Personal Shopper (2016) **½ DVD review

Waar is de tijd dat Kristen Stewart vooral bekend was als Bella Swan en celebrity-aanhangsel van hartenbreker Robert Pattinson? Enkele jaren later zijn de rollen omgekeerd, want terwijl Pattinson worstelt met zijn carrière en het gebrek aan goede rollen, is Stewart opgeklommen tot een van de interessantste actrices van haar generatie (zie On the Road, Still Alice of Cafe Society). En dat toont ze opnieuw in Personal Shopper (2016), een onevenwichtige psychologische film over geesten en het hiernamaals die rechtgehouden wordt door Stewart.

Korte inhoud: De jonge, Amerikaanse Maureen Cartwright (Kristen Stewart) werkt als personal shopper voor de veeleisende superster Kyra (Nora von Waldstätten). Omdat Kyra het te druk heeft met haar professionele carrière en privéleven in de glamourboekjes, heeft ze geen tijd over om de perfecte kledij te zoeken voor galadiners en rode lopers. Daar betaalt ze Maureen voor die bij Cartier, Chanel en andere dure designwinkels kleren, schoenen en juwelen mag gaan uitkiezen voor Kyra.

Deze job betaalt Maureens rekeningen, maar ze is nog voor een andere reden in Parijs. Haar tweelingbroer Lewis is er immers na een hartaanval plots overleden. Maureen en Lewis, die beiden lijden aan een erfelijke hartkwaal, hebben een pact gesloten dat wie het eerste zou sterven een teken zou geven aan de overlever. Daarom brengt Maureen haar nachten door in het huis van Lewis in de hoop een signaal van hem te krijgen.

Net wanneer Maureen zich afvraagt of ze er niet beter de brui aan kan geven en naar haar vriendje kan gaan die voor zijn werk in Oman zit, begint ze eigenaardige sms-berichten te krijgen van een onbekend nummer en wordt ze in het huis een aanwezigheid gewaar. Ze raakt ervan overtuigd dat Lewis hier iets mee te maken heeft, maar het is moeilijk communiceren met een geest en bovendien stelt Kyra steeds problematischer gedrag.

Personal Shopper werd vorig jaar samen met twintig andere films genomineerd voor de Gouden Palm op het Filmfestival in Cannes. Een prijs die uiteindelijk naar Ken Loach’ I, Daniel Blake ging, maar Personal Shopper ging bij hoofde van Olivier Assayas wel naar huis met de prijs voor beste regisseur. Het is dus een film die door de critici wel gesmaakt kon worden, maar helemaal kan ik hun mening toch niet volgen.

Fans van Kristen Stewart zullen alvast niet in slaap mogen vallen want de actrice is in vrijwel elke scène te zien. En het moet gezegd worden dat de nog steeds maar 27-jarige actrice zich uitstekend van haar taak kwijt. De rol is letterlijk op haar lijf geschreven, en Stewart weet het wanhopige, rusteloze kantje in Maureen uitstekend naar voor te brengen en tegelijkertijd met haar hoop je dat ze snel iets van haar overleden broer verneemt zodat ze een moeilijke periode in haar leven kan afsluiten.

Tegelijkertijd met haar hoop je echter ook dat Maureen snel iets van Lewis zal horen zodat deze Personal Shopper een beetje vaart maakt. Er gebeurt immers bitter weinig in de film en regisseur Assayas kiest er opzettelijk voor om het tempo erg laag te houden. We zien Stewart op haar brommertje door de straten van Parijs rijden of minutenlang sms’en met een onbekende op de Eurostar naar Londen.

© Remain in Light

Flitsende cinema is dit niet en de film moet het hebben van een onderhuidse spanning die in sommige scènes wel erg voelbaar is, maar waar er verder weinig mee wordt gedaan. Er gebeuren rare dingen die zouden kunnen toegeschreven worden aan de aanwezigheid van Lewis, maar evengoed is het personage van Stewart volledig aan het doordraaien.

De film weet ook niet zo goed in welk genre hij wil thuis horen. Is dit een horrorfilm over geesten en doden, een thriller met een moord of een drama waarin iemand rouwt over een overleden familielid? Ondanks de aanwezigheid van zwevende glazen en piepende deuren lijkt Assayas er in de eerste plaats niet in geïnteresseerd om de kijker te laten schrikken. Nu gebeurt het wel meer dat er verschillende genres in een film worden gestopt maar in het geval van Personal Shopper wekt het hier en daar ergernis op.

Atypisch is ook dat er vrijwel geen muziek in de film gebruikt wordt. De weinige muziek die wordt gespeeld, bijvoorbeeld Marlene Dietrichs Das Hobellied draagt enkel bij tot de unheimliche sfeer die er in de film hangt. Jammer is dat geen van de personages echt sympathiek is en dat het einde heel veel vragen openlaat. Je voelt je ook niet echt emotioneel betrokken bij de personages en alles ziet er behoorlijk kil en koud uit.

Misschien is dit zo’n film die je best een tweede keer kan bekijken om hem volledig te snappen maar wat mij betreft had er in Personal Shopper wel wat meer pit en tempo mogen zitten. De extraloze dvd van de film ligt inmiddels in de winkelrekken.