Geloof het of niet maar deze Lakeview Terrace (2008) zou gebaseerd zijn op een waar gebeurd verhaal tussen een interraciaal koppel en een Afro-Amerikaanse politieagent uit Los Angeles. En op zich zou dit al voldoende zijn voor een interessante karakterstudie, ook al denk ik dat scenaristen David Loughery en Howard Korder het geheel wat hebben aangedikt met drama.
Korte inhoud: Het jonge koppel Chris Mattson (Patrick Wilson) en Lisa (Kerry Washington) is nog maar net in hun droomhuis in Lakeview Terrace getrokken wanneer ze te maken krijgen met hun buurman die hun multiculturele relatie afkeurt. De man, Abel Turner (Samuel L. Jackson), is een alleenstaande vader en agent bij de LAPD. Zijn patrouilletochten door de buurt geven sommigen een gevoel van veiligheid, maar Chris en Lisa nemen de voortdurende bemoeienissen van Turner niet. Wanneer Turner wel heel diep in hun leven binnendringt, besluit het koppel dat het tijd wordt om terug te vechten.
Regisseur Neil LaBute is me wat van een rare vogel. Net voor deze prent had hij zowat de slechte Hollywood film gemaakt met de remake The Wicker Man (2006), sinds Battlefield Earth (2000). Hoe hij dan uiteindelijk een budget kreeg van 20 miljoen dollar voor een nieuwe film is toch wel wat bizar. Deze film is in ieder geval stukken beter, maar dat is hoofdzakelijk te danken aan de talentvolle cast en het feit dat LaBute de film zelf niet heeft geschreven.
Samen met Denzel Washington (63) is Samuel L. Jackson (69) een acteur die ooit van de ‘fontain of youth’ heeft gedronken, want die mannen lijken maar niet te verouderen. Zijn vertolking is zoals we van hem gewend zijn om van te smullen. Enkel in de laatste 30 minuten wordt het allemaal wat over-the-top maar dat ligt voornamelijk aan het script en niet de vertolking. Het eerste uur van de film, met Jackson in bevel, voelt bedreigend, levendig en doorprikt met wat humor, zoals we van de man gewend zijn. Maar ook de andere acteurs leggen een mooie vertolking neer ook al is het wat moeilijk om Wilson en Washington te zien als koppel.
De motivatie van Abel blijft echter wel ter discussie. Werd hij gedreven door racisme of door afgunst, en als kijker ben je wel benieuwd hoe deze burenruzie zich zal ontwikkelen. De derde act is niet helemaal onwaarschijnlijk, maar het lijkt geleend van een mindere goede film. Wanneer een personage te ver gaat, wordt het te gemakkelijk voor het publiek om een kant te kiezen. De fijne grens tussen beide partijen maakte deze film net zo boeiend. Al bij al heb ik genoten van deze prent. Geen hoogvlieger maar degelijk materiaal.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 21 augustus 2018