Een film die we hier nog niet besproken hadden was deze Magnolia (1999) van Paul Thomas Anderson. Een mozaïek verhaal waarin verschillende personages op zoek zijn naar de zin van hun leven, de ware liefde of hun verlangen naar vergiffenis. De film kreeg drie Oscar-nominaties maar kon er geen enkele verzilveren.
Korte inhoud: Een willekeurige, regenachtige dag in San Fernando Valley (Los Angeles). De levens van een stervende vader (Jason Robards), zijn jonge vrouw (Julianne Moore), een verpleger (Philip Seymour Hoffman), een beroemde verloren zoon (Tom Cruise), een man (William H. Macy) die vroeger bekend was als Quiz Kid Donnie Smith en nu hopeloos verliefd draait op een bartender, een politieagent (John C. Reilly) die wanhopig op zoek is naar liefde, een nieuw en een voormalig wonderkind (Jeremy Blackman), een tv-presentator (Philip Baker Hall) en zijn aan cocaïne verslaafde dochter (Melora Walters) komen samen in een web van verwikkelingen. Door de speling van het lot, toeval en menselijke interactie kruisen alle paden, een dag om nooit te vergeten.
Los van een Martin Scorsese of Steven Soderbergh zijn er niet zo heel veel regisseur die in een tijdsspanne van drie uur tientallen personages kunnen opvoeren zonder de kijker te verliezen. Magnolia is een visueel spectaculaire film maar een aangrijpende inhoud. De film doet enerzijds wat denken aan zijn andere film, Boogie Nights (1997), ook al is deze net iets meer ernstig van toon. De film wordt ook geleid door de heel aanwezige muziek score van Aimee Mann. Daarnaast hebben we ook briljante fotografie van Robert Elswit.
Magnolia begint met een indrukwekkend proloog over toeval, het noodlot en de dood, als een soort handleiding voor de film. De dingen die van het leven maken wat het is. Toeval lijkt alles aan elkaar te binden, en ook in deze film zal toeval een belangrijke rol spelen in de ontmoeting van de verschillende karakters. Het karakter die het meest in het oog springt is toch wel deze van Tom Cruise, die als een soort guru de mannen een dosis testosteron in hun gat pompt met slogans als ‘Respect the cock, tame the cunt’. Donald Trump had één van zijn discipelen kunnen geweest zijn. Maar ook hij zal door de loop van omstandigheden zichzelf verzoenen met zijn stervende vader, één van de meest pakkende scènes uit de film.
Maar niet elk personage is even geslaagd en misschien had deze film wel één of twee figuren kunnen missen. Maar Anderson blijft zijn kijkers verbazen en middenweg de film krijgen we zelfs een Bijbels tafereel te zien die ons allemaal met verstomming slaat. Anderson is duidelijk in datgene wat hij wil vertellen. Het leven is misschien kommer en kwel, maar op een dag kan de wind keren en loopt alles naar wens. Kortom, een film met een lach maar vooral een traan, die ons niet onberoerd zal laten, gevuld met Oscar-waardige vertolkingen en een meeslepende soundtrack, in een strakke regie van een geniale filmmaker.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Alexander op 3 januari 2017
Lang geleden gezien en ervaren als een vervelende praatfilm waar veel gescholden wordt. Sommige personages (met uitzondering van een paar) vond ik behoorlijk vervelend, vooral Tom Cruise. Het laatste uur was beter, maar dat kon de balans voor mij niet meer positief doen overhellen. Is gewoon mijn smaak niet, al is mijn mening subjectief. Heb ook niet alles van de film begrepen, bvb de kikkerregen. Wat heeft dat met toeval of het lot te maken?
Prachtige film. Absoluut de moeite.