Ik dacht niet dat ik het ooit over mijn lippen zou krijgen maar The Visit (2015) van M. Night Shyamalan is een iets betere film dan al de troep die hij heeft gemaakt na Signs (2002), Unbreakable (2000) en The Sixth Sense (1999), zowat een eeuwigheid geleden. Spijtig genoeg is het niet beter dan deze drie films.
Korte inhoud: The Visit vertelt het verhaal van een broer (Ed Oxenbould) en zus (Olivia DeJonge) die een week naar de afgelegen boerderij van hun grootouders in Pennsylvania worden gestuurd. Wanneer de kinderen ontdekken dat het oudere paar (Deanna Dunagan en Peter McRobbie) betrokken is bij iets zorgwekkend, zien ze de kansen om terug te keren naar huis met de dag kleiner worden.
Ga deze film gaan zien zonder veel te lezen over deze prent, want zoals we van Shyamalan gewend zijn komt er opnieuw een gigantische plot twist, en in vergelijk tot heel wat andere ‘surprise endings’ , zoals deze bij The Village (2004). Ik heb het nooit zien aankomen en ik stond er ook niet op te wachten. Ik dacht dat dit een straightforward drama ging worden, maar de twist kwam als een verrassing en kudos voor de regisseur en zijn knappe script om iemand die al duizenden films heeft gezien en zowat alle truuken van de foor kent, al die tijd aan het lijntje te houden.
Maar tot zover mijn liefde voor de film. Ik heb het in het verleden ook al niet onder stoelen of banken gestoken, maar ik HAAT FOUND FOOTAGE / HOME MADE films. Ik heb er een gloeiende hekel aan. Meer nog, The Visit had naar mijn gevoel een veel betere film geweest moest het af en toe zijn afgestapt van zijn found footage cinematografie. Alles was voor mij al op een briljante manier in gang gezet en verteld met The Blair Witch Project (1999). En sindsdien is er geen meerwaarde meer geweest op de formule – met misschien als uitzondering de Spaanse horrorfilm Rec (2007).
Al die found footage films trekken trouwens op mekaar en ik heb een hekel aan (1) het vreselijke shaky camerawerk, het feit dat ze (2) om de vijf minuten leuteren over de aanwezigheid van de camera en waarom hij/zij aan het filmen is, (3) met domme close-up selfies, (4) vreselijke close-up shots, (5) de camera die op de grond valt en met in een Dutch angle verder blijft filmen, (6) video-grainy beelden, (7) iemand die zegt dat ze de camera moeten uitzetten, (8) er gebeurt in feite niks memorabels, (9) het batterij-lampje die begint te knipperen en teveel (10) jump cuts.
Er zit tevens ook altijd een zware tegenstrijdigheid in de found footage / home made films, met name de scherptestelling. Er zijn grofweg 3 manieren om scherp te stellen, één manier is manuele scherpstelling waar iemand fysiek achter de camera moet staan, een vast scherptepunt waarbij een bepaald deel in beeld scherp is ook al loopt er iemand voor de camera, en te laatste een automatische scherptestelling (wat deze jongeren naar mijn gevoel zouden gebruiken). Maar bij een automatische scherptestelling wordt alles even wazig wanneer iemand voor de camera gezien het brandpunt wordt verlegd. In deze film verandert de camera verandert de camera van automatisch naar manueel, zonder dat iemand de scherpte bediend. Ja, de film gaat zo vervelen dat je op dergelijke details gaat letten.
© Universal Pictures Home Entertainment
Gelukkig weet Shyamalan wel hoe hij acteurs moet regisseren en de twee ondervaren kinderen brengen wel een overtuigende vertolking, al gaat mijn voorkeur naar het rappende jongetje die namen van vrouwelijke popsterren gebruikt als scheldwoorden. Van wankel acteerwerk is dus gelukkig geen sprake, ook al kond het meisje iets beter gecast zijn. Veel regisseurs hebben geen problemen wanneer ze werken met geroutineerde acteurs als Bruce Willis, Mark Wahlberg of een Mel Gibson, maar de kaarten liggen wel anders wanneer hij moet werken met mensen met weinig tot geen acteer-ervaring. Zelfs de moeder van de twee kinderen, gespeeld door Kathryn Hahn, lijkt bij momenten wel een vertolking van een moeder die aan de pillen zit. De twee oudjes zetten nog het beste acteerwerk neer, ook al is hun rol bijzonder geflipt.
“Old peoples are having problems with their bodies”, dit is zowat de essentie van de film. Oudjes in de film worden op een behoorlijk neerbuigende manier bekeken alsof seniliteit de normaalste zaak is bij mensen van een zekere leeftijd. Ik besef dat er een poging was tot zwarte humor (zeker de scène met de oven die wel leek op een soort Hans en Grietje knipoog), maar de humor komt niet altijd even goed over. En je vraagt je dan af wat het genre is, want een zuivere horrorfilm – zeker wanneer je de vreselijke uitsmijter op het einde bekijkt – is het zeker niet. Shyamalan slaagt er als geen ander in om een goed idee door het slijk te halen, en deze The Visit is daar een mooi voorbeeldje van. Vreselijke cameravoering (inherent aan het found footage genre), soms wat wankel acteerwerk en een script doorspekt met zaken die we al duizenden keren in andere films hebben aangetroffen. E, toch kan ik het geen slechte film noemen en is het zeker het herbekijken waard, al was het maar om te genieten van die kleine momenten waar het wél werkt.
The Visit komt bij ons uit op DVD en Blu-ray op 16 maart 2016, met een alternatief einde en een aantal deleted scènes.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 25 februari 2016
