The Day the Earth Stood Still (2008) *½ Blu-ray review

Vanavond kunnen jullie op 2BE nog eens op de smikkel van Keanu Reeves kijken. Een goede remake moet voldoen aan ongeveer 5 regeltjes, en dat is nu niet meteen iets waar The Day the Earth Stood Still (2008) van Scott Derrickson in uitblinkt. Visueel is het beter dan het origineel uit 1951 van Robert Wise, of wat had je gedacht met een budget van +100 miljoen dollar. Maar het eindresultaat is het filmticket niet waard. De makers hadden niet de minste ambitie om een uitdagende of baanbrekende prent te maken, laat staan een verhaal te vertellen dat steek houdt, maar waren uit om poen te scheppen met een bekende titel, een steracteur en een gigantische marketings-campagne. Het zal hen zuur opbreken want deze science-fiction prent opende met een bescheiden 30 miljoen en het ziet er naar uit dat de film amper 80 miljoen zal halen in de States (dit laatste is pure speculatie van mijn part). Komt daar nog bij dat Keanu Reeves hier één van zijn meest penibele vertolkingen neerzet en zo zijn etiquette van slechte acteur nog maar eens in de verf zet.

Daarnaast zou deze remake misschien wel eens een definitief punt kunnen zetten achter al die eco-flops waarmee we de laatste jaren, onlangs nog met Shyamalan’s The Happening, geconfronteerd werden. De kern van het verhaal is dat we moeten veranderen, want anders is het gedaan met het leven op aarde. Het is niet de meest subtiele boodschap, en de prent die hieruit voortvloeit is uit hetzelfde hout gesneden. Wil nu net dat deze Hollywoodfilm symbool staat voor de VERSPILLING aan energie, talent en geld. Je kunt het een beetje vergelijken met de managers van GM die met hun privé-jet naar de regering vliegen om te bedelen voor meer geld of een milieubeweging die een boek uitbrengt ter bescherming van de bossen, gedrukt op niet-gerecycleerd papier. The Day the Earth Stood Still is niet enkel inhoudelijk en vormelijk een mislukking, maar is als productie compleet niet relevant of geloofwaardig.

Korte inhoud: Een buitenaards wezen genaamd Klaatu (Keanu Reeves) bezoekt samen met zijn onvernietigbare robot Gort de aarde. Hij heeft een belangrijke waarschuwing voor de bewoners van de aarde: als de mensheid niet stopt met hun oorlogen dan zullen buitenaardse vredestichters wraak nemen en de aarde vernietigen. Regeringsleiders vanuit alle hoeken van de aarde en vooraanstaande wetenschappers verdringen zich vervolgens om het raadsel achter het bezoek van Klaatu te ontwarren. Obdertussen ontmoet de bezoeker Helen Benson (Jennifer Connelly) en haar zoon Jacob (Jaden Smith).

Zoals ik al eerder heb laten vallen wordt hier serieus slecht geacteerd. Niet alleen het houterig en emotieloos spel van Keanu Reeves, maar ook de tussenkomst van het zoontje van Will Smith is beschamend. Jaden irriteert bijna in elk frame, en is nauwelijks in staat om zijn rol overtuigend te brengen in tegenstelling tot The Pursuit of Happyness (2006) waar hij onder begeleiding van zijn vader veel spontaner in beeld kwam. Ook de bloedmooie maar bleke en veel te magere Jennifer Connelly speelt onder haar kunnen. Maar de schuld ligt niet altijd bij de acteurs. Ook regisseur Scott Derrickson (pic) draagt hier een verpletterende verantwoordelijkheid. Maar dat had 20th Century Fox eerder moeten weten na het zien van zijn Hellraiser: Inferno (2000) of The Exorcism of Emily Rose (2005). Het kleinste kind kan zien dat de man zichtbaar moeite heeft om acteurs te regisseren.

Voor de rest zit de film bol van de cgi met veel visueel geweld, grote evacuaties, een resem ruimteschepen, hier en daar wat explosies en auto’s die door de lucht vliegen. Het prijsbeest Gort trekt spijtig genoeg op de ballen met een vormgeving die compleet floept met het beoogde realisme. Wie gelooft dat een immense buitenaardse robot de vorm heeft van een gespierde man met een helm op? Dit is een misplaatste verwijzing naar het origineel van deze film uit 1951, die in deze remake NIET werkt. Al dat visuele gedoe neemt trouwens teveel tijd in beslag dat ten koste gaat van de opbouw van geloofwaardige spanning. Het gebrek aan relevante interactie tussen de personages werkt de oppervlakkigheid volledig in de hand.

© 20th Century Fox. All rights reserved.

De mens is de oorzaak van de interventie van de ruimtewezens, maar dat is een veronderstelling die we niet te zien krijgen, behalve in een kwakkelige diefstalscène op een station, die ons moet overtuigen hoe slecht en dom ‘de mens’ wel is. David Scarpa maakt met deze intro in ieder geval zijn creatieve beperkingen als scenarist kenbaar. Het bewijst tevens dat geld geen kwaliteit kan kopen.

Kortom, een teleurstelling op heel wat vlakken voor een prent die gezien zijn middelen een veel beter resultaat kon brengen, maar zich tevreden stelt met een formulefilm en het uitmelken van het origineel, in plaats van het verhaal opnieuw uit te vinden en relevant te maken voor een modern publiek. The Day the Earth Stood Still was niet rijp genoeg voor een verfilming, maar de gulzigheid om geld te maken was te groot om nog meer tijd te steken in een beter scenario en bijgevolg ook een betere regisseur aan te trekken. Ik ben normaal geen grote fan van Roland Emmerich (The Day After Tomorrow, Independence Day) maar hij slaagt er op z’n mist in om een echt verhaal te vertellen, iets wat van Derrickson niet gezegd kan worden. Je kan je soms afvragen van hoe slecht een film wel kan zijn…