The Post (2017) ***½ review

Een andere Oscar-film die binnenkort bij ons in de bioscoop uitkomt is de nieuwe film van Steven Spielberg, die voor de verandering nog eens een film maakt voor volwassenen. Spijtig genoeg was The Post (2017) geen slechte film, maar wel één van de saaiste die we in 2017 te zien kregen. Het was geen eenvoudige taak om 115 minuten lang wakker te blijven, en dit ondanks de 87% Fresh rating op Rotten Tomatoes.

Korte inhoud: Begin jaren 70 komt de Washington Post in het bezit van geheime documenten van het Amerikaanse ministerie van Defensie. Deze documenten, beter bekend als de ‘Pentagon-Papers’, geven een beeld over de achtergrond op de gebeurtenissen tijdens de oorlog in Vietnam. Journalist Ben Bradlee (Tom Hanks) en uitgever Kay Graham (Meryl Streep) proberen vervolgens de documenten te analyseren, en overwegen om het al dan niet te publiceren met alle gevolgen vandien.

Dit is de zoveelste film van 2017 waar de vrouw op de voorgrond treedt (Molly’s Game, Wonder Woman, Atomic Blonde, Lady Bird, …). Het draait hoofdzakelijk rond een vrouw die een bedrijf in de schoot kreeg geworpen na het overlijden van haar man, en dan belangrijke beslissingen moet nemen die het voortbestaan van een krant kunnen bedreigen. En de mannen rondom Kay Graham onderschatten haar en zouden liever de touwtjes zelf in handen nemen. De reden waarom we het wat saai vonden was omdat de film meer weg heeft van een documentaire die de feiten weergeeft, dan een echte emotionele rollercoaster van wat die vrouw meemaakt. Op geen enkel moment kruip je in haar huid of voel je wat ze moet gevoeld hebben.

De film is wel nog bijzonder actueel. Toen was er een discussie of de redactie al dan niet staatsgeheime documenten mag publiceren nadat ze overtuigd zijn dat het publiek het recht heeft om dit te weten. Tegenwoordig heb je een overvloed aan artikels, tevens heel wat fake artikels. Je hoeft echter niet zo heel ver te reizen om landen te zien waar de pers aan banden wordt gelegd. In veel landen anno 2018 is vrije meningsuiting toegelaten voor zover ze politiek correct zijn (bvb Duitsland, Zweden, …) of de lijn van de regering volgen (bvb Turkije, …). De acties die we ondernemen als mensen kan bepalend zijn voor onze geschiedenis, en wat deze film duidelijk heeft gemaakt is dat de beslissing van deze vrouw ervoor gezorgd heeft dat er maanden nadien twee journalisten genaamd Bob Woodward en Carl Bernstein hun stempel hebben gezet op de Amerikaanse politiek. Anderzijds laat de film ook zien tot wat de politiek in staat is om het volk voor te liegen om hun politiek voort te zetten. Politici die meer wakker liggen van peilingen en imago, dan van pakweg de wereldvrede. The Post is misschien niet zo onthullend als All the President’s Men (1976), maar roept toch heel wat vragen op.

© 2017 Entertainment One Benelux

Het script van Liz Hannah en Josh Singer lijdt wel een beetje aan overdreven expositie-ijver waarbij karakters elkaar voortdurend dingen vertellen die ze al kennen ten behoeve van het publiek. De helft van de scènes met Streep begint met het vragen aan iemand: “Herinner je je die keer toen je zei …” Eén of twee keer is geen probleem maar op een zeker ogenblik begon het toch wat op mijn zenuwen te werken. Hanks en Streep zijn wel twee zelfverzekerde en ouderwetse filmsterren die een telefoonboek kunnen aflezen en nog steeds entertainend zijn. Daarnaast zijn er nog heel wat bekende koppen zoals Sarah Paulson, Bob Odenkirk, Bruce Greenwood, Alison Brie en Jesse Plemons.

Toch ben ik zelf niet echt overtuigd dat deze film een instant classic zal worden, ook al is het leuk om deze twee titanen in één film te zien, en ik kan haast niet geloven dat het nog nooit eerder is gebeurd. De film raakt wel alle gevoelige snaren in de discussie over de vrijheid van de pers, maar het blijft koud en afstandelijk. We zien de gebeurtenissen, maar hebben niet het gevoel dat we er deel van uitmaken. Het is een film die ik meer bewonder dan dat ik er echt van heb genoten. Toch zullen cinefielen The Post wel op handen dragen en ja, deze prent zal wel wat Oscar-metaal binnenhalen. Vanaf 24 januari 2018 is de film bij ons te zien.