Dawn of the Planet of the Apes (2014) ***½ Blu-ray review

Het is niet meteen een film waar je vrolijk van wordt maar Dawn of the Planet of the Apes (2014) is een intelligente sequel op een geslaagde Rise of the Planet of the Apes (2011). De eerste film werd geregisseerd door Rupert Wyatt, maar hij had geen zin om de sequel te maken en wou een andere film gaan maken. Bijgevolg kwam Matt Reeves in actie, en nu heeft hij ook een optie op de threequel … iets wat Wyatt hem nog lang zal beklagen.

Korte inhoud: Een groeiende groep van genetisch geëvolueerde apen onder leiding van Caesar (Andy Serkis) wordt bedreigd door een aantal menselijke overlevenden van een verwoestend virus dat een decennium eerder is uitgebroken. Ze bereiken een broos vredesbestand met Malcolm (Jason Clarke), maar dat blijkt maar van korte duur te zijn. Beide kanten staan op de rand van een oorlog die zal bepalen wie de dominante soort op Aarde zal worden.

De grootste troef van deze prent is het performante motion capture systeem van de WETA Digital, die hier nog een stap verder zet in de 3D technologie. En met ervaren rotten als Andy Serkis, die eerder al Gollum en King Kong tot leven bracht, kon dit niet verkeerd lopen. Serkis zet hier opnieuw een geweldig genuanceerde vertolking van een intelligente aap die er alles wil aan doen om een oorlog te voorkomen. Maar dit stuit tegen een meer oorlogszuchtige Koba, eveneens schitterend vertolkt door Toby Kebbell. Bij de mensen zien we uiteraard nog sterke bijrollen, gespeeld door Gary Oldman en Keri Russell. Ook al waren er hier geen echt sterke vrouwenrollen te bespeuren.

Een tweede troef is het intelligente script van Mark Bomback, Rick Jaffa en Amanda Silver. Maar ook de regisseur brengt voldoende ideeën aan om van deze sequel op vele vlakken te genieten. Reeves behandelt de actie, de visuele effecten en het verhaal met veel lef en overtuiging, en zet vanaf het begin de toon van de film. Ook de gespierde muziekscore van Michael Giacchino (Up, Ratatouille) brengt voldoende mysterie en grootsheid in het verhaal. De regisseur zet niet alleen in op de drama tussen de personages, maar ook de actie-scènes zijn om van te smullen, met name de San Francisco battles.

Enkel de begin-scène vond ik nergens op slaan. In een poging te tonen dat de apen georganiseerd zijn, zien we hen een aanval inzetten tegen een aantal herten. Maar het is niet meteen duidelijk met welk doel deze set-up gebeurt. Gaan ze het hert opeten? Gaan ze pijlen maken van de geweien? Is het een soort initiatieproef voor een jonge aap die volwassen wordt? Het is nooit echt duidelijk, en dat zijn het soort dingen waar ik me behoorlijk aan kan storen. Hun aanvalstactiek vertoont zelfs heel wat gaten en een aantal herten kunnen zelfs een aantal apen uitschakelen. En dat had je die grizzly bear aanval die als enige doel had – mijn inziens – om voor een litteken te zorgen voor de zoon van Caesar om hem zo te differentiëren van de rest.

Er hangt ook zo een sfeertje in de lucht van: ‘kunnen we niet allemaal vrienden zijn’, maar dan heb je de ‘slechte mensen’ en de ‘slechte apen’ die de boel om zeep helpen. En net dat vond ik iets te doorzichtig. In de originele Planet of the Apes (1968) heb je ook slechte apen, maar dit waren geen oorlogszuchtige en geflipte apen zoals in Tim Burton’s Planet of the Apes (2001) of zelfs deze prent met Koba die toch wel een beetje de bad-ass uithangt. In de originele film is het conflict tussen de mensen en de apen van een compleet ander en meer interessant niveau.

© Twentieth Century Fox Home Entertainment

De sequel is echter beduidend grimmiger, bloederig en gewelddadiger dan zijn meer idealistische voorganger. En daar waar de mensen nog de hoofdrol speelden in de eerste film, gaat hier de hoofdrol volledig naar Caesar en Koba. En gezien de blik op het gezicht van Caesar op het einde, vermoed ik dat de derde film nog meer oorlog in petto heeft…met misschien zelfs een terugkeer van Koba. De bedoeling zou moeten zijn dat de film gaat aansluiten met de versie uit 1968.

Op de goed verzorgde Blu-ray staan er meer dan 2 uur extraatjes, met verwijderde scènes, een bespreking met Andy Serkis, een interessante making-of van de visuele effecten maar bovenal de audio-commentaar van regisseur Matt Reeves. De meest hatelijke audio-commentaren zijn deze waar de regisseur en de producer gaan samenzitten om mekaar meer dan 90 minuten lang te bewieroken met hun verwezenlijkingen. Dit is hier verre van het geval.