Fading Gigolo (2013) *** Blu-ray review

Ik verkeerde in de mening dat dit een film van Woody Allen was. Maar het is een film van John Turturro met Woody Allen en hemzelf in de hoofdrollen. Niettemin verwachtte ik van Fading Gigolo (2013) een psychologische komedie à la Woody Allen, met de nodige nerveuze personages en hun moeilijkheden in hun kleine wereldje.

Hoewel Allen ook als acteur de aandacht weet te trekken, heeft de rest van de film weinig gemeen met Allen’s werk. In die zin dat het een stuk minder psychologisch is. Het is heel oppervlakkig en luchtig ondanks de misschien wat zwaardere thema’s. En het is voorbij voor je het weet. Een lekker luchtig tussendoortje.

Korte inhoud: Murray (Wooody Allen) runt een bookshop. Maar hij wil die verkopen om te gaan rentenieren. Zijn beste vriend Fioravante (John Turturro) is zijn hulpje. Murray kent een rijke dokteres (Sharon Stone) die bij gebrek aan aandacht van haar man, en verzetje zoekt en Murray probeert Fioravante te overtuigen haar (en vooral hem) een dienst te bewijzen. John krijgt algauw de smaak te pakken en ook de dokteres verwijst hem door naar haar vriendin, de wulpse Sélima (Sofia Vergara). Murray’s Joodse kennis Avigal (Vanessa Paradis) is een weduwe. Door haar strenge geloof en vooral de oerconservatieve Joodse gemeenschap waar ze in leeft, is ze zeer eenzaam en droevig. Hij brengt haar in contact met Fioravante. En Fioravente wordt verliefd.

Ik ken het eerdere werk van John Turturro niet. Maar hij heeft toch wel een ferm palmares als acteur (Barton Fink, Quiz Show, Secret Window) en regisseur (Illuminata, Romance & Cigarettes). In deze komedie slaagt hij erin een warme sfeer te creëren en zware thema’s te vertellen op een heel lichtvoetige manier. Het decor is een anonieme wereldstad vol kleine mensen in hun kleine wereldje. En die kleine mensen hebben veel aan mekaar. De doktores en haar wulpse vriendin ontdekken opnieuw de passie. Murray als zelfverklaarde pooier doet er niets aan om de Joodse clichés over inhaligheid te ontkennen. Het oerconservatieve Joodse milieu van Avigal wordt als context mooi geschetst zonder op de voorgrond te komen.

Hoe Vanessa Paradis gestalte heeft aan de melancholische Avigal en hoe ze open bloeit, is een knappe ingetogen prestatie. John Turturro zelf als ruwe klusjesman die zich ontpopt als de verwenner van vrouwen. Ruw, wat onbeholpen, introvert, zwijgzaam en ogenschijnlijk verlegen die toch weet wat vrouwen willen, en die wel beseft dat zijn vriend Murray wat van hem profiteert maar dat toch laat betijen. En dan heb je nog de Joodse wijkagent Dovi die er zich mee komt bemoeien. Het zorgt allemaal voor wat door elkaar gaande driehoeksverhoudingen. Het kon voer zijn voor een echte psychologische praatfilm, maar Turturro houdt het luchtig en werkt dat niet echt verder uit.

Foto’s van Jojo Whilden © Remain in Light

Dit maakt het allemaal tot een wel heel licht verhaaltje. Leuk maar ook niet meer dan dat. De fotografie spreekt wel boekdelen, geheel in de sfeer van Woody Allen moet ik zeggen, als is de mooi gekozen jazz en bossa nova soundtrack een stuk moderner dan de jaren-veertig-sounds die Woody Allen zelf meestal kiest. O ja, op een bepaald moment vond ik Vanessa Paradis heel erg lijken op “my preciousssss, Golem”. Ik dacht op dat moment dat de belichting en de camerahoek op dat vlak toch beter anders was geweest. Sorry ‘bout that. Haar minimalistische acteerprestatie vond ik wel heel geslaagd.