Wanneer je de trailer zag van Mary Magdalene (2018) had je er meteen vertrouwen in dat regisseur Garth Davis (Lion) hier een pakkend drama had gemaakt met twee van de beste acteurs van het moment. En dan krijg je de film te zien en heb je zoiets van …wtf!?
Korte inhoud: Het verhaal speelt zich af in Het Heilige Land in de eerste eeuw. Een jonge vrouw laat haar vissersdorpje en familie achter zich en sluit zich aan bij een radicaal nieuwe sociale beweging. Aan het hoofd staat Jezus van Nazareth (Joaquin Phoenix) die veranderingen belooft in de wereld. Maria Magdalena (Rooney Mara) is op zoek naar een nieuwe manier van leven en naar een authenticiteit die haar ontzegd wordt door de starre hiërarchieën. Naarmate de bekendheid van de groep groeit en steeds meer mensen zich aangetrokken voelen tot de boodschap van Jezus, zal Maria’s spirituele reis haar naar Jeruzalem brengen. Daar wordt ze met de realiteit van het lot van Jezus geconfronteerd en moet ze er haar eigen plaats vinden. Maria Magdalena werd lange tijd door het Vaticaan bestempeld als een prostituee, en pas in 2016 door het Vaticaan aanzien als de Apostels van de Apostels – gelijk aan hen – en de eerste getuige van de herrijzenis van Christus.
De film moet het vooral hebben van zijn cinematografische esthetiek geleverd door Director of Photography Greig Fraser en prachtige muziek van Jóhann Jóhannsson en Hildur Guðnadóttir. De openingsscène is een beeld van Mary die afdaalt in een oceaan, roerloos, alsof ze als levenloos lichaam binnentreedt in een nieuw rijk. Maar in een 2 uur lang durende film wil je als kijker net iets meer dan mooie fotografie en muziek.
Alles gaat pijnlijk langzaam en grotendeels dialoogloos, en dat had kunnen werken mocht het script van Helen Edmundson en Philippa Goslett ook iets meer drama omvat hebben. Soms had ik zelfs het gevoel dat de fotografie net iets de bovenhand ging nemen op dit verhaal en bij momenten zelfs de dramatische sfeer gingen ontwrichten door het ritme uit de film te halen. Het personage van Jezus mompelt een reeks niet erg inspirerende preken en de menigte schuifelt weg alsof ze niets bedoelden. Joaquin Phoenix is anderzijds wel perfect gecast voor deze rol, maar zijn vertolking zal niet opwegen tegen de vele andere vertolkingen uit diverse Christus verfilmingen, en ik denk dat meteen aan Jim Caviezel’s vertolking in The Passion of the Christ (2004) of nog deze van Robert Powell in Franco Zeffirelli’s Jesus of Nazareth (1977).
Maar de grootste mislukking van deze prent is dat het zijn titelkarakter nooit echt naar de voorgrond kan halen. Erger nog, Mary had helemaal weggesneden kunnen worden en de plot zou onaangetast blijven. Rooney Mara is een getalenteerde actrice, maar hier brengt ze de hele film door zoals iedereen doet: zwervend door een prachtige wildernis, starend in de verte en de menigte volgen. Uiteraard zal er wel weer kritiek komen van ‘white washing’ door Hollywood, maar in deze ligt de fout niet aan de vertolkingen.
© Universal Pictures Home Entertainment
Het script lijkt een soort proloog op iets, maar zonder echt verhaal en de esthetiek zorgt er ook voor dat we niet meteen doordringen tot haar karakter. De enige acteur die een dramatische verandering kent is Tahar Rahim in de rol van Judas. Nu hebben we in de hoofdrol een passief personage dat alleen maar in het laatste kwartier tot leven komt, en wanneer dit moment komt maakt het voor ons allemaal niet veel uit. Ook de rol van Peter gespeeld door Chiwetel Ejiofor heeft net iets te weinig om het lijf om echt een impact te hebben op het verhaal. De intenties waren er, het talent was aanwezig – zowel voor als achter de camera -, spijtig genoeg was er geen goed script om alles een duidelijk doel te geven, los van de intentie om het Christus verhaal een “feministische touch” te geven. Meer dan een “touch” was het niet.
Wereldwijd deed de film het behoorlijk zwak en de release in de States is gepland voor 12 april 2019, wat behoorlijk laat is, om niet te zeggen ’te laat’. De film is immers al te krijgen op DVD en Blu-ray via Universal. De reden van deze bizarre release is dat The Weinstein Company eigenlijk initieel de release van deze film zou verzorgen, maar kwam in de nasleep van het Weinstein-schaal in handen van IFC Films.
Beoordeling: 2 / 5
Recensie door Natalie op 9 april 2019