The Host (2013) *½ Blu-ray review

The Host (2013) is een verfilming van een van de boeken van Stephenie Meyer, de auteur die vooral bekend is van de “Twilight”-serie die Robert Pattinson en Kristen Stewart een cultstatus gaf. Wie houdt van zwijmelende tieners en verscheurende romantische keuzes, overgoten met een lauw sciencefictionelement is hier aan het goede adres, wie houdt van een goede film kan deze film echter zeer zeker mijden. The Host is namelijk zielloos en weinig originee en lijkt enkel te willen meesurfen op de naambekendheid van Meyer. Het scenario hangt met haken en ogen aaneen en er wordt getart aan elke mogelijke vorm van logica. Nee, dit is niet de nieuwe ‘Twilight’.

Korte inhoud: Ergens in de nabije toekomst heeft een parasitair buitenaards ras vrijwel de hele menselijke beschaving overgenomen. Omdat de wezens (‘souls’) zelf niet over een lichaam beschikken, nestelen ze zich in een mensenlichaam. De vorige ‘eigenaar’ wordt verdrongen en alle herinneringen en emoties worden daarbij gewist. Enkele mensen zijn echter nog niet aan de souls ten prooi gevallen en leven ondergedoken in een grot.

Op een dag wordt de mens Melanie Stryder (Saoirse Ronan) gevonden door een van de ‘seekers’. De ervaren soul ‘wanderer’ (Wanda) wordt in Melanies lichaam geplaatst, maar deze weet Melanie niet helemaal te overmeesteren. Melanie en Wanda zitten dus gevangen in hetzelfde lichaam en Wanda heeft de opdracht de schuilplaats van de mensen te verraden. Melanie kan Wanda echter overtuigen om de mensen niet te verklikken, en ze weten zelfs te ontsnappen aan zoeker Lacey (Diane Kruger).

Ze bereiken de geheime bergplaats van de mensen, maar worden daar niet met open armen ontvangen. De mensen, onder leiding van Jeb (William Hurt), zijn immers bang dat een soul hen gevonden heeft en hen zal verraden. Beetje bij beetje weten Melanie en Wanda echter de mensen te overtuigen van hun beider goede bedoelingen. Melanie vindt bij de mensen haar oude vriend Jared (Max Irons) terug, terwijl Wanda kan rekenen op de interesse van Ian (Jake Abel).

Op zich biedt het verhaal genoeg interessante elementen om er een goede film uit te puren. Helaas schort er vanalles aan de uitwerking. Om te beginnen is de film veel te lang (125 minuten), enkele scènes hadden gerust kunnen sneuvelen op de montagevloer om de film iets gebalder te maken. Misschien konden er ook enkele nevenplots geschrapt worden die de aandacht nu te veel afleiden van het hoofdverhaal.

Maar het hoofdverhaal op zich biedt echter de meeste problemen. Akkoord, in een sciencefictionfilm moet je als kijker openstaan voor niet-bestaande of toekomstige tijden, uitvindingen of werelden, maar dat wil niet zeggen dat je een loopje moet nemen met alle grenzen van waarschijnlijkheid en logica. Meermaals wordt het geduld van de kijker op de proef gesteld door gebeurtenissen die zelfs in Meyers gecreëerde wereld niet geloofwaardig zijn (zo kweken de mensen in hun onderaardse grot gewassen door het zonlicht te weerkaatsen met spiegels).

Het begin van de film waarin gefocust wordt op het sciencefictionelement weet nog te boeien, maar daarna wordt duidelijk dat we naar een verfilming van een Stephenie Meyer-boek zitten te kijken. Veel elementen uit de Twilight-serie zijn dan ook in The Host aanwezig. Zo kan in Twilight een relatie tussen mens en vampier alleen voortbestaan als de mens vampier wordt, in The Host zit een gelijkaardige verscheurende keuze. Ook in deze film zit er ook een driehoeksrelatie (zij het strikt genomen een vierhoeksrelatie).

De geest van het personage van Melanie Stryder zit samen met Wanda gevangen in haar eigen lichaam en je hoort beide personages vaak kibbelen. Dat leidt tot absurde dialogen (“No, Melanie! Wrong! No! He’s from another planet!”, haalt Wanda alle romantiek uit een kusscène). Het is echter behoorlijk irritant dat Ronan altijd tegen zichzelf zit te babbelen en het was een betere optie geweest om Wanda te laten spelen door een actrice van vlees en bloed (Emily Browning doet dit in een cameo wel even op het einde) zodat Ronan een beetje interactie zou hebben van een ‘echte’ tegenspeelster.

© Chockstone Pictures

De regie is in handen van Andrew Niccol, een ervaren man, ook in het sciencefictiongenre (Gattaca, S1mOne) maar met The Host weet hij precies niet goed wat aanvangen. Toegegeven de decors en de setting is mooi, maar de acteurs lopen er een beetje verloren in en Niccol weet amper een persoonlijke toets aan de film mee te geven. Af en toe een mooi shot, maar The Host mist creativiteit, op alle vlakken.

De beloftevolle Saoirse Ronan (The Lovely Bones, Hanna) doet haar best om van dit vehikel nog iets te maken, een lichtpuntje in deze zielloze prent. Diane Kruger en William Hurt moeten roeien met de riemen die ze hebben en gaan samen met hun eendimensionale personages mee ten onder. Max Irons en Jake Abel zijn duidelijk gekozen op hun looks en niet op hun acteertalent.

Ach, deze film zal wel zijn fans hebben (vermoedelijk in kringen van vrouwelijke, zwijmelende tieners), en daar is op zich ook niets mis mee. Maar The Host ademt vooral snel geldgewin en iemand met een creatieve geest in de crew had de film zeker goed gedaan. Dat is het grote verschil met de ‘Twilight’-reeks, deze films hadden tenminste nog een ziel. Alleen voor de allergrootste fans van Stephenie Meyer.