The Void (2016) *** review

Het BIFFF is sterk van start gegaan met een paar kleppers, maar we zien de eindmeet in zicht en de teleurstellingen stapelen zich op. Het zijn geen slechte films, maar ik verveel me soms rot bij bepaalde filmproducties (zoals gisteren met The White King en The Limehouse Golem). Ik had echter veel verwacht van de horrorprent The Void (2016) van Jeremy Gillespie en Steven Kostanski, wat iets van een terugkeer moest zijn naar de 70-80’ties exploitation tv-horrorfilm. En na de vele teleurstellingen was deze toch weer net iets leuker om te zien.

Korte inhoud: Politieagent Daniel Carter (Aaron Poole) komt op een verlaten weg in een woestijn een mysterieus persoon tegen. Het blijkt te gaan om een jongeman die nat is van het bloed. Daarnaast loopt hij mank. Daniel brengt hem naar een afgelegen ziekenhuis in de omgeving. Na een tijdje doet Daniel de ontdekking dat de patiënten en het personeel van het ziekenhuis langzaam transformeren in iets onmenselijks. Daniel neemt de taak op zich enkele andere overlevenden veilig het ziekenhuis uit te gidsen en de nachtmerrie te beëindigen voordat het te laat is, maar buiten wacht een misschien nog grotere dreiging.

In deze film zijn het niet zozeer de serial killers of de monsters die ons de stuipen op het lijf jagen, wel de beeltenis van een occulte triangel, en ik heb het niet over het muziekinstrument ook al bespeelt het ons gemoed met brio. De triangel staat op de Ku Klux Klan gewaden van de ‘invaders’ en op de deur die leidt naar de hell. En de marketing-campagne heeft zich volledig uitgeleefd in het ontwerpen van geniale filmposters met deze fameuze driehoek. Het moet gezegd worden, de posters (van Gary Pullin, Graham Humphreys, Phantom City Creative, Gravillis Inc. en Akiko Stehrenberger) zijn geweldig! Spijtig genoeg was ik minder onder de indruk van de film. Maar laten we mild zijn in ons oordeel wat deze 90 minuten durende horrorprent werd gemaakt met het strikte minimum aan middelen, integraal samen gesprokkeld via crowdfunding! Het zal dus geen evidente klus worden om distributeurs te vinden voor bioscoop-releases.

In The Void zien we een bont gezelschap, gaande van een junkie, twee misantropische burgerwachten, een een stagiaire, een verpleegster, een flik, een grijze dierenarts, een zwanger meisje, haar grootvader en een gestoorde oude dokter, die zich verschansen in een hospitaal. De vraag die iedereen zich stelt is wie de avond zal overleven. Maar we blijven niet alleen in het hospitaal, maar nemen ook een hallucinatoire trip in de ruimte. Het ziet er bij momenten zo hemeltergend fake uit, maar net dit is de grootste charme van deze Void. Het zet met succes in op onze nostalgie, een beetje zoals It Follows (2014) dat eerder deed, maar deze prent is iets meer gory en heeft vreemd genoeg iets meer stijl in zijn aanpak en berust minder op horror-clichés.

Eigenlijk is The Void het soort film waarvan je eigenlijk niet zo heel veel over moet lezen, maar gewoon gaan beleven. Het is niet dat er grote Shyamalan-plottwisten zijn, gezien het verhaal op zich niet zo heel veel voorstelt en volledig aansluit bij het principe van zijn titel (The Void ~ de leegte), maar het is werkelijk het soort film dat je moet meemaken. En ofwel zal je er verzot op zijn (~ voornamelijk mensen die ouder zijn dan 35) ofwel vind je het maar niets (~ teenagers). De grootste inspiratiebron van deze filmmakers is de cult-regisseur John Carpenter en zijn invloed is voelbaar. Het concept van de film doet tevens wat denken aan Assault on Precinct 13 (1976) en The Thing (1982), maar dan met een vleugje H.P. Lovecraft. Kostanski is ook een veteraan in het departement van de visuele effecten, en het is eraan te zien.

Kortom, er is voldoende spanning en dreiging in The Void, die horror-fans wel zal kunnen bekoren en dan in het bijzonder de filmgeeks. Het verhaal mocht een beetje meer uitgewerkt zijn wat mij betreft. De grote vraag van ‘het waarom van alles’ wordt hier niet beantwoord, en gezien de zichtbare kwaliteiten had dit toch wel een plus geweest. Gelukkig is het acteerwerk dan weer van een degelijk niveau. Al bij al heb ik er nog wel van genoten, ook al zal het mij allemaal niet lang bijblijven.