Het was een onmogelijke opdracht voor regisseur Frank Darabont om zijn meesterwerk The Shawshank Redemption (1994) te overtreffen, ook al speelde The Green Mile (1999) zich ook af binnen de muren van een gevangenis én was het opnieuw gebaseerd op een verhaal van Stephen King.
Korte inhoud: Nu Paul Edgecomb (Tom Hanks) zijn dagen slijt in een bejaardentehuis, kijkt hij terug op zijn leven als gevangenisbewaker. Jarenlang heeft hij dienst gedaan in de ‘Dodengang’ van de Cold Mountain gevangenis. Paul denkt vooral terug aan 1935. Ten tijde van de Grote Depressie ontwikkelde Edgecomb een bijzondere band met één van de gevangenen. De zwarte reus John Coffey (Michael Clarke Duncan) werd beschuldigd van de verkrachting en de moord op twee kleine meisjes. Er was alleen iets heel bijzonders met hem aan de hand…
Daar waar de gevangenen in Shawshank wachten op hun vrijheid, zien we hier dat ze wachten op hun dood. De titel van de film verwijst naar de gang die met groene linoleum is bedekt, en leidt naar ‘old sparky’, de elektrische stoel. Het grootste verschil tussen deze twee films is dat Shawshank aanvoelt als een ‘bigger than life’ film, terwijl deze Green Mile eerder aanvoelt als de tv-versie ervan, met een pak meer karikaturen en fake personages. Dat John Coffey beschikt over speciale gaven lijkt niet meteen door te zinken bij de cipiers en in plaats van de bevoegde instanties in te lichten, zien we hen eindeloos met verstomming kijken naar deze mysterieuze figuur. Het acteerwerk is tevens ook niet altijd van niveau en je vraagt je soms af of deze film wel is geregisseerd door dezelfde persoon die het eerdere meesterwerk had gemaakt.
Met zijn duurtijd van 189 minuten barst deze prent letterlijk uit zijn voegen, maar het was duidelijk dat de studio geen restricties wou opleggen aan de man die maar eventjes 7 Oscar-nominaties kreeg voor Shawshank, maar er uiteindelijk geen enkele kon verzilveren. Maar dat was tevens een periode waarin Hollywood de bal compleet mis sloeg en Forrest Gump (1994) beschouwde als een betere film. Begrijpen wie begrijpen kan. Darabont was zelfs niet genomineerd voor Beste Regisseur, maar Woody Allen wel met zijn Bullets Over Broadway (1994), een film die geen kat heeft gezien en nog niet aan de hielen komt van Shawshank. The Green Mile kreeg 4 Oscar-nominaties, maar kon ook hier geen enkel beeldje verzilveren, en deze keer wel terecht gezien de film het moest opnemen tegen het superieure American Beauty (2000).
The Green Mile werd in tegenstelling tot Shawshank een mega-succes aan de box-office met een recette van 287 miljoen dollar, en dit met een productiebudget van 60 miljoen. Het werd tevens de meest succesvolle Stephen King verfilming. Had de film een half uur korter geweest, en was de montage net iets scherper, en had Darabont een paar personages minder uitgewerkt, dan was dit een véél betere film geweest. Maar we lopen een beetje verloren in al die verhaallijnen en missen de hoofdplot die draait rond de echte moordenaar van de twee meisjes.
© Warner Home Video
De film had moeten gaan over racisme, spiritualiteit en de doodstraf, maar wat we ervan overhouden is een man die met zijn muis zit te spelen en een zwarte gevangene die vliegen spuwt. Het is niet correct om deze film te gaan vergelijken met Shawshank, maar het is moeilijk om het niet te doen want Darabont heeft er zich duidelijk op willen baseren. Spijtig genoeg heeft hij geen keuze kunnen maken tussen het religieuze aspect van de film en het magische/bovennatuurlijke aspect die meer de stempel van Stephen King droeg. Nu zwalpt de film tussen beide en krijgen we een beetje een halfslachtig resultaat te zien.
Maar er zijn uiteraard ook nog zaken waarvan ik heb genoten, met name de muziek compositie van Thomas Newman, die ons door dit meer dan 3 uur durend gevangenisdrama sleept. Voor de rest is er mij niet zo heel veel bij gebleven.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Alexander op 2 januari 2017
