Event Horizon (1997) *** Blu-ray review

Horror in space, het is een gekende formule, en deze Event Horizon (1997) is misschien wel de enige film van Paul W.S. Anderson die ik nog de moeite vond.

Korte inhoud: In het jaar 2047 wordt een groep astronauten eropuit gestuurd om het verloren gewaande schip Event Horizon te gaan onderzoeken. Dit schip verdween 7 jaar eerder onder mysterieuze omstandigheden, maar het is nu weer verschenen in ons zonnestelsel. De Event Horizon is ooit uitgerust met een experimenteel voortstuwingsmechanisme (de zogenaamde gravity drive ofwel “zwaartekracht-motor”) dat snelheden groter dan het licht zou kunnen bereiken. Bij de eerste test van de aandrijving verdween het schip van de radar en was sindsdien spoorloos.

Het ruimteschip “Lewis and Clark” met aan boord de astronauten bereikt de Event Horizon die zich nu in een baan rond de planeet Neptunus bevindt. Als de astronauten aan boord komen van het verlaten schip wordt duidelijk dat de bemanning op gruwelijke wijze om het leven is gekomen. Langzaam maar zeker wordt de afgrijselijke waarheid onthuld: het experiment zeven jaar geleden is niet mislukt, het is juist gelukt. Beter dan ooit kon worden gehoopt. De Event Horizon heeft zover in de ruimte gereisd dat het is teruggekomen met iets kwaadaardigs aan boord. Een van de astronauten is de ontwerper van de gravity-drive: Dr. William Weir (Sam Neill), een hoogbegaafde geleerde en tevens de enige persoon ter wereld die exact weet hoe de mysterieuze motor werkt. Astronaut Justin (Jack Noseworthy) onderzoekt de motor wanneer ze aan boord zijn. Ineens schakelt de motor zichzelf in en Justin wordt erin “gezogen”. Later wordt hij teruggevonden, in catatone toestand.

Vervolgens worden de astronauten één voor één geconfronteerd met hun diepste innerlijke angsten en een aantal komen daarbij op afschuwelijke wijze om het leven. De kwaadaardige entiteit die deze psychosen veroorzaakt lijkt zich achter in het schip te bevinden, waar ook de gravity-drive is. Kapitein Miller (Laurence Fishburne) weigert aanvankelijk het gevaar in te zien, maar wanneer ook hij “gekweld” wordt door een diepliggend verdrongen angstbeeld dat hem bijna zijn eigen leven doet benemen, besluit hij de Event Horizon te vernietigen. De wetenschapper Dr. Weir verzet zich hiertegen, in diens ogen worden de gebeurtenissen veroorzaakt door een fenomeen dat zo uniek is dat ze de gelegenheid niet voorbij mogen laten gaan om het nader te onderzoeken.

© Paramount Home Entertainment

Sam Neill is een geweldig acteur en hij is ook perfect gecast voor dergelijke films. De massa zal hem wel kennen uit Jurassic Park (1993), maar een horrorfilm waar hij echt in uitblonk was toch In the Mouth of Madness (1994) van John Carpenter. In deze film speelt hij de rol van een lichtjes krankzinnige geleerde die erin geslaagd is om aan de begrenzing van tijd en ruimte te ontsnappen en zo een ruimteschip in een nieuwe dimensie te slingeren. Het eerste uur van Event Horizon is een beproeving voor vele hartklep patiënten, maar nadien valt het script van Philip Eisner, die zich klaarblijkelijk liet inspireren door Clive Barker, een beetje in mekaar. Het werd één gore-fest die Paramount na het zien van de eerste cut drastisch liet inkorten. Aan het einde van de rit blijken clichés en voorspelbaarheid de enige resterende ingrediënten van deze horror.

Anderson wou achteraf nog een director’s cut uitbrengen maar blijkbaar waren de rushes op slordige manier bewaard en is deze cut er nooit echt van gekomen, maar er kwam wel een DVD en Blu-ray op de markt met als bonus wat deleted scenes is mindere kwaliteit. Hoe dan ook kan ik niet geloven dat de director’s cut er nog niet is gekomen, zeker met al die software tegenwoordig waar men een zwart-wit film kan omtoveren in een kleuren versie, of pellicule krassen en onscherptes kan verhelpen. Mijn vermoeden is dat de cut er nog niet is gekomen omdat ze waarschijnlijk nogal ver gaan in de gore – iets wat de echte horrorfans misschien wel eens willen zien. De gruwel in Event Horizon werd in eerste instantie getest op een testpubliek, en deze waren dermate geschokt door de verschrikkelijke grafische content dat Paramount de schaar in de montage heeft gezet, en dat is uiteindelijk de bioscoopversie geworden. Het werd geen box-office succes maar wel een culthit op op DVD, en bij gevolg speelde de studio met het idee om een nieuwe cut uit te brengen , maar tot op heden is het er niet van gekomen.

Het is een B-film geworden met een toch wel knappe production design en een creepy verhaallijn, maar de executie valt soms wel te wensen over en het einde vervalt echt wel in de monster-clichés in plaats van het verder slim af te wikkelen. Hier zat veel meer in.