Liberalen vs Socialisten in Assassin’s Creed: Syndicate

Assassin’s Creed: Syndicate (2015) is al het negende spel in de franchise van Ubisoft waar je in de kleren kruipt van een personage dat deel uitmaakt van een eeuwenoude orde van huurmoordenaars. Deze keer interpreteer je de rollen van broer en zus Jacob en Evie Frye, in het 19e eeuwse London, waar je het opneemt tegen de elitaire industriëlen en maatschappij-ingenieurs die behoren tot de eveneens eeuwenoude aartsvijand, de ‘Templar’ orde.

Korte inhoud: Londen, 1868. De Industriële Revolutie bevindt zich op een hoogtepunt. De Assassin-tweeling Jacob (Paul Amos) & Evie Frye (Victoria Atkin) staat aan de wieg van de georganiseerde misdaad, waar ze Londen van moeten bevrijden. Opgevoed als assassins volgen Jacob en Evie de Creed met als doel om de stad te bevrijden van de macht van de Templar door zich te infiltreren en te verenigen in de criminele onderwereld van Londen, geholpen door opmerkelijke karakters van het tijdperk, zoals schrijver Charles Dickens en bioloog Charles Darwin.

De setting is prachtig en geeft je een goed idee van hoe Londen er in de 19e eeuw uitzag. Je komt ook in aanraking met een aantal prominente figuren uit die tijd zoals Charles Dickens, Charles Darwin, Karl Marx en nog een paar andere. Die figuren gaan je mee helpen om de stad te heroveren vanonder het juk van de Templars. Los van het feit dat je al die beroemdheden in eenzelfde tijdspanne allemaal tegen het lijf loopt, of de echtheid van hun persoon, moet ik toegeven dat de meeste van deze personages goed ontworpen zijn en hun karakter en dialoog het verhaal ten goede komt. Ook de onderlinge rivaliteit tussen broer en zus Jacob en Evie is interessant en geeft aanleiding tot vermakelijke dialogen. De antagonist is een selfmade powerplayer, die vanuit zijn maatschappelijke positie de controle van de stad in handen heeft.

De machtsstrijd tussen Templars en Assassins heeft eerder iets weg van liberalen tegen socialisten, en de socialisten zijn de goeie, voor wie dat nog niet begrepen had… Het spel verloopt net als zijn voorgangers op identieke wijze. Naast de verhaal-missies verover je delen van de map door missies te volbrengen van allerlei aard. Zo moet je kindarbeiders verlossen uit fabrieksgebouwen en de Mr. Woeste uit Daens (1992) om zeep helpen, Templar spilfiguren vermoorden of ontvoeren, trein en boot-heists plegen. Daarnaast heb je nog een aantal nevenactiviteiten zoals bokswedstrijden en paard-en-kar-races. Dat laatste is trouwens het vervoersmiddel bij uitstek in het game. Als je vertrouwd bent met één van de vorige games zal je deze direkt herkennen. Enige nieuwigheid in dit spel is de ‘grappling hook’. Zo’n ding hoeft weinig introductie, omdat het doorgaans al in mening andere games gebruikt is. Het geeft je de mogelijkheid om grotere afstanden tussen gebouwen te overbruggen via een ‘zipline’ of je sneller vanop de grond tot op het dak te hijsen. Je kan het ding ook gebruiken om boven vijanden te hangen en ‘air-assassinations’ uit te voeren.

Een ander onderdeel van het spel is het oprichten van je eigen ‘gang’, die je voor al je activiteiten kunnen bijstaan. Dit gedeelte van het spel vind ik minder goed uitgewerkt omdat de noodzaak voor hulp totaal onbestaand is. Eén van de zwakkere punten van het spel is dat het namelijk veel te gemakkelijk is en ik eigenlijk op geen enkel ogenblik hulp nodig had van mijn manschappen. Maar goed, ik mijn visie – als game veteraan die platinum trophies haalt in de twee Dark Souls games – is dus sterk gekleurd. De muziek van Austin Wintory stak wel goed in mekaar. Ik heb geen momenten ervaren waar de score de actie deed opzwepen of de juiste snaren bespeelde, maar was meer onder de indruk van de koorzangen die je in de game tegenkomt, met ondermeer de God Save the Queen a capella zongen.

De franchise geeft de indruk geen risico’s meer te willen nemen en net zoals mijn interesse voor de zoveelste ‘Friday the 13th’ zich na deel drie six feet under bevond, heb ik het nu wel gehad met Assassin’s Creed. Elk jaar hetzelfde spel in een nieuw kleedje heeft voor de echte gamers weinig zin. Er waren kansen om met twee protagonisten tenminste verschillende spelstijlen aan te gaan, maar de verschillen zijn zo miniem dat ze eigenlijk nooit tot uiting komen. Hun ‘skill-tree’ is op een paar skills na identiek en de keuze voor het ene of het andere personage is eerder puur visueel. Ook vele van skills en perks zijn zo minimalistisch van aard (iets meer of minder schade doen of krijgen bvb) dat je nooit het verschil merkt. Ze zitten er meer in om de ‘completionist’ aan te spreken dan dat ze werkelijke effecten hebben.

Dit krijg je natuurlijk met dergelijke franchisen, die steeds een jaarlijkse deadline zien opdoemen. Er is te weinig tijd om creatieve kronkels uit te werken en teveel geld mee gemoeid om risico’s te nemen. Zolang we het blijven eten, zolang ze het blijven serveren. Daarentegen moet ik wel toegeven dat het voor nieuwe spelers steeds games zijn met een degelijke kwaliteit. Ik mag de franchise dan wel een gewisse dood toewensen, standalone geef ik het spel toch een solide score.