About Time (2013) ** Blu-ray review

Ik keek wel uit naar de Blu-ray release van About Time (2013), gezien ik deze prent in november van vorig jaar in de bioscoop had gemist. Het was dan ook de vraag of scenarist en regisseur Richard Curtis het succes van de romcom Love Actually (2003) kon herhalen. Wat meteen was opgevallen is dat de regisseur zich heel bescheiden had opgesteld met een relatief laag productiebudget (12 miljoen dollar ivm. 40 miljoen dollar voor Love Actually) en (bijgevolg ook) minder filmsterren.

Korte inhoud: Op de leeftijd van 21 komt Tim Lake (Domhnall Gleeson) te weten van zijn vader (Bill Nighy) dat hij kan reizen in de tijd … en dit de nacht na een onbevredigend Nieuwjaarsfeestje. Blijkbaar zouden alle mannen van vader op zoon de gave te hebben. En met tijdreizen komt meteen ook de netelige situaties waarin de toekomst gewijzigd kan worden. En bij deze beslist Tim Lake een flinke draai te geven aan zijn tot nog toe vruchteloos romantisch leventje. Op een avond ontmoet hij een wel heel bijzonder meisje, de mooie en timide Mary (Rachel McAdams), en het is liefde op het eerste gezicht. Maar na een reis in de tijd ondervindt hij de nadelen, zoals het feit dat hij de ontmoeting met Mary compleet moet herdoen en dat zoiets niet van een leien dakje loopt. Maar Tim is vastbesloten hun ontmoeting zo romantisch mogelijk te maken…

Ik moet toegeven, de eerste 40 minuten waren veelbelovend, met een leuke cast – waaronder ook een rol voor The Wolf of Wall Street vamp Margot Robbie – en verrassende situaties. Maar na verloop van tijd heb je de indruk dat de regisseur niet goed weet wat hij met zijn personages moet aanvangen, en gaat het verhaal een beetje alle kanten op. Daar waar andere romcoms, zoals Love Actually of Four Weddings and a Funeral, nog met voldoende scherpte, zelfspot en humor voor de dag kwamen heeft dit script toch een nijpend gebrek aan ideeën en originaliteit, los van de time-travel gimmick. We hebben alles al eerder gezien in andere films, maar gewoon veel beter uitgewerkt dan in deze prent.

Hoofdacteur Domhnall Gleeson zien we normaal gezien in bijrollen, en hier is hij wel bij momenten amusant, maar hij mist toch charisma om zijn stempel te kunnen zetten op deze romantische komedie. Hij ziet er bij momenten ook uit als een uitgedroogde kamerplant en als kijker vraag je je af wat de dames in de film in hem zien. Hij is zelfs nog niet stuntelend genoeg om op de sympathie te kunnen spelen van het vrouwelijke geslacht. Ik heb geen probleem met het feit dat we minder aantrekkelijke mensen opvoeren in romantische komedies, maar wat doet Margot Robbie en Rachel McAdams dan in godsnaam in deze prent?!? Dat die laatste ook een bloedmooie vrouw is getuigen de foto’s van haar die ik aan mijn review heb toegevoegd.

De plot holes in dit verhaal zijn ook nauwelijks bij te houden. Zonder te willen spoilen moet je weten dat de regisseur een dramatische noot aan de film wou voegen om tijdreizen alsnog te willen beperken om zo een dramatische wending op te bouwen in de derde act. *** spoiler *** zo zou je niet meer terug in de tijd tot voor de geboortes van kinderen, wat het geslacht zou kunnen veranderen. Bijgevolg zal Tim voor altijd zijn vader verliezen als hij een nieuw kind zou krijgen met Mary. Deze problematiek wordt duidelijk nadat hij zijn zus wil redden van de ondergang. Maar nadat hij merkt dat zijn kind van geslacht is veranderd gaan hij terug in de tijd en wijzigt dat. Wat is het punt dan van de derde act met zijn vader ALS HIJ TOCH ALLES WEER KAN HERSTELLEN?! *** end spoiler ***. Dit slaat nergens op is. Ik ga niet in twijfel trekken dat tijdreizen niet bestaan en dat deze film geen intelligente analyse biedt over het concept van tijdreizen, maar je moet als scenarist wel consequent blijven in datgene wat je ons wil vertellen en op z’n minst uw eigen regels respecteren.

© Universal Pictures Home Entertainment

Waarom dat Rachel McAdams gaan typecasten als we de bedoeling hebben een ander soort romcom film te willen maken? Rachel speelt dergelijke rollen in haar slaap, maar hier heeft ze misschien wel de meest ongelukkige match uit haar carrière. In haar verdediging had haar personage ook niet veel om het lijf en volstond het voor Rachel om mooi te zijn en af en toe te glimlachen. Los van het feit dat ze het levensdoel is van Tim blijft haar personage uiterst passief te zaken ondergaan. Tijdreizen is in dit verhaal tevens ook een mannenzaak. Rachel maakt zelfs minder indruk dat een paar nevenpersonages. Bill Nighy steelt op zijn beurt iedere scène waarin hij zit, net zoals de zus van Tim, gespeeld door Lydia Wilson.

Wat de film uiteindelijk als boodschap heeft is ook heel troebel. Liefde is iets wat maar tot de perfectie kan komen door manipulatie van tijd en mensen, gesteund op een paar grove leugens? De film had evengoed Lies Actually kunnen noemen. Hadden ze maar het komisch gehalte bewaard van het begin, had dit nog een geslaagde feelgood komedie kunnen worden, maar het verloor gaandeweg zijn glimlach en speelsheid en als kijker bleven we achter met een bedenkelijke ethische boodschap en wegwerp personages die zelfs te licht zijn voor een volwaardige bijrol. Oh ja, het is charmant en dit zorgt ervoor dat je niet al te diep gaat graven in zijn bedoelingen, en bijgevolg ga je de kritiek ook wat gaan milderen. Maar wat mij nog het meest stoort aan deze About Time is het gebrek aan: echte liefde, echte romantiek, echte drama, laat staan een echt verhaal. Met zijn meer dan 2 uur durende speelduur (!) keek je dan ook wel uit naar het einde met een verlossende zucht: It’s About f@#ing Time …

De Blu-ray en DVD van About Time ligt al vanaf 5 februari 2014 te verkrijgen met een hele zooi aan bonusmateriaal, gaande van deleted scenes, gesprekken met regisseur en acteurs alsook een pak making-off filmpjes. Zelfs de Ellie Goulding videoclip van “How Long Will I Love You? ” staat erop. Gemengde gevoelens, maar deze film zal wel zijn publiek vinden.