A Cure for Wellness (2016) **½ DVD review

Een paar maanden geleden had ik het nog over de trailer van A Cure for Wellness (2016), volgende week komt deze film uit op DVD. Dit had een David Fincher film kunnen zijn, met dit verschil dat Fincher wel betere scenaristen weet te vinden.

Korte inhoud: Lockhart (Dane DeHaan) is een jonge man die voor zijn bedrijf afreist naar de Zwitserse Alpen om zijn CEO Pembroke (Harry Groener) terug te halen uit een hydrotherapeutisch instituut. Daar aangekomen blijkt dat zijn baas verdwenen is en ontmoet hij de mysterieuze Hannah (Mia Goth). Gedwongen tot een langer verblijf na een auto-ongeval, wordt hij opgevangen door dokter Volmer (Jason Isaacs) die hem een speciale therapie voorstelt, maar al snel komt hij erachter dat deze therapie niet zo idyllisch is alsof wordt voorgeschoteld.

Alles zag er veelbelovend uit en het was onmogelijk om niet onder de indruk te zijn van de trailers. Regisseur Gore Verbinski weet hoe jij een visueel indrukwekkend spektakel moet maken en met zijn Pirates of the Caribbean films is hij ook wel vertrouwd met het concept van ‘water’. En het gebruik van water is zowat de rode draad doorheen deze film. Reeds bij aanvang van het verhaal waarbij een werknemer van een groot bedrijf een hartaanval krijgt en een water-reservoir omver slaat, tot de Spa in Zwitserland die zich bezig houdt met hydrotherapeutische sessies. Water is dus omnipresent in deze prent.

Wat deze film ook zo indrukwekkend maakt is de production design van Eva Stewart. Een dame die al 4 keer werd genomineerd voor een Oscar en volgend jaar met deze film misschien wel een kans zal maken om opnieuw genomineerd te zijn. De film werd niet opgenomen in Zwitserland, maar wel in Duistland, en meer precies in Brandenburg waar ze het oude ziekenhuis van Beelitz-Heilstättenhebben hebben opgeknapt (een plek waar de Russen na de oorlog heel wat politieke dissidenten hebben omgebracht), alsook gedraaid in het Hohenzollern kasteel. Veel van de shots, met de laaghangende zon tussen de bomen, of die termen met zijn mooie tegeltjes, zijn om in te kaderen.

En tot halverwege de film had ik echt wel het gevoel naar iets speciaals te zien met cult-allures. Maar nadien verloor de scenarist – net zoals zijn hoofdpersonage – de pedalen en zakte het gehele kaartenhuisje in mekaar. Je zou denken dat hij op bladzijde 80 van zijn script werd vervangen door een B-horror scenarist die het niet zo nauw nam met de logica van het verhaal. Ik kan hierover niet al teveel vertellen zonder te spoilen, maar om een voorbeeld te geven; de film heeft zowat 5 eindes. Elk van hen al even teleurstellend als de andere. De scenarist wou ook net iets teveel gaan vertellen en verloor zijn publiek in een verhaal die oeverloos lang begon te worden (146 minuten!). Na de film had ik maar liefst 3 plotwendingen in mijn hoofd die deze prent véél beter hadden gemaakt en ik begreep maar niet waarom ze noodgedwongen het ene cliché na het andere wilden “uitproberen”.

© 20th Century Fox

Desondanks het flauwe script en de bizarre en onlogische plotwendingen moet ik de film toch aanraden omwille van een aantal knappe scènes. Zo wordt ons hoofdpersonage ondergedompeld in een +/-7 meter hoge tank vol met water, voor een sensory-deprivation kuur. Een scène die niet zonder gevaar is om op te nemen want de hoofdacteur moest daadwerkelijk in zo’n watervat kruipen. Terwijl Lockhart in een soort droomfase lijkt te komen gebeuren er verschillende zaken. De opzichters bezigen zich in een soort pervers seksueel spelletje, terwijl Lockhart werd omring door palingen (die volledig in cgi werden gemaakt). Onderwater-scenes draaien kost tijd en dus veel geld, en enkel voor deze scene werd maar liefst 10 dagen gefilmd. Er zit ook een scène in de film waarin Lockhart een tube in zijn mond krijgt geduwd waarin kleine palingen in zijn strot worden gegoten. En uiteindelijk is er de tand-scène waarin Lockhart een boor krijgt tegen zijn snijtand. Samen met de efficiënte geluidseffecten (gebruik makend van fase neutralisering bij opname) is het één van de meest creepy scènes uit de film.

A Cure for Wellness heeft een gigantische plotwending, maar de meeste onder ons zullen alles wel zien aankomen van ver. Het begint met een intrigerende gothische horror vibe, maar eindigt in melodrama en clichés waarvan de logica ver zoek is. Het einde van de film is zowat het domste wat jullie ooit hebben aanschouwd, en dat sinds Neil LaBute’s versie van The Wicker Man (2006). De film duur ook nog eens 50 minuten te lang en de scènes worden niet alleen langdradig maar vallen ook pijnlijk in herhaling. Anderzijds is het met zijn bescheiden budget van 40 miljoen dollar (voor een Hollywood prent) een pareltje om naar te kijken, met een smaakvolle mix tussen mooie fotografie en verfijnde cgi.

A Cure for Wellness komt bij ons spijtig genoeg niet uit op Blu-ray, enkel op DVD vanaf 21 juni 2017. En als er nu één film is die je moet zin in HiDef was het toch wel deze prent. De fotografie is misschien wel het meest bijzondere aan deze prent. Op de DVD staan verwijderde scènes, naast wat making of filmpjes.