The Two Faces of January (2014) *** review

De naam van Hossein Amini zal jullie waarschijnlijk niet veel zeggen, maar deze Britse-Iranese filmmaker heeft zowel het scenario geschreven van Drive (2011), maar ook van Snow White and the Huntsman (2012) en Ronin 47 (2014). En met The Two Faces of January (2014) heeft hij nu ook zijn debuut als regisseur ingeblikt.

Korte inhoud: We bevinden ons 1962. Een glamoureus Amerikaanse koppel, de charismatische Chester MacFarland (Viggo Mortensen) en zijn verleidelijke jonge vrouw Colette (Kirsten Dunst), komen aan in Athene met de boot via de Korinthische kanaal. Tijdens hun bezoek aan de Akropolis komen ze tegen Rydal (Oscar Isaac) tegen, een jonge, Grieks-sprekende Amerikaan die werkt als een gids, en ook wel toeristen in het zak zet. Aangetrokken door de schoonheid van Colette’s en onder de indruk van de rijkdom en verfijning van Chester, aanvaardt Rydal graag de uitnodiging voor een diner. Echter, niet alles is wat het lijkt bij de MacFarlands en Chester’s minzame buitenkant verbergt donkere geheimen. Wanneer Rydal het echtpaar bezoekt in hun exclusieve hotel, vraagt Chester hem te helpen met het verplaatsen van een schijnbaar bewusteloze man die hem zou aangevallen hebben. Op dat ogenblik stemt Rydal op het zoek in, maar de gebeurtenissen krijgen een meer sinistere wending wanneer hij er achter komt dat de man uiteindelijk vermoord werd door Chester.

Als debuutfilm moet je toegeven dat Hossein een sterke beurt heeft gemaakt en zijn acteurs echt wel ruimte heeft gegeven om hun personage de nodige intimiteit te geven. Het verhaal op zich had echter niet veel om het lijf, vergeleken met meer intrigerende verhalen als dat van het gelijkaardige The Talented Mr. Ripley (1999) – die ook al was gebaseerd op een roman van Patricia Highsmith. De acties van de personages mogen dan wel onvoorspelbaar zijn – zonder dat ze met de psychologie van hun personage breken – maar er zit geen ambiguïteit in het verhaal en de personages maken ook geen al te dramatische keuzes. Je verwacht veel meer, maar uiteindelijk kabbelt het verhaal rustig verder zonder al teveel deining te veroorzaken. Het feit dat de film zich afspeelt in Griekenland, geeft alles wel een exotische touch. Maar een echt Grieks drama is het toch nooit echt geworden.

Ik ben geen fan van Kirsten Dunst, nooit geweest trouwens, en haar rol is nu ook niet meteen het meest veeleisende dat de actrice al ooit heeft ondernomen. Haar personage werd ook nauwelijks uitgewerkt, zelfs het personage van Chester mocht iets slimmer zijn uitgewerkt, om nog laar te zwijgen van Rydal wiens motieven iets te snel wijzigen en op het einde van de rit weet je niet waar hij voor staat. En vreemd genoeg waren er maar 3 personages van belang in dit verhaal. Maar de vertolking voelt juist aan. De personages die ze neerzetten zijn meteen herkenbaar en bijzonder aantrekkelijk met al hun kleine kantjes. Alles zit tevens ook in het spel met blikken en de onderliggende gevoelens – goed als kwaad – die ze voor mekaar verbergen. En dergelijke subtiliteiten kom je niet vaak tegen in debuutfilms.

© Film1

Toch kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat er veel meer in zat dan datgene wat we uiteindelijk voorgeschoteld kregen. Het is misschien niet gebaseerd op het beste boek van Highsmith, maar mits een aantal kleine maar belangrijke aanpassingen in dit Mediterraanse Noir scenario had dit echt wel een topfilm kunnen worden met Hitchcock allures, het soort films waar ik naar hunker. Maar hier ontvouwt The Two Faces of January zich iets te lineair en onthoudt het zich van elke subtext of nevenplot, en bijgevolg blijf je spijtig genoeg gespaard van die rijke extase op het einde van een prent wanneer alle verhaallijnen samenkomen in een wervelende climax. Hier heb je één verhaallijn en deze eindigt eigenlijk zoals je wel verwacht dat het zou eindigen. Zelfs de dialogen komen de intrige nauwelijks ten goede, daarvoor leggen ze de zaken iets te snel bloot zonder ruimte te laten voor allerhande speculaties. Het personage van Rydal vertelt letterlijk aan Colette dat Chester hem aan zijn pas gestorven vader doet denken die hem zwaar heeft teleurgesteld. Een beetje filmkenner/romanlezer weet op dit moment al hoe laat het is.

Kortom, het is geen slechte film maar het had in andere handen een veel betere prent kunnen worden. Armani moet nog leren dat je niet alle motivaties in dialooglijnen moet uitschrijven en dat je heus wel kan vertrouwen op je acteurs om deze onderliggende emoties tot uiting te laten komen. Met een acteur als Viggo valt er heel wat meer te doen, dan wat hij hier aangereikt kreeg. Maar voor een debuutfilm is dit veelbelovend. The Two Faces of January komt op 18 juni 2014 bij ons in de bioscoop.