Three Kings (1999) ***½ Blu-ray review

Regisseur David O. Russell (The Fighter, Silver Linings Playbook, American Hustle, Joy) is sinds 2011 een vaste klant geworden op heel wat award uitreikingen, maar voorheen was hij vooral een regisseur die in de aandacht kwam met zijn verbale geweld op de set. Zelfs op de set van deze Three Kings (1999) kwam het tot een handgemeen met George Clooney.

Korte inhoud: Een groep Amerikaanse soldaten gaat aan het einde van de Golfoorlog op zoek naar goud dat Saddam van Koeweit heeft gestolen. Als ze ontdekken dat de plaatselijke bevolking op het punt staat geëxecuteerd te worden vanwege de hulp aan de Amerikanen, besluiten ze hen te helpen.

In deze prent zien we naast Clooney ook nog Mark Wahlberg en Ice Cube. Zelfs Spike Jonze heeft een rol. Ze vertolken 4 Desert Storm soldaten die de Iraakse woestijn intrekken op zoek naar Saddam’s goud. Een Russell overdonderd ons met een geflipte beeldvoering alsof iedereen aan de XTC zit. Het verhaal werd geschreven door John Ridley, die ook al eerder het opgefokte U-Turn (1997) had geschreven. We zien exploderend vee, een woestijn die in melk veranderd, bunkers vol met gsm’s en Samsonite koffers, een kogel die zich een baant doorheen een lichaam, je kunt het zo gek niet bedenken.

Maar al die krankzinnige beelden zijn niet zomaar een goedkope gimmick; maar beklemtonen hiermee de absurditeit van het conflict. Maar er zit ook een brok rauwe realiteit in de film wanneer onze 4 helden stoten op een groepje Saddam aanhangers die een voedselkonvooi de lucht inblazen en een ongewapende moeder neermaaien. En zo groeit deze film stilaan uit tot een anti-oorlogsfilm met een glasheldere boodschap. De Amerikaanse Golf-politiek was een dwaasheid en vandaag dragen we hiervan tevens de gevolgen. Maar in die tijd was de gewone Iraakse burger het slachtoffer van alle onheil.

Alles draait om olie en dollars en dit wordt met deze film nog eens beklemtoond en Russell regisseert deze film alsof hij niets te verliezen heeft, en ontwijkt geen enkel dramatisch cliché. De toon van de film neigt naar de zwarte komedie en satire, maar tussen de lijnen zit er ook een provocerende politieke agenda met een hoog octaangehalte aan sensatie. De soundtrack is ook heel verstandig gebruikt en dient niet alleen om alles “cool” te maken (cf. Guardians of the Galaxy, Suicide Squad) maar onderstreept de subtext van de gebeurtenissen. Schrijver-regisseur David O. Russell heeft het met deze prent allemaal bereikt: hij heeft een visueel indrukwekkende prent afgeleverd die ook nog iets te vertellen heeft over de natuur van oorlog en de krankzinnigheid van de Amerikaanse buitenlandse politiek.