Home Sweet Hell (2015) ** Blu-ray review

Nadat ze uit “Grey’s Anatomy” werd geschreven werd het op filmgebied een beetje stil rond Katherine Heigl. In Home Sweet Hell (2015) speelt ze een rol die haar op het lijf lijkt geschreven: een gruwelijk perfectionistische, dwangneurotische huisvrouw die heel ver gaat om haar huwelijk te redden. Een manier van de actrice om ‘fuck you’ te zeggen aan de roddelbladen die haar de laatste jaren bestempelen als een actrice met een bijzonder moeilijk karakter op de set? Feit is dat Heigl dit soort rollen zeker aankan, maar helaas voor haar – en voor de kijker – blijkt Home Sweet Hell een bijzonder onevenwichtige film die niet goed weet waar hij naartoe wil.

Korte inhoud: Don Champagne (Patrick Wilson) heeft op het eerste gezicht alles om gelukkig te zijn: een perfect huwelijk, twee fijne kinderen, een mooi huis en een drukke baan als manager van zijn eigen meubelzaak. Maar schijn bedriegt want eigenlijk draait zijn zaak niet zo schitterend en bovendien is zijn vrouw Mona (Katherine Heigl) een controlefreak. Alles wat het koppel onderneemt moet netjes ingepland worden in hun gezamenlijke kalender (zelfs seks) en samen streven ze naar hun gezamenlijke doelen (bv. een vakantiehuis in Miami).

Wanneer op een dag de bloedmooie Dusty (Jordana Brewster) komt solliciteren in Dons winkel, zal zij het leven van Don volledig op zijn kop zetten. Al snel beginnen de twee een passionele affaire, maar wanneer Dusty bekend dat ze zwanger is van Don, ziet deze zich genoodzaakt om zijn slippertjes aan zijn vrouw op te biechten. Deze heeft er echter heel veel voor over om haar huwelijk en droomleventje te redden. Voor haar is er namelijk maar één mogelijke oplossing: Don moet Dusty vermoorden. En dat loopt natuurlijk niet van een leien dakje.

Home Sweet Hell mikt duidelijk op het publiek van films en series als “Desperate Housewives”, The Stepford Wives en Serial Mom waarin het schijnbaar perfecte leven van de hoofdpersonages wordt verteld met een flinke dosis sarcasme en ironie. En hoewel Home Sweet Hell op visueel vlak wel doet denken aan bovengenoemde titels – felle, levendige kleuren (het gras is létterlijk groener aan de overkant) – gaat Home Sweet Hell volledig de mist in qua humor. Daardoor komen de personages eerder zielig over en wordt het geheel totaal ongeloofwaardig. Akkoord, de levens in Wisteria Line van de ‘Desperate Housewives’ waren nu ook niet super realistisch, maar je leefde wel met de personages mee en je kon je in hun uitvergrote karakters herkennen. Dat is bij de slecht uitgewerkte personages van Home Sweet Hell helemaal niet het geval.

Bovendien helpen de vertolkingen en weinig uitgediepte nevenpersonages ook niet echt om te sympathiseren met de karakters uit Home Sweet Hell. Kan Katherine Heigl dus nog redelijk uit de voeten met de koele berekende Mona Champagne, dan is het vooral Patrick Wilson die helemaal niet weet hoe hij zijn personage moet vertolken. Daardoor staat hij het merendeel van de film gekke bekken te trekken wat je behoorlijk afleid. Wilson is op zijn best als hij een ietwat onderkoeld, weinig emotioneel personage mag spelen zoals in Little Children (2006) en The Conjuring (2013), maar het lichtere genre blijkt toch minder zijn ding.

In de bijrollen zien we nog Kevin McKidd die fans van “Grey’s Anatomy” beter kennen als dokter Owen Hunt. De Schot mag in Home Sweet Hell zijn thuisaccent nog eens bovenhalen. Verder is er ook nog James Belushi als de collega van Don Champagne en Jordana Brewster mag zoals zo vaak de mannen verleiden. Zij spelen allemaal aardig, maar kunnen ook weinig aanvangen met hun flinterdunne personages.

Foto’s van Skip Bolen © Sony Pictures Home Entertainment

Het grootste mankement aan deze film is dat niet echt duidelijk is wat deze film wil zijn. Is dit een thriller? Een komedie? Een drama? Een satire? Combinaties van deze zijn natuurlijk perfect mogelijk (zie in dit genre bv. American Beauty), maar Home Sweet Hell slaagt erin om volledig tussen deze genres te vallen. Zo wordt een vrij serieuze scène afgewisseld met een slapstickscène wat heel verwarrend overkomt. Scenaristen Carlo Allen, Ted Elrick en Tom Lavagigno hadden hier best een beetje meer aandacht aan besteed. De regie – die behoorlijk veilig is en nergens opvalt – is overigens in handen van Anthony Burns voor wie dit na Skateland zijn tweede film is.

Home Sweet Hell is kortom een film die bruist van de goede intenties maar omwille van een zwakkere uitvoering uiteindelijk vooral een onevenwichtige film blijkt te zijn. Net als Don blijft de kijker een beetje op zijn honger zitten.

Op de Blu-ray staan een paar extra’s zoals verwijderde scènes, de reclamespot van Champagne meubilair en een blik achter de schermen in Suburban Butchers. De Blu-ray en DVD zijn te verkrijgen vanaf 6 mei 2015.