Spectre (2015) *** Blu-ray review

Morgen wordt de DVD en Blu-ray van Spectre (2015) uitgebracht. Als we even die barslechte Quantum of Solace (2008) buiten beschouwing laten, hebben we met Casino Royale (2006), Skyfall (2012) en de Spectre, een knappe 007 trilogie van het niveau van de Nolan Batman films, met een getormenteerde James Bond die zijn eerste stappen zet als MI6 agent, alles verliest wat hem dierbaar is en uiteindelijk zijn grote terugkeer maakt met een confrontatie met zijn aartsvijand. Het is gelukkig geen halve remake van Skyfall maar een vervolg met een compleet nieuwe insteek, door de ene uitgespuwd, door de andere op handen gedragen.

Korte inhoud: MI6 en ‘M’ (Ralph Fiennes) liggen politiek nog steeds onder vuur en het kost grote moeite om de Geheime Dienst te laten bestaan. Nadat James Bond (Daniel Craig) een cryptische boodschap uit het verleden heeft ontvangen, reist hij op eigen houtje naar Mexico-Stad, op zoek naar Marco Sciarra (Alessandro Cremona) tijdens de Dag van de Doden (op 2 november – 3 dagen voor de release van de film in Mexico). Na een eerste confrontatie weet Marco te ontsnappen met een helikopter, maar Bond is nog niet klaar met hem en rakelings boven de hoofden van duizenden festivalgangers vecht Bond het uit in een rondtollend gevaarte. Iets wat meteen aan de oren komt van ‘C’ (Andrew Scott) die gesterkt wordt in zijn plannen om de 00-dienst op te doeken en zijn internationaal spy-netwerk uit te werken. Maar Bond heeft tijdens zijn aanval een ring gevonden die verwijst naar een sinistere organisatie genaamd SPECTRE, en Bond is van plan zijn speurtocht verder te zetten zelfs zonder de hulp van MI6.

Bond reist af naar Rome waar hij de weduwe van Marco, Lucia Sciarra (Monica Bellucci) ontmoet. Zij geeft hem een aanwijzing van een geheime meeting met leden waarvan haar man toebehoorde, en daar komt Bond oog in oog te staan met Oberhauser (Christoph Waltz). Bond moet echter zien de ontkomen van de huurmoordenaar Hinx (Dave Bautista) die hem op te hielen zit. Met de hulp van Q (Ben Whishaw) en zijn Aston Martin DB10, maar ook met de aanwijzingen van Moneypenny (Naomie Harris), kan hij op het nippertje ontkomen. Om meer te weten te komen van de organisatie probeert Bond het spoor van Mr. White (Jesper Christensen) te vinden, en hij leidt hem op zijn buurt naar zijn dochter Madeleine Swann (Léa Seydoux). Als de dochter van een moordenaar begrijpt zij Bond beter dan wie ook. Naarmate Bond doordringt tot de kern van SPECTRE, komt hij achter de huiveringwekkende connectie tussen hemzelf en de tegenstander die hij najaagt.

Ik blijf Casino Royale de betere van de 3 films vinden, maar deze Spectre moet niet onderdoen voor Skyfall. Meer nog, ik denk dat de ‘echte fans’ van de old school James Bond films hier zelfs nog meer van zullen genieten dan pakweg mensen die de oude James Bond films maar niets vonden. In de film zit een scene in een trein die gewoon zoveel herinneringen oproept van de treinscène uit The Spy Who Loved Me (1977), met dit verschil dat Jaws nu vervangen is door een al even gevaarlijke kolos genaamd Hinx (en neem van mij aan dat de kans erin bestaat dat wie die kerel nog wel in andere Bondfilms zullen zien opduiken). Ook de scène met het vliegtuig in Oostenrijk waarbij Bond zijn rivaal in de wagen een kleine groet geeft, iets wat we ook al hadden gezien uit de Roger Moore prent die even vriendelijk glimlacht naar Naomi (Caroline Munro) .

© 2015 Twentieth Century Fox Home Entertainment

En nu ik dan toch een brug maak naar The Spy Who Loved Me wil ik meteen ook een hardnekkig gerucht uit de wereld helpen alsof de Roger Moore films gewoon frivoliteiten waren en de Sean Connery films de echte Bondfilms zijn. Dat slaat dus nergens op. Ik kan wijzen op meer cheesy onnozelheden in Goldfinger, Diamonds are Forever en You Only Live Twice wijzen dan in alle zeven Moore avonturen. De Daniel Craig films zijn geen old school Bond films, maar brengen een compleet nieuwe spin aan het verhaal met diepgaande inzichten in persoonlijke tragedie doorspekt met grof fysiek geweld en ellendige eindes. En ik hou evenveel van deze nieuwe richting als van de oudere James Bond films. Ik kan tevens niet meer bijhouden hoeveel keer ik The Spy Who Loved Me heb herbekeken, en gezien deze prent er wel een vette knipoog naar maakt, was mijn liefde voor Spectre meteen een stuk groter.

Bij de minpuntjes vind ik de scène met Monica Bellucci wel heel erg kort, de dialogen zijn niet altijd even pittig en ook het eind had misschien net iets pakkender kunnen zijn dan ***spoiler*** Bond in een bootje die met een een vuurwapen op een vliegtuig schiet***end spoiler****. Maar anderzijds zitten de actie-scènes hier wel beter dan in veel andere Bond-films. Er komt veel kritiek dat deze film niet zo geladen is met backstory dan zijn voorganger Skyfall, maar dat vind ik de reinste onzin. Wij hebben geen nood aan backstory! We nemen Bon zoals hij net, net zoals we Michael Myers nemen zoals hij is. En ook de kritiek dat M of Moneypenny te weinig in beeld komen voor een geslaagde karakter-ontwikkeling, verwijs ik graag naar de meer dan 2 uur durende film én zowat alle voorgaande Bondfilm. M en Moneypenny hebben altijd al kleine rollen gehad. Tevens, dit is een Bondfilm, en als je moeite hebt met een vrouw die gaat slapen met haar kleren aan en ontwaakt in een prachtig en niet-verrimpeld nachtgewaad, dan ga je best naar een ander soort film gaan kijken. Dit zijn de conventies: love it or hate hate.

© 2015 Twentieth Century Fox Home Entertainment

Sam Mendes is een geweldige cineast, ook al blijft hij beter met drama-scènes dan met actie-sequenties. En dat zijn precies dezelfde kwaliteiten en zwaktes van de mogelijke opvolger voor de nieuwe Bondfilm: regisseur Christopher Nolan. Het script van John Logan, Neal Purvis, Robert Wade en Jez Butterworth was niet gebaseerd op een Ian Fleming verhaal, maar brengt voldoende variatie en de 148 minuten (dé langste bondfilm ooit) vliegen gewoon voorbij. Komt daar nog de sterke muziekscore van Thomas Newman bij, de 35mm fotografie met anamorfe lenzen van de Zwitser Hoyte Van Hoytema en de knappe vertolkingen – zoals deze van Monica Bellucci die met haar 50-jarige leeftijd de oudste Bondgirl is en er nog altijd bijzonder sexy uitziet – en deze film zal wel zijn quota halen. De film is wel serieus over budget gegaan en zou een 350 miljoen hebben gekost in productie. Neem daar nog eens tussen de 100 en 150 miljoen bij voor de promotie, en de film moest al meer dan 500 miljoen ophalen om nog maar break-even te zijn. Uiteindelijk heeft de film 880 miljoen opgebracht. Knappe prestatie maar toch 300 miljoen minder dan Skyfall.

Op de Blu-ray zijn er een handvol making-of filmpjes over de stunts, met name deze fameuze beginscène in Mexico City. Enkel spijtig dat er gen audio-commentaar van de regisseur te bespeuren was.