Les Misérables (2012) *** review

Ik ben zelf geen grote musical fan, maar wat je niet kan ontkennen is dat Les Misérables (2012) van Tom Hooper (The King’s Speech) een behoorlijk ambitieuze prent is. In het begin heb je het gevoel, met alle acteurs die spontaan beginnen te zingen, dat deze prent snel zal ontsporen. Maar vreemd genoeg houdt de regisseur wel alles in balans. Ja, er zijn scènes waarvan je plaatsvervangende schaamte bij krijgt, maar anderzijds scènes waar je koude rillingen van krijgt. De film is meer een opera dan een musical, gezien er geen gesproken dialogen zijn maar enkel maar gezongen mono- en dialogen.

Korte inhoud: Les Misérables is de verfilming van een bekende musical die gebaseerd is op de roman van Victor Hugo. In het Frankrijk van begin 19e eeuw wordt Jean Valjean (Hugh Jackman), een man die lang in een strafkamp heeft gezeten, voorwaardelijk vrijgelaten. Zijn verleden laat hem echter niet zomaar met rust, omdat hij wordt opgejaagd door de meedogenloze agent Javert (Russell Crowe), die hem wil oppakken wegens oplichting.

Het grootste probleem die ik had, naast het constante gezang, was dat ik de indruk had dat de makers ons iets teveel wilden imponeren met de decors en diva-nummers. Het beste van de film is echter niet de regie, dan wel de vertolkingen van de getalenteerde cast. Diegene die het meest indruk heeft gemaakt is Eddie Redmayne, een 30-jarige Brit die ons al kon flatteren met zijn vertolking in My Week with Marilyn (2011). Maar ook de onherkenbare Hugh Jackman maakt indruk als Jean Valjean. Jackman heeft al bewezen dat zang en dans iets wat op zijn lijf geschreven staat. In schril contrast was het zang-aspect van Russell Crowe die een pak minder overtuigend was. Hooper lijkt bij het begin van de film alles een beetje op te peppen met een snelle montage tussen de personages. Een verkeerde keuze wat mij betreft. Het komt allemaal heel stuntelend over en misschien had hij de toon moeten zetten met een sterk emotioneel zang-moment. De film is op zijn best wanneer de regisseur zijn camera met rust laat en de acteurs die alom bekende nummers brengen. Eén van de beste scènes vond ik trouwens het zang-trio met Marius (Eddie Redmayne), en zijn love-interest Cosette (Amanda Seyfried) en Éponine (Samantha Barks).

Maar het hoogtepunt is toch de performance van ‘I Dreamed a Dream’ door Anne Hathaway, die met haar uitgeputte en magere, frêle lichaam, haar ruwe korte haarsnit en vooral haar stemgeluid, een melodramatische tour de force realiseert waar je niet onberoerd kan van blijven. Dat Hathaway hiervoor één van de drie Oscars (Beste Vrouwelijke Bijrol) in ontvangst mocht nemen, ook al had ze maar 15 minuten van screentime, was niet meer dan verdiend. De beslissing van Hooper om zijn acteurs life te laten zingen in plaats van beroep te doen op post-synchronisatie (lip synch) vergroot enkel maar de spontaniteit van de vertolkingen. Ook het gebruik van een steadycam liet de acteurs toe om op een vrije manier zich voort te bewegen op de set. Maar ook Helena Bonham Carter en Sacha Baron Cohen brengen een humoristische noot in een anders deprimerend verhaal.

Op 19 juni 2013 komt de Blu-ray uit van Les Misérables met audio-commentaar van de regisseur en heel wat behind the scenes beeldmateriaal. Het zal geen film zijn die iedereen zal kunnen bekoren, maar één ding is zeker, de kwaliteit van de vertolkingen overstijgt ruim de dans en zang-act van Hathaway en Jackman tijdens de Academy Awards show. De film had oorspronkelijk 4 uur en 15 minuten geduurd, maar werd wijselijk ingekort tot een film van 2 uur en 15 minuten.