The Day After Tomorrow (2004) **½ Blu-ray review

Neen, deze film ligt niet wakker van klimaatveranderingen. In feite is zijn enige bestaansreden het commercieel uitbuiten van een ‘hot topic’ door in te spelen op de massa hysterie en de extrapolatie van angsten over koolstofemissies en smeltende ijskappen. Wetenschappelijke geloofwaardigheid is absoluut geen prioriteit. Het moet leuk worden en dus wordt er behoorlijk wat ingezet op de visuele effecten en de grootsheid van het gebeuren. En wie beter dan Roland Emmerich om The Day After Tomorrow (2004) te regisseren. Visueel knap en fascinerend, maar inhoudelijk stelt het allemaal niet veel voor.

© 20th Century Fox Home Entertainment

Korte inhoud: Weerdeskundige Jack Hall (Dennis Quaid) waarschuwt met weinig succes voor de invloed die de opwarming van de aardbol zal hebben op het klimaat. Wanneer het noordelijk halfrond van de planeet daadwerkelijk het slachtoffer wordt van tornado’s, overstromingen en gigantisch lage temperaturen wordt hij eindelijk serieus genomen. Terwijl het zuiden van Amerika in allerijl wordt geëvacueerd, wordt de noorderlingen geadviseerd binnen te blijven, en op het beste te hopen. Hall besluit naar het noorden af te reizen om hier zijn zoon Sam (Jake Gyllenhaal) te vinden, die samen met enkele medestudenten gestrand is in een bibliotheek.

Hoewel de film zich niet verkoopt als een documentaire, vraagt het ons in zekere zin wel om vertrouwen te hebben in de wetenschappelijke theorieën die op ons worden losgelaten. Het zou losjes gebaseerd zij op uittreksels van The Coming Global Superstorm, een extreem speculatief werk van Art Bell en Whitley Strieber, die je nauwelijks ernstig kan nemen. Maar het is een Emmerich film, die tevens het script schreef tezamen met Jeffrey Nachmanoff. Hij was het big budget blockbuster-monster die irrelevant werd met de komst van Michael Bay. Emmerich is iemand die weet hoe je grootse catastrofes in beeld moet brengen voor een groot publiek (cf. Independence Day, Godzilla, 2012). Hij heeft geen interesse om de complexiteit van een gegeven te doorgronden. Independence Day is lachwekkend dom. Zijn films zijn onversnenden guilty pleasures, en er was in die tijd een grote vraag voor zijn verstand-op-nul films.

Los van de inhoudelijke bekommernissen is er veel in The Day After Tomorrow dat niet echt verveelt. De speciale effecten zijn behoorlijk indrukwekkend. Ja, als er wereldrampen zijn in Amerikaanse films, dan ligt de focus alleen maar op grootsteden. De reden is omdat het uiteraard visueel sterker is om een overstroming te zien in de straten van New York dan in een dorpje in Timbuktu. De overstromingen zijn ook wel knap in beeld gezet. Mocht wel met een productiebudget van 125 miljoen dollar. Fox had wel goed gegokt want de film bracht 544 miljoen dollar op.

© 20th Century Fox Home Entertainment

Het grootste probleem bij deze rampenfilm is het ontbreken van geloofwaardige, aanstekelijke personages te midden van de ecologische rampen. Steven Spielberg’s War of the Worlds (2005) had zijn tekortkomingen, maar de centrale relatie tussen Tom Cruise en zijn kinderen hielden de film min-of-meer samen. Of nog, Titanic (1997) had ondanks zijn indrukwekkende visuele effecten nooit zo’ succes geweest indien Dawson en Rose geen chemie hadden op het scherm. In deze prent zijn de karakters nauwelijks memorabel. De karakters zijn wel iets sympathieker dan in Godzilla, en er zijn veel minder van de pot gerukte militaire figuren zoals in Independence Day.

Op de Blu-ray van The Day After Tomorrow vinden jullie heel wat extraatjes, gaande van deleted scenes, global warming trivia, een blik op hun D-Box Motion Control systeem en audio-commentaar van de regisseur en producer Mark Gordon, alsook een aparte track voor de scenarist en de director of photography.