World War Z (2013) ***½ Blu-ray review

Wie had ooit kunnen denken dat World War Z (2013), met een wisselvallige regisseur als Marc Forster, een bedenkelijke scenarist als Damon Lindelof en een hobbelig productioneel parcours, zo’n leuke prent zou opleveren. voor mij is en blijft het één van de betere en meest verrassende mainstream actie-blockbusters van het jaar, en niet zoals verwacht Man of Steel (2013) of Star Trek Into Darkness (2013). Een epische B-film of moet ik zeggen een Z-film ! De Blu-ray ligt volgende week in de winkel op 13 november 2013, zowel op DVD, Blu-ray als op 3D Blu-ray.

Korte inhoud: Gerry Lane (Brad Pitt) is niet langer een VN-vertegenwoordiger, maar nu een toegewijde huisvader met twee kinderen. Wanneer er echter een epidemie losbreekt waarbij mensen in zombies veranderen, wordt Gerry door de regering terug opgeroepen om de invasie een halt toe te roepen. Maar Gerry wil zijn vrouw (Mireille Enos) en kinderen zomaar niet aan hun lot overlaten. Maar om hen te beschermen zal hij de bron moeten vinden van deze apocalypse die op enkele dagen de gehele wereldpopulatie kan doen keren.

De film is gebaseerd op het boek van Max Brooks (zoon van Mel Brooks), die zowat een referentie is geworden van zombieverhalen de laatste jaren. Zijn boek werd hoog ingeschat en verkocht voor een slordig miljoen dollar. Damon Lindelof werd gevraagd voor een rewrite nadat het script van Matthew Michael Carnahan, J. Michael Straczynski en Drew Goddard blijkbaar niet overtuigend genoeg was. Wel, ik weet niet precies in hoeverre Lindelof het script heeft aangepast, maar het resultaat mag er zijn. Het is zeker dé grootste zombiefilm ooit, maar het is tevens een zombiefilm die helemaal niet de Michael Bay toer wil opgaan (ondanks zijn 170 miljoen dollar productiebudget + 30 miljoen voor de reshoots) en op intelligente wijze afwisselt tussen wide-angle helikoptershots en claustrofobische scènes in gangen en kamertjes zonder ramen. Maar bovenal, het verhaal en de karakters primeren in deze film. World War Z vindt niks nieuws uit over al datgene wat George A. Romero al op verschillende manieren op het scherm heeft uitgesmeerd, maar de film is spannend, intens, beangstigend, en slaagt volledig in zijn opzet.

En dit had niemand verwacht van deze prent. Het begon al met een moeilijke financiering, wapens die gebruik moesten worden in de film werden aan de grens van Hongarije in beslag genomen (vuurwapen mogen het land niet in tenzij ze op een onomkeerbare manier onschadelijk zijn gemaakt – wat dus niet het geval was), en er werd veel gediscussieerd over het scenario. Er was zelfs een een gelekte eerste draft van het script die al snel werd afgeschreven als een afkooksel van Children of Men (2006). Maar het resultaat is allesbehalve een mislukte abortus onderhevig aan talrijke rewrites, reshoots en plak- en knipwerk in post-productie. Het verhaal werkt en we gaan volledig mee met de personages, ook al kan je altijd wel kritiek hebben in de mate het karakter van Brad Pitt voldoende evolueert in het verhaal. Brad Pitt is in ieder geval niet de gladde jongen uit Ocean’s Eleven maar is een vader die kost wat kost zijn gezin wil beschermen, en genoodzaakt is om op een gevaarlijke missie te gaan om de bron te ontdekken van het virus. Al van bij aanvang van de film voelen we ons verwant met zijn personage en leven we mee wanneer hij zijn gezin moet achterlaten. De tweede actrice van belang is niet zijn vrouw gespeeld door Mireille Enos, maar wel een Israëlische soldate gespeeld door Daniella Kertesz, die hier een overtuigend langspeelfilmdebuut neerzet.

© Paramount Home Entertainment

De enige kritiek die ik zou kunnen hebben is dat de makers er zich iets te gemakkelijk vanaf hebben gemaakt op het einde en uiteraard de 3D. De film werd, net zoals Man of Steel, geconverteerd naar 3D technologie. En ik begrijp volledig de bedoeling om de rondspringende zombies net dat tikkeltje dreigender te maken. Maar het probleem met 3D conversies is dat het beeld blurry begint te worden wanneer de regisseur het in zijn kopje krijgt om de camera te schudden, een trend die nog maar moeilijk te stoppen is. En ja, ook in deze film hebben we het fenomeen van de shaky camera, hoewel de DoP Ben Seresin dit niet continu zal toepassen en geregeld de camera tot rust laat komen in intieme shots of wide-angle exterieur shots. Ik dacht dat de Blu-ray 3D versie op een flatscreen een beter resultaat zou geven, en ibderdaad, het beeld is iets scherper, maar uiteindelijk heb je die extra dimensie eigenlijk niet echt nodig.

Van begin tot einde zit je aan de rand van je stoel en alles raast ook heel snel vooruit. Pitt reist van de States naar Korea, nadien naar Israel om daarna naar Wales te vliegen. En alles lijkt zich af te spelen in het ‘nu’. Het lijkt wel een aflevering uit “24” waarin elke minuut van cruciaal belang is. En dat moet ook, want het duurt gemiddeld 12 seconden voor een mens om in een zombie te veranderen na een beet van een andere zombie. Een ommuurde stad met militairen wordt in een mum van tijd opgezogen door een massa van zombies die als wilde beesten tekeer gaan op de bevolking. De wetenschapper op wie alle hoop van de wereld is gevestigd en die alles lijkt te weten over moeder natuur en haar serie-moordenaars eigenschap (leuke monoloog trouwens), wil de zoektocht beginnen in Korea waar er als eerst het woordje ‘zombie’ is gevallen. Maar het is Gerry (Pitt) die de touwtjes snel in handen moet nemen om een uitweg te zoeken voor deze mondiale holocaust.

De echte horrorfans zullen misschien ontgoocheld zijn dat dit geen R-rated film is, maar eerder mikt op een mainstream publiek met een PG-13 rating. Forster neemt wijselijk afstand van het gore-fest die heel wat zombie-films kenmerken, en doet beroep op de verbeelding van de kijker. Soms zien we flarden van afgrijselijke gezichten van gekeerde mensen, en horen we akelige klanken, een luguber geschreeuw, gekraak van beenderen tijdens stuiptrekkingen of het getik van tanden op mekaar. En dit laat ons zeker niet onberoerd en het zorgt er tevens voor dat we onze aandacht niet verliezen op het verhaal: de zoektocht naar de oorzaak van de epidemie. Ondertussen krijgen we wel expositie, maar deze wordt geheel in het verhaal verwerkt op een heel snuggere manier. We krijgen een beeld te zien van een man die wordt gebeten tussen de massa vluchtende mensen. Terwijl Gerry zijn familie in een wagen duwt, kijkt hij om naar een man die wordt gebeten. We horen plots de zingende stem van zijn dochter die aan het tellen is. Het deed me wat denken aan het liedje van Freddy Krueger, eveneens gezongen door kinder stemmetjes: “1, 2, Freddy’s coming for you, 3, 4, lock your door, 5, 6, grab your crucifix, 7, 8, better stay up late, 9, 10, never sleep again”. En hier gebruikt men iets gelijkaardigs en op een heel functionele manier nemen we kennis hoeveel seconden het neemt voor een mens om in een zombie te veranderen. En dit deze scène is reeds te zien in de eerste 15 minuten, om maar te zeggen dat ze hier geen tijd verliezen om ons meteen met de neus in de terreur te duwen.

Bij Man of Steel is er zo goed als geen comic relief, en achteraf vond ik dat wel een beetje van een gemis. Hier is ook geen ruimte voor comic relief. Het overgrote deel van de film houdt een serieuze toon aan, en achteraf heb je nooit het gevoel dat er te weinig humor in zat. Er zit uiteraard wel wat suspension of disbelief in, het is per slot van rekening een zombie film, maar vreemd genoeg ga je volledig mee met het verhaal. Mocht je alles op papier zien staan zo’n jaar geleden zou je denken dat deze World War Z een behoorlijk onzin gehalte heeft, maar de makers hebben het onmogelijke, mogelijke gemaakt, en alles heel waargetrouw en intens in beeld gebracht. Sterk acteerwerk, nieuwe locaties, een verrassend plot en een efficiënte soundtrack van Marco Beltrami maakt dit tot één van de meest intelligente, meeslepende en angstaanjagende thrillers van de laatste jaren. De apocalyptische spektakelprent World War Z is bij ons in de bioscoop vanaf 3 juli 2013… en ja, ga deze film ook zien in 2D. Als deze zombiefilm een goede beurt maakt aan de box-office (+400 miljoen dollar wereldwijd) dan verwacht ik dat Paramount Pictures hier zeker nog een sequel van zal willen, en wie weet een trilogie. Je kan met dit concept in ieder geval nog alle kanten uit.

Met de Blu-ray extraatjes komt je heel veel interessante dingen te weten, met name de manier hoe ze die groots opgezette scene in beeld hebben gebracht. We leren ondermeer bij dat die
fameuze Jeruzalem scène niet werd gedraaid in Israël, maar wel in een Fort op Malta, die in de jaren ’70 ook al dienst moest doen als Turkse gevangenis voor de Alan Parker film Midnight Express (1978). Maar ook op vlak van cgi leren we bij hoe ze die massa in elkaar hebben gestoken.