Mijn enige motivatie om Bad Moms (2016) uiteindelijk nog een kans te geven, was omwille van het feit dat de film was gemaakt door de scenaristen van The Hangover films, Jon Lucas en Scott Moore. Maar na 10 minuten was het meteen duidelijk, deze film was alleen bestemd voor moeders…en dan nog betwijfel ik of hier veel vrouwen zich aangesproken zullen voelen, want het werd duidelijk geschreven door mannen.
Korte inhoud: Amy Mitchell (Mila Kunis) zet haar gezin altijd op de eerste, tweede en derde plaats, maar haar man Mike (David Walton), veeleisende kinderen en idiote baas Dale (Clark Duke) eisen zijn tol. Ze blijft maar geven en geven, maar nooit is het genoeg. Wanneer de alfa moeders op de school van haar kinderen een brug te ver gaan, knapt er iets bij Amy. Samen met Carla (Kathryn Hahn) en Kiki (Kristen Bell), eveneens uitgeputte, moeders besluit ze even helemaal los te gaan, met het doel zich los te maken van conventionele verantwoordelijkheden.
De eerste Hangoverfilm, The Hangover (2009), was leuk omdat deze nog wel een grappig concept had om een film op te bouwen na een knettergekke nacht in Las Vegas. De vervolgfilms, The Hangover part II (2011) en The Hangover part III (2013) waren nauwelijks het bekijken waard. Het ziet er dus steeds meer naar uit dat de twee scenaristen eigenlijk one-hit-wonders zijn. Zelfs The Change-Up (2011) kon niet overtuigen en hun Project X copy-paste regiedebuut 21 & Over (2013) was eigenlijk allesbehalve een goede film. En nu krijgen deze twee nog maar eens een kans en wederom is het een zware teleurstelling. De tegenhanger van The Hangover blijft nog steeds Bridesmaids (2011) en hiermee kon je op z’n minst nog lachen.
Deze Bad Moms heeft geen concept, geen geslaagde grappen en compleet onherkenbare karakters waarmee je absoluut niet geassocieerd mee wil zijn. De enige vrouw die nog een beetje normaal is, is het personage van Mila Kunis, maar ook haar reacties zijn compleet van de pot gerukt. De makers zetten dan voornamelijk in op slapstick humor en laten Kathryn Hahn volledig los en over-the-top gaan. Laten we hopen dat ze er goed voor betaald werd, want dit zal haar carrière geen boost geven.
Er zit ook een laagje Mean Girls in met Christina Applegate, Jada Pinkett Smith en nog een derde, Annie Mumolo, die niemand zich zal herinneren. Maar deze drie vrouwen zijn eigenlijk niet zo mean en buiten ervoor te zorgen dat het dochtertje van Amy op de bank mag blijven zitten in het voetbalteam of het plaatsen van een weet-sigaret in haar kastje, laten ze Amy eigenlijk vrij ongemoeid. De film kabbelt dan maar verder met een geforceerde love story met een latino hunk genaamd Jessie (Jay Hernandez), maar op dit punt heb je alle hoop al lang opgegeven.
© Dutch FilmWorks
Geloof het of niet, maar we leven in een Trump tijdperk en deze films is daar het perfecte voorbeeld van. Het is de “we don’t give a shit” maatschappij, ingezet met The Hangover en Bad Teacher (2011) films. Het is de ego-tripperij die zegeviert, de cultus van het eigen ik, de selfie-maatschappij, die dingen doet omdat het kan, los van hoe bad shit crazy het mag zijn. Deze moms rijden een auto aan en plegen nadien vluchtmisdrijf, want dat is cool; of nog seks hebben met een wildvreemde terwijl ze nog getrouwd zijn, of met de gsm zitten bellen in de cinema tijdens de filmvoorstelling. En ik heb hier niks op tegen wanneer de film helemaal over-the-top gaat en abnormaal gedrag beschouwt als normaal, maar hier krijgen we op het einde nog eens een boodschap dat moeders niet perfect moeten zijn en wel eens aan hun eigen mogen denken. Wacht? Moeten we deze film nu serieus gaan nemen ook nog?
Een komedie regisseren is één van de moeilijkste zaken als filmregisseur, en je merkt meteen welke regisseurs gevoel voor timing hebben en welke niet. En dit duo heeft dat duidelijk niet. Ook hun acteursregie is niet altijd even overtuigend. Er is ook geen enkel origineel moment te bespeuren. De film begint met een fly-over shot boven de suburbs, waarvan de frame rate niet goed zit, en eindigt met eindcredits waar ze actrices met hun echte moeders in een soort dubbel-interview opvoeren. Ik dacht bij het zien van die interviews, laat ik maar even de boodschap van deze film in de praktijk zetten: “I didn’t give a shit”. Maar ik zal wel niet het doelpubliek zijn voor deze prent. Op de Blu-ray van Bad Moms staan interviews met cast en crew en een b-roll op als extra’s. Die duren 62 minuten.
Recensie door Dave op 22 december 2016
