een blikken doos in de ruimte, maar ook ethische kwesties als voortplanting, geweld en seksualiteit. In het ruimteschip is immers een aparte kamer waar de bemanningsleden van gebruik kunnen maken om te masturberen. Het levert een vreemde scène op waarin Juliette Binoche zichzelf bevredigt met een mechanische dildo.
Omwille van de vele niet-beantwoorde vragen en de openlijk schockerende naakt- en geweldscènes is dit geen film die bij iedereen in de smaak zal vallen. Visueel is dit een heel mooie film en door het spaarzaam gebruik van muziek wordt de intensiteit ook opgedreven. Waar het High Life een beetje aan mankeert is consistentie. Een poëtische scène wordt gevolgd door een brutale geweldscène waarna terug de filosofische toer wordt opgegaan. Denis maakt het haar kijkers niet gemakkelijk.
High Life is een intrigerende film die enerzijds laat zien hoe groepsdynamiek werkt en wat er gebeurt als het overlevingsinstinct het overneemt van het gezond verstand. Anderzijds is het een poëtisch-filosofische ruimtefilm die langs allerlei thema’s scheert en vragen wil oproepen. De uitwerking van de film voelt een beetje ongebalanceerd aan en sommige scènes lijken niet logisch op elkaar te volgen. Het maakt High Life zeker een interessante film, maar ook een onevenwichtige.
De dvd van High Life is inmiddels verkrijgbaar. Op het schijfje vind je een panelgesprek van 84 minuten met Denis tijdens het Filmfestival van Rotterdam.
Recensie door Karen op 1 juli 2019
Ik ben blij dat Pattinson een aantal nieuwe rollen heeft gekregen, om echt de omvang van zijn talenten te kunnen tonen.
Het is een goede dag als A24 een film maakt.