La Isla Mínima / Marshland (2014) ***½ DVD review

De Spaanse thriller La isla mínima was de grote slokop op de Goya Awards van 2015. De film ging naar huis met tien prijzen waaronder die van beste film, beste regisseur en beste scenario. In België is La Isla Mínima (2014) deze zomer vrij geruisloos gepasseerd en dat is heel jammer want dit is een donkere, heel sfeervolle film die bijwijlen doet denken aan het eerste seizoen van “True Detective”. En dat is absoluut een compliment.

Korte inhoud: Spanje, 1980. De tienerzussen Estrella (Cyntia Suano) en Carmen (Laura López) verdwijnen onder verdachte omstandigheden. De meisjes staan in hun dorp bekend als “gemakkelijk” maar zo lang als nu zijn ze nog nooit weggebleven en hun ouders maken zich ongerust. Terecht, want de lichamen van de zussen worden enkele dagen later naakt en verminkt teruggevonden. De twee detectives Juan (Javier Gutiérrez) en Pedro (Raúl Arévalo) worden vanuit Madrid naar het zuiden gestuurd om deze delicate zaak op te lossen.

En daarvoor hebben ze elk hun eigen werkwijze want de speurders zijn elkaars tegenpolen. Pedro is voorstander van oerdegelijk politiewerk en zoekt toenadering tot de lokale journalist in de hoop bruikbare informatie te vinden. Juan trekt dan weer ’s avonds de kroeg in omdat hij vindt dat de lippen sneller loskomen na een paar biertjes. Al snel leiden de sporen naar don juan Quini (Jesús Castro) die iets had met één van de vermoorde zussen, maar bewijzen vinden wordt moeilijk in de hechte en gesloten gemeenschap.

La isla mínima opent met indrukwekkende luchtbeelden van de troosteloze moeraslanden in het Zuid-Spaanse Andalusië. Door de manier waarop het desolate landschap door Alex Catalán in beeld wordt gebracht, krijg je de indruk naar een stel kloppende hersenen te kijken. De met drones gefilmde beelden komen meermaals terug in de film en zorgen voor een beetje ademruimte tussen de rauwe scènes. Na deze openingscredits weet je dat dit een bijzonder sfeervolle film met een behoorlijk indrukwekkende cinematografie wordt.

Onderhuids toont de film hoe het Spanje is vergaan bij de overgang van de dictatuur van Franco naar een democratie. In het afgelegen zuiden is de democratie nog niet helemaal doorgedrongen tot de bewoners en zijn de mensen vooral nog argwanend, schuw en bang. Mensen leven er nog van de visvangst en dagwerk, en smokkelen en stropen is een ideale bijverdienste. Geen ideale omstandigheden om een gevoelige moord te onderzoeken natuurlijk. Regisseur Alberto Rodríguez weet deze politieke achtergrond naadloos te verweven met de zoektocht naar de moordenaar.

PHOTOGRAPHS TO BE USED SOLELY FOR ADVERTISING, PROMOTION, PUBLICITY OR REVIEWS OF THIS SPECIFIC MOTION PICTURE AND TO REMAIN THE PROPERTY OF THE STUDIO. NOT FOR SALE OR REDISTRIBUTION

Interessant is ook dat de speurders niet altijd aan hetzelfde zeel trekken. De ene was ooit nog in dienst bij dictator Franco zelf, de andere werd uit zijn functie gezet wegen zijn anti-autoritaire denkbeelden. Het zijn tegenpolen maar de ene wordt niet beter of slechter afgeschilderd dan de andere. Beide personages lijken een beetje een metafoor te zijn voor de toestand waarin Spanje zich in 1980 bevond.

De politieke achtergrond van Spanje – toen officieel al een democratie maar nog steeds in de ban van Franco – hangt als een dreigende waas boven deze film. Maar het prachtige maar ook troosteloze en dreigende landschap is misschien wel de echte hoofdpersoon van deze film. Zo’n film kan alleen maar donker en duister zijn en vrolijk word je hier niet van. Maar je kan je wel vergapen aan een visueel erg knappe film.

Verwacht je niet aan bombastische actiescènes, maar geniet van de knappe dialogen en mooie beelden. La Isla Mínima is een trage film, zelfs een beetje loom. Niet alle scènes worden getoond, af en toe mag de kijker ook eens nadenken en dingen zelf invullen. Een herademing tussen het grote Hollywoodgeweld. Zeker het ontdekken waard.