Kick-Ass 2 (2013) *½ Blu-ray review

Niet elke prent is geschikt voor een sequel, en dat kan zeker gezegd worden van Kick-Ass 2 (2013). Hoe dan ook ligt de Blu-ray vanaf 11 december 2013 in de winkel, tezamen met de boxset van de twee films. Daar waar de eerste post-moderene superhero film Kick-Ass (2010) van Matthew Vaughn een geslaagde mix bracht van hardcore actie en parodie, met een overheerlijke cynische ondertoon, probeert regisseur/scenarist Jeff Wadlow iets gelijkaardigs. Maar het verhaal komt nooit echt van de grond en de timing zit verkeerd wat maakt dat het gros van de scenes niet werken. Ook het ontbreken van een script van niveau als dat van Jane Goldman die het origineel schreef, is bij elke dialoogscène voelbaar.

Korte inhoud: Het verhaal begint een paar maanden na de gebeurtenissen in Kick-Ass. De 15-jarige Mindy Macready (Chloë Grace Moretz) leidt een dubbelleven, en probeert Dave Lizewski (Aaron Johnson) op te leiden om van hem een meer efficiënte Kick-Ass held te maken, terwijl haar peetvader Marcus (Morris Chestnut) wil dat ze haar vigilante verleden achter zich laat. Wanneer Mindy betrapt wordt wanneer ze wil wegglippen als Hit Girl, wordt ze gedwongen hier meteen een punt achter te zetten en de afschrikwekkende wereld van gemene meisjes op de middelbare school alleen confronteren. Dave zoekt bijgevolg naar een ander team en komt terecht bij Justice Forever, een groep gemaskerde kruisvaarders onder leiding van de ex-maffioso Kolonel Stars and Stripes (Jim Carrey). Net als ze het verschil beginnen te maken in de straten, verzamelt ‘s werelds eerste superslechterik, Red Mist – herboren als The MotherFucker (Christopher Mintz-Plasse), zijn eigen verbond van slechteriken en zet alles in het werk om Kick-Ass en Hit Girl te laten boeten voor wat ze met zijn vader gedaan hebben.

De sequel is gebaseerd op de comic van Mark Millar en is in essentie eigenlijk een herhaling van wat er zich in de eerste film heeft afgespeeld. Kick-Ass zit nog steeds in een identiteitscrisis en wil opkomen tegen het geweld van de straat (ook al hebben we hier niet meteen een aanleiding van buitensporig geweld zoals in de eerste film). Hij krijgt het ook aan de stok met een super-villain en met de hulp van Hit-Girl zal hij zijn ware roeping vinden. Maar de nieuwigheid is er af en blijven we over met een hutsepot van gewelddadige scènes en personages die nauwelijks te vatten zijn. Er worden in deze Kick-Ass 2 geen nieuwe grenzen verlegt, de scènes zijn vaak heel stuntelend en weinig overtuigend geregisseerd, en de actie-sequenties – waar alles om schijnt te draaien – werken niet en schreeuwen amateurisme uit met zwakke choreografieën en scènes waarin je de green-key op de achtergrond voelt wapperen (zoals de scène waarin Mindy aan een busje hangt). Zowel op scenario-vlak als filmtechnisch is deze prent een ware puinhoop. En het feit dat de Chloë Grace Moretz eigenlijk niet meteen trekt op een “onschuldig” 15-jarig meisje – laat staan het 11 tot 12 jarige meisje uit de comic en wacko Nicolas Cage niet meer van de partij is, maakt alles nog pijnlijker.

De beste momenten komen dan ook niet van Kick-Ass of Hit-Girl, maar wel van The Mother Fucker, voortreffelijk vertolkt door Christopher Mintz-Plasse. Hij steelt hier eigenlijk de show, de rest is figuratie. Zelfs Jim Carrey is eigenlijk edelfiguratie, met een screentime van amper 10 minuten. In een zoektocht naar zijn identiteit als wraakengel stoot Chris D’Amico op een sm latex-pakje van zijn overleden moeder, die hij zal gaan omtoveren tot een hilarisch villain pak. Maar hij blijft een wannabe en zijn verschillende pogingen om terreur te zaaien gaan hem niet goed af. Daarom zoekt hij, met de hulp van zijn bodyguard Javier (John Leguizamo) een aantal soortgenoten die hem kunnen helpen om Kick-Ass te vernietigen. Diegene die het meest in het oog springt is uiteraard de gespierde kolos Mother Russia Olga Kurkulina.

Het scenario wil ons ook een halfbakken relatie doen slikken tussen Kick-Ass en Night Bitch (Lindy Booth), een lid van Justice Forever, maar halverwege lijkt deze relatie te verwateren en compleet vergeten. En om deze intermezzo door te slikken is er ook even een vonk van aantrekking van Hit-Girl voor Kick-Ass. En gezien Chloë er in de film eigenlijk niet meer zo jong uitziet (in principe zouden ze zelfs amper 2 jaar van elkaar verschillen), lijkt er geen groot leeftijdsverschil te zijn tussen die twee. Dus snap je niet waarom in deze situatie een relatie zo schokkend zou zijn. Maar geen van beide relaties krijgt een betekenisvolle uitwerking. Zelfs de relatie tussen Mindy en haar stiefvader werkt niet en is bij momenten compleet onlogisch. Hij wil kost wat kost zijn stiefdochter beschermen, maar stuurt het meisje dan wel op date in een véél te kort rokje met een 17-jarige student die alle tekenen heeft van het soort kerel die uit is op seks. Begrijpen wie begrijpen kan. In een film met een meer ironische ondertoon zou je dit nog aanvaard hebben, maar hier voelen we geen ironie, enkel stunteligheid.

Er zitten her en der wel wat leuke momenten in deze sequel (op een gegeven moment zien we Dave Lizewski op bed zitten met een t-shirt van ‘I hate reboots’ – een mogelijke verwijzing naar de recente Spider-Man reboot, in een andere scène steken ze wat de draak met One Direction pop-groepjes die de harten stelen van tiener-meisjes, “It’s biology”) maar over het algemeen verprutst regisseur Jeff Wadlow elke momentum en verward hij sardonische satire met slapstick poop-jokes. In een scène waarin Mindy het moet opnemen tegenover haar gemene vriendinnen (die er allemaal uitzien als late twintigers, en dus geen 14-jarige meisjes), zien we dat ze er wil uitzien als hen om zo de strijd met gelijke wapens aan te gaan. Maar haar outfit slaat nergens op en creëert allesbehalve de emotie waar de regisseur naar op zoek was of wat had kunnen werken binnen deze context. Ze neemt dan ook wraak op de Mean Girls met een sick-stick (hopelijk doet ze het met iets meer overtuiging in Carrie ), maar komt eigenlijk niet zo heroïsch over. Integendeel, na deze stoot zou je denken dat ze alle respect nu wel echt heeft verloren bij haar klasgenoten en vraag je je af waarom de dance-off niet later in het verhaal was gekomen. De slimme humor die we aantroffen in de eerste film moet plaats ruimen voor onzin, die je eerder zou aantreffen in een Scary Movie prent.

© Universal Pictures Home Entertainment

Ik weet dat Mark Millar zijn Kick-Ass 3 strip aan het afwerken is, maar wat mij betreft is de sequel er zelfs al teveel aan. Ofwel hadden ze de strip meer moeten herwerken, een meer bekwame regisseur aangesteld of zelfs misschien gekozen voor acteurs die qua leeftijd beter passen in de geest van de comic. Het verschil tussen een 12 jarige (uit de comic), een 15 jarige (in het script) en de look van een late teenager (in de film) is gewoon immens en hiermee houden de makers zichtbaar geen rekening. Ze hadden een duidelijke keuze moeten maken en eventueel het verhaal compleet herschreven in functie van de personages, en zo de toeschouwers in staat gesteld om zich beter in te leven in de karakters. Hier proberen de makers de magie van de eerste film na te bootsen (soms letterlijk via de copy-paste methode zoals de begin scène – origineel / sequel), en proberen iets teveel verhaallijnen aan te snijden en karakters te introduceren zonder de tijd te hebben om ze uit te werken. Hopend op die paar goedkope shock-scènes om het publiek te bekoren. Na het zien van dit had ik zelfs geen zin meer om in de zaal te blijven voor een mogelijke uitsmijter na de aftiteling, couldn’t care less. Hopelijk zal deze sequel nu geen te grote schaduw werpen over die toch wel geniale eerste film. (quotering 1.5 op 5).

Op de Blu-ray vinden jullie een alternatief einde, naast making-off filmpjes en extended scenes. Maar waar ikzelf vooral van genoten heb was de audio-commentaar met Aaron Taylor-Johnson, Christophe Mintz-Plasse, Chloë Grace Moretz en uiteraard de regisseur Jeff Wadlow. De film mag dan nog wel tegenvallen, qua extraatjes hebben ze een volwaardige editie uitgebracht.