In Maleisië maken ze dus ook animatiefilms, en deze SeaFood (2011) (Nederlandse titel Haai Five en vreemd genoeg op bepaalde affiches correct gespeld als SeeFood en soms ook getiteld als Sea Level) van Aun Hoe Goh is het resultaat. Een tekenfilm voor het hele gezin. Zo wordt de film aangeprezen op de hoes met referenties naar Finding Nemo (2003) en Shark Tale (2004). Ik moet zeggen, voornoemde films heb ik niet gezien. Wat ik wel meteen zag is dat deze film niet van een bekende filmstudio is maar iets blijkt te zijn van Al Jazeera. En ook niet met bekende acteurs.
Nu ja, tijdens een verloren doorregende avond in de Dardennen tussen twee kaartbeurten in, vond ik de tijd om samen met enkele chaletgenoten deze film op te zetten. God, wat een misbaksel van een tekenfilm. En ik heb het dan niet over de animatie die toch wel redelijk is, maar over het heel traag voortkabbelend verhaal zonder actie, zonder humor en met een saaie vertelstem daarbovenop.
Korte Inhoud: Pub is een bamboehaaitje in een paradijselijk rif, hij is dikke vriendjes met een grote witte haai Julius. Iedereen is bang van Julius, maar Julius is niet zoals andere haaien, het is een beetje domme brute kracht met een hart van hout en hij eet enkel autobanden. Toch zijn bepaalde rifbewoners er niet gerust op. Zij willen van Julius af ofwel ontsnappen vooraleer ze op zijn bord terecht komen. Maar dat is niet het enige gevaar waar het rif onder lijdt. Er is de naderende duistere verwoesting en de vissende mensen. Wanneer mensen haaieneieren stelen, neemt Pub het heeft in handen en probeert hij zijn eieren terug te halen. De kleien held trekt dus op groot avontuur en zijn vriendjes die zullen hem ook proberen te redden. Dit zorgt voor confrontaties tussen de mensen en de andere landbewoners, een stel kippen.
Voer voor actie en humor genoeg maar helaas. Ik moet hier echt geen woorden aan vuil maken. De gemiste kansen stapelen zich op. De persiflages naar bekende scènes of acteur sis ronduit mislukt of minstens niet grappig. De verhaal is beetje onsamenhangend. De schildpad die de vertelstem uitbeeldt is oud, maar moet daarom niet zo zagerig klagen de hele tijd. het begin van de film komt heel traag op gang zonder dat er iets gebeurt. En als er dan actie komt is deze dan nog een heel flauw afkooksel van andere films. O ja en grappige situaties? Helaas. Ik vraag me af of kleine kinderen hier eigenlijk iets aan hebben? Ook hun aandacht zal algauw verslappen vrees ik.
Als ik dan iets positiefs mag zegen. Pub, het haaitje en Julius zijn nog de beste acteurs. De nutty professor-achtige octopus, de schildpad en de kippen daarentegen verbleken daarbij en werden helaas in de marge getekend rond die twee personages. De dreigende duisternis is misschien dan wel goed gevonden maar doet ook niets ter zake. Tenzij om trouw, loyauteit, vriendschap als waarden te versterken. Klassieke elementen van elke (teken)film, maar hier dus nogal flauw uitgevallen. Nee, blijf gerust bij de oude vertrouwde Disney en Pixar producties.
Beoordeling: 0.5 / 5
Recensie door Jeroen op 18 november 2012
Akkoord, Shark Tale was niet bepaald memorabel, dus dat je die niet zag, dat kan nog. Maar Finding Nemo nog niet gezien hebben? :-/
Ziet er wel uit naar een foute rip-off van Finding Nemo en Shark Tale. Bij Pixar moeten ze waarschijnlijk zeggen: beter gekopieerd te worden, dan kopiëren.