Flatliners (2017) * review

Deze Flatliners (2017), de remake van de Deense regisseur Niels Arden Oplev, is voor mij toch wel de grootste teleurstelling van 2017. Ik had er bij de eerste trailer nog goede hoop in dat het iets zou worden, zeker omdat het concept op zich wel interessant is voor een “diepgravende thriller’ over het leven na de dood en de boetedoening – al dan niet religieus geïnspireerd. Tevens omdat het origineel wel een makeover kon gebruiken. Gaandeweg had ik het gevoel dat noch de regisseur, noch de scenarist Ben Ripley, het concept van Peter Filardi hadden begrepen.

Korte inhoud: Vijf studenten geneeskunde – Courtney (Ellen Page), Marlo (Nina Dobrev), Ray (Diego Luna), Sophia (Kiersey Clemons) en Jamie (James Norton) – zijn geobsedeerd door het mysterie van wat er na de dood gebeurt. Ze starten dan ook met een gewaagd en gevaarlijk experiment: door hun hart voor een korte periode te stoppen, veroorzaken ze een bijna-doodervaring. Hierdoor krijgen ze inzicht in het leven na de dood. Maar hun experimenten worden steeds gevaarlijker en uiteindelijk worden ze achtervolgd door de zonden uit hun verleden, die opgeroepen worden door de paranormale gevolgen van hun bezoekjes naar “de andere kant”.

Je kunt er niet omheen deze prent te vergelijken met het origineel want zo goed als ALLE sterke ideeën komen uit de eerste film, en de enige afwijkingen zijn meestal vreselijk slechte keuzes. En ik ben heus niet de enige die deze film niet heeft kunnen smaken. De pers was unaniem vernietigend (slechts 5% op Rotten Tomatoes), maar ook het publiek vond het maar niets (37% audience rating) en bleef massaal weg. Flatliners (1990) had zoiets van een 60 miljoen dollar opgeleverd enkel en alleen in de States (met een verrekening van de inflatie zou dat vandaag zoiets van een 130 miljoen dollar zijn). Deze remake deed WERELDWIJD amper 28,3 miljoen dollar! Het productiehuis Cross Creek Pictures had het productiebudget wel enorm laag gezet voor deze prent (een kleine 20 miljoen dollar) en dat is op zich goed nieuws want ook al moet deze film 50 miljoen dollar ophalen om nog maar break-even te zijn, het verlies zal beperkt blijven. Maar kwatongen zullen beweren dat de ambities om er iets goed van te maken wel behoorlijk laag waren. Niels Arden Oplev (maker van de originele The Girl with the Dragon Tattoo – wat stukken beter werd gemaakt door David Fincher) lijkt niet alleen aan waardeloos regisseur te zijn, maar niemand werd ook echt warm van de cast.

Ik kan deze film echter niet bespreken zonder een paar ***spoilers*** neer te pennen, dus jullie zijn gewaarschuwd. Waar gaat de originele film over. Wel, een groep laatstejaars-studenten geneeskunde waagt zich aan het experiment om zichzelf voor een beperkt aantal minuten hersendood te maken om zo te zien of er effectief leven is na de dood. Nadat ze het “hiernamaals” op een vrij “onwettige” manier hadden betreden, werden ze geconfronteerd met hun verleden in de vorm van hallucinaties tot zelfs levensbedreigende repercussies. Hoe groter de misstap, hoe groter de kwelling. Het personage van William Baldwin werd geplaagd door visioenen van zijn ex-vrouwen die hij had bedrogen en gefilmd, terwijl het personage van Kiefer Sutherland af te rekenen had met een jongetje die hij de dood had ingejaagd. Dit laatste was uiteindelijk ook het hoofdverhaal want er leek niet meteen een verzoening mogelijk voor deze daad, buiten het offeren van het eigen leven.

In de remake trekt men volledig de kaart van de actie en is elk excuus van een “schuld/fout” voldoende voor achtervolgingen en griezelige visioenen. De rokkenjager van dienst werd hier gespeeld door James Norton, en hij werd met de dood bedreigt door een vrouw met wie hij een kind had en deze had verlaten. Deze vrouw was niet dood maar haar ziel leek zich te hebben omgevormd tot wraakengel. Los van het feit dat de jonge arts waarschijnlijk 18 moet zijn geweest (of jonger) toen hij dat meisje in verwachting had gebracht, had je op geen enkel moment het gevoel dat hij echt een vreselijke man was die de doodstraf verdiende. Zijn verzoening was dan om in de buurt te gaan wonen van die vrouw (alsof zij hierop na al die jaren zat te wachten). Ze had blijkbaar zijn alimentatiegeld ook niet nodig want hij bleek zelfs geen weet te hebben van de geboorte.

© 2017 Sony Pictures Releasing

Of nog, het personage van Ellen Page was haar zuster verloren na een auto-ongeval. Wel, om één of andere bizarre redenen wou de ziel van dat dode kind haar vermoorden. Hoe in hemelsnaam trek je een dergelijke kosmische redenering van een soort boetedoening voor iets wat geen schuld draagt? Het moest zelfs niet altijd een “schuld” zijn, maar op z’n minst moest er een logica zijn tussen datgene wat zich in het verleden had afgespeeld en de onvolmaakte daad waarvoor rekenschap moest geleverd worden. In de originele film speelde Julie Roberts een complex personage. Toen zij terugkwam van haar flatline kreeg ze visioenen van haar vader die zelfmoord had gepleegd. Zij heeft zich daarvoor schuldig gevoeld en dit gevoel van schuld had ze nog niet verwerkt. Deze flatline was voor haar in ieder geval een positieve zaak want zij kwam als het ware in contact met haar vader. Dat waren sterke momenten waarin je als kijker meteen ging nadenken over de zin van het leven en het leven na de dood. De originele film was R-rated, deze remake is PG-13 en zo was het meteen duidelijk wat de bedoeling was: popcorn verkopen aan de jeugd.

Er waren nog 3 andere karakters. Een zwart meisje gespeeld door Kiersey Clemons moest zowat de rol van Kevin Bacon spelen, van diegene die iemand anders jaren geleden zwaar had gepest. Vergelijk de scenes met de originele film en je lijkt wel Se7en te vergelijken met dat Jan Verheyen derivaat Het Tweede Gelaat. Het is narratief en visueel van een compleet ander (lees: zwakker) niveau. Dan was er nog Nina Dobrev die halverwege de film de hoofdrol kreeg aangeboden nadat Ellen Page op onverklaarbare wijze uit de film verdween. En uiteindelijk was er Diego Luna die in tegenstelling tot de affiche geen ‘flatline’ heeft meegemaakt. ***end spoilers***.

In het begin dacht ik dat het niet echt een remake was van Flatliners maar een soort sequel, met een kleine cameo rol voor Kiefer Sutherland. Spijtig genoeg loopt Kiefer er bij voor spek en bonen met een compleet onbenullige rol en neen, zijn naam is niet Nelson (zoals in de versie van 1990) maar wel Dr. Barry Wolfson, de meest idiote naam voor een dokter die je maar kunt bedenken.

Los van de karakters, en de onbegrijpelijke plotwendingen zoals deze waarin het hoofdpersonage halverwege de film verdwijnt, is het eigenlijk ook een behoorlijk saaie films met het ene cliché die het andere opvolgt. Als je echter een beetje wil genieten van deze remake moet je volgens mij alcohol nuttigen. Dan ga je je niet zo fel ergeren op kleine details zoals een setup als deze: Vier minuten hersendood brengt hersenschade met zich mee, maar bij de eerste flatline blijft het personage van Ellen Page minstens 10 minuten levenloos! Wanneer ze minuten lang haar lichaam proberen te reanimeren roepen ze de hulp in via sms van een collega, die in een compleet andere afdeling van het ziekenhuis zit, en dan nog een oude service lift moet nemen om zich uiteindelijk een weg te banen door verschillende ondergrondse gangen. Zoiets noem ik scenario-moeheid, en je verwacht gewoon dat de lat bij dergelijke producties toch net iets hoger ligt.

Flatliners voegt zich ondertussen toe aan het lijstje van de films die door de pers met de grond gelijk werden gemaakt, zoals Rings, Transfomers: The Last Knight, Fifty Shades Darker, The Mummy, en The House. Nu hebben we in het verleden al vele malen een dwaling gezien bij RT, en niet alle films die een slechte quotering krijgen zijn ook daadwerkelijk slecht, ook al verdient deze prent zijn rotte tomaat. Flatliners komt bij ons pas uit op 29 november 2017.

Beoordeling: 1 / 5