Bronson (2008) *** Blu-ray review

Bronson (2008)?! Nee het gaat hier niet over Charles Bronson de acteur van Death Wish (1974), al is de naam van het personage uit Bronson wel degelijk op de naam van de acteur gebaseerd.

Charlie Bronson, is een crapuul de luxe. Groot-Brittannië’s duurste en meest beruchte en meest gewelddadige gevangene ooit in de moderne geschiedenis. En daar werd een soort biopic over gemaakt. Met een heel eigenzinnige invalshoek van Nicolas Winding Refn, de regisseur van de Pusher-films die ik helaas niet heb gezien, en dan is er uiteraard nog Drive (2011).

Korte inhoud: Het portret van een man die 34 jaar van zijn leven in de gevangenis doorbracht, waarvan 28 jaar in eenzame opsluiting. Geboren als Michael Peterson (Tom Hardy), was zijn ambitie simpelweg beroemd te worden. Maar met de weinige kansen die hem geboden werden, was de onderwereld een aantrekkelijk platform voor zijn explosieve karakter, waarbinnen hij een maniakaal alter ego creëerde.

Hoe kan je het verhaal vertellen van een dergelijke crimineel? Je kunt je verdiepen in het personage en er een soort drama van maken. Bloedstollend met enige aandacht voor de menselijke psyche. Rauw en onbesproken. We kennen de meeste Britse gevangenisfilms a la In the Name of the Father (1993) en dergelijke. Of je kan beetje arty-farty doen. Of je kan het licht cartoonesk aanpakken alsof je een comic verfilmt. Nicolas Winding Refn kiest voor een mengeling van deze laatste: hij vermengt zijn arty-farty filmstijl met een grote dosis cartooneskigheid of hoe moet je dat noemen.

Het resultaat: een film die leest als een comic, waar je je dus amper bij moet afvragen over het hoe, het waarom of de diepere achtergrond van een regelrecht crapuul als Bronson. De stijl vind ik apart en het deed me heel erg denken aan de vernieuwende stijl (toch voor de Vlaamse televisie dan) van Crimiclowns. We zien Charlie Bronson aan een tafeltje vertellend over zichzelf. Niet in de zin van reality-dagboek-soaps met schokkende beelden en mensen die de hele tijd “euh” zeggen. Nee erg gestileerd, statisch en theatraal. Die stijl wordt doorgetrokken naar de fragmenten waar Charlie over zichzelf vertelt op de buhne als een soort cabaretier met smink en publiek en al wat je wil. Bij wijlen knap gedaan. En daartussen de een na de andere scene waarin Charlie keet schopt, vecht, vecht, ruzie maakt, de gek uithangt, boel zoekt, vecht en nog eens vecht. Niet echt afwisselend, behalve dan dat de scènes ook hier weer op een originele eigenzinnige manier worden in beeld gebracht. Statische op zichzelf staande scènes met even statische soms minimalistische decors, lange shots, soms bijna stills en daaronder een muziekscore die heel subtiel aanwezig is.

© Vertigo Films

Enkele van mijn favoriete scènes, zonder teveel te verklappen, zijn deze in het gekkenhuis met de ultieme hit van de Pet Shop Boys “it’s a sin” en een van de laatste scènes in de ART-room van de gevangenis. Met andere woorden, van het verhaal moet je het hier niet hebben. Bronson als karikaturaal voorgestelde gek die ijdel over zijn snorretje wrijft en af en toe smoelen trekt als de eerste de beste comedian (Ik moest aan Bert Kruismans denken), stelt niet veel voor en in het echt is deze aansteller van formaat inderdaad gewoon een crapuul die denkt dat hij iets betekent in de maatschappij maar best voor eeuwig rottend wordt weggestoken (helaas op kosten van de belastingbetaler).

Je kijkt naar deze film omwille van de filmstijl. Zelf vind ik het na wat bezinken eigenlijk best geslaagd, terwijl toen ik aan het kijken was, het net iets te veel spielerei vond. Het is de sterkte en tegelijk de zwakte van de film en ik laat jullie dan ook zelf oordelen. Deze Blu-ray heeft waarschijnlijk niet veel meerwaarde dan de dvd. Het beeld is haarscherp, maar de film zelf probeert de groezeligheid van de jaren 70 en tachtig te verbeelden, met een lichte geel filter en lichte desaturatie bij wijlen en vooral een grove dansende korrel. Op blu-ray geeft dit het beetje het effect van een oude film die gerestaureerd werd.