Casse-tête Chinois (2013) *** recensie

Er zijn van die trilogieën die puur de zaken uitmelken voor een grotere recette en er zijn er waar je eigenlijk wel op zit te wachten. Ik denk bijvoorbeeld aan Richard Linklater zijn derde deel Before Midnight (2013), overal goed onthaald in de pers. In hetzelfde luchtige straatje vinden we Casse-Tête Chinois (2013) van Cédric Klapisch. Wie van l’Auberge Espagnole (2002) en Les Poupées Russes (2005) heeft gehouden, moet deze gaan zien! Ik ben nog steeds niet zeker of ik Les Poupées Russes wel ooit gezien heb, in ieder geval weet ik wel dat ik l’Auberge Espagnole enorm kon smaken.

We zijn ondertussen ruim tien jaar later. In Casse-Tête Chinois zijn we nog verder. De personages van toen naderen de veertig en zitten in de situaties die voor velen onder ons wel herkenbaar zijn, al is de 40 voor mij nog enkele jaren veraf gelukkig. Het is alvast een mijlpaal. Een punt van bezinning. Over wat je eigenlijk al bereikt hebt in het leven. Je wordt veertig en je kijkt waar je nu staat? Wat heb je al die jaren gedaan? Wat heeft het opgebracht? Is het gedaan of is er nog iets te beleven, is er nog iets van het leven te maken? Zware existentiële vragen, waarmee velen worstelen en waarover ook het hoofdpersonage zicht het hoofd breekt. Vandaar de titel wat vrij vertaald kan worden door ‘hersenbreker’. Gelukkig voor de kijker wordt dit alles wel op de typisch luchtige en ontspannende manier verteld.

Korte Inhoud: Xavier Rousseau (Romain Duris) wordt bijna veertig. Momenteel zit hij in New York en hij moet een manuscript afwerken voor een nieuw boek. Hij vindt geen andere inspiratie dan zijn eigen leven. Hij wordt namelijk veertig en wil de balans opmaken. Aan de hand van de terugblik op zijn leven, krijgen we flash backs te zien en vooral een vertelstem die in onwillekeurige volgorde sprongen in het verleden maakt die we als kijker zelf moeten trachten samen te stellen. Is hij mislukt? Wat stelt zijn leven voor?

Hij is gescheiden van de moeder van zijn kinderen Wendy (Kelly Reilly), hij wil Amerikaans staatsburger worden, maar het enige wat hem daarbij kan helpen is vast werk vinden en een vrouw om mee te trouwen. Verder blijkt zijn jeugdvriendin Isabelle (Cécile De France) samen met haar vrouw in New York te wonen en ook die heeft hem nodig om haar gezinsgeluk compleet te maken. En als het nog niet genoeg was, hup daar komt opeens Martine (Audrey Tautou) zijn ex van vroeger, nu gescheiden, opdraven met haar kinderen.

De film heeft alvast uitgangspunten genoeg om te vervallen in doldwaze komische situaties. Gelukkig of helaas is dit niet het geval. Ik heb echt de eerste drie kwartier van de film nodig om me een beetje aangesproken te voelen. Er gebeurt veel te weinig, de aanloop naar alle situaties is te lang, hoewel het tempo wel goed lijkt te liggen. Maar de regisseur neemt mijn inziens iets teveel tijd om te vertellen hoe Xavier in zijn huidige situatie is terecht gekomen. Fast-forward-getoonde beelden werken daarom zelfs een beetje contraproductief. Als je het dan toch heel snel wil vertellen, laat het dan over aan de suggestie en het intellect van de intelligente kijker die wel zal weten wat er al dan niet gebeurd is in het verleden. Alles uitleggen hoeft namelijk niet.

© Film1

Waar de regisseur dan wel weer mooi gebruik van maakt is de driehoeksverhoudingen van Xavier die verbonden zijn met de driehoeksverhoudingen van de andere personages. Heel ingewikkeld is het niet om te volgen. En opeens hup daar is ‘m. Ik zit inde film. Ik erger me niet meer aan Xavier. Ik kan zelfs genieten. Het is al dan niet toevallig het moment waarop de film echt begint. Xavier zit in New York in het hier en het nu en alles wat gebeurt is heden en toekomst.

Ook de vertelstem-factor begint beter te werken. We zitten in de gedachten van Xavier. Hij becommentarieert en filosofeert. Mooi. We leren zo de andere personages beter kennen die eigenlijk enkel dienen ter ondersteuning van het verhaal. En gelukkig zijn het goeie actrices. Audrey Tatou is altijd leuk om zien. Cécile de France heeft een echte naturel over haar en Kelly Reilly is dan wel de bitch van een ex-vrouw, het is en blijft een “vurige rosse” gelijk dat we zeggen.

Veel diepgang is er niet, maar dat hoeft niet. Leuke luchtige Franse cinema. De jeugdigheid en de pittigheid van “Auberge Espanol” kon ons indertijd ferm boeien, zoveel jaar later zijn de scherpe kantjes er wel afgevallen. Maar jah, we zijn dan ook geen twintig meer en de hoofdpersonages ook niet.