Een van de betere Francis Ford Coppola films blijft zonder enige twijfel The Conversation (1974). Dit is uiteraard deel te danken aan zijn geweldige script, maar tevens aan de uitstekende vertolking van Gene Hackman die deze tragische eenzaat voldoende sympathie wist mee te geven. De film werd genomineerd voor 3 Oscars (Beste Film, Beste Geluid, Beste Originele Script), maar moest de duimen leggen voor die andere Coppola film, het meesterwerk The Godfater part II (1974).
<>Korte inhoud: Harry Caul (Gene Hackman) is een afluisterexpert, die zijn geld verdient met het afluisteren van andere mensen. Wanneer hij samen met zijn assistent Stan (John Cazale) een flard van een gesprek opvangt van Ann (Cindy Williams) en Mark (Frederic Forrest), op vraag van een anonieme directeur (Robert Duvall) die hiervoor 15’000 dollar op tafel legt, meent hij iets op het spoor te zijn. Hoe meer stukjes hij bij elkaar sprokkelt en hoe vaker hij zijn tapes beluistert, des te meer hij ervan overtuigd raakt dat er zich spoedig een drama zal afspelen. Of is het slechts zijn fantasie die op hol slaat?
Ik ken weinig films die het thema van paranoia op zo’n briljante manier weet uit te werken. We bevinden ons in een periode waar de afluister-apparatuur en spionage in opmars zijn en ons hoofdpersonage dat actief is in de sector is een pionier in het spionage werk. Deze excentrieke eenzaat gaat zo grondig te werk dat hij nauwelijks iemand kan vertrouwen, zelfs zijn eigen vriendin niet. Ironisch genoeg worden op een gegeven moment de technieken plots tegen hemzelf gebruikt. Nochtans ging hij zoals altijd heel zorgvuldig tewerk. Of zoals hij zelf zei: “I don’t care what they’re talking about. All I want is a nice fat recording.” Het maakt hem niet uit waarover het gesprek gaat of waarvoor het zal dienen, maar dit alles verandert wanneer hij geconfronteerd wordt met Martin Stett (Harrison Ford), een zogenaamde assistent van de directeur, die de tapes zelf in ontvangst wil nemen. Dit is echter tegenin de regels van Caul en tevens het begin van de verdenking dat er een reukje zit aan de opname.
Maar in plaats dat we een confrontatie zien, volgen we in deze thriller het personage van Harry die het fijne van de zaak te weten wil komen. Het wordt een echte obsessie en stilaan komt zijn eigen leven in gevaar. De film heeft dan ook iets weg van Blowup (1966) van Michelangelo Antonioni, over een fotograaf die iets vreemd ontdekt in een foto van een mysterieuze vrouw in een park. Maar in plaats van de wereld van de fotografie uit te pluizen, werp Coppola zich op de wereld van het geluid. Bijgevolg is de klankband van deze prent echt wel om van te smullen. Niet verwonderlijk dat de film hiervoor een ook Oscar-nominatie kreeg.
© Universal Pictures Home Entertainment
The Conversation is een geslaagde karakter-thriller, een verhaal van een excentriekeling die zijn eigen graf aan het graven is. Ook al werd deze film overschaduwd door The Godfather, werd deze film toch op een uitstekend moment uitgebracht te midden van het Watergate schandaal, waarin de Amerikaanse regering ook verwikkeld was in een afluisterschandaal. Maar dat wil niet zeggen dat de film gedateerd is. Dat bewees onlangs nog de afluisterpraktijken van News of the World. Een paar jaar geleden konden we tevens ook nog genieten van die andere spionage-thriller Das Leben der Anderen (2006). Maar zelden was de ontknoping zo onthutsend als deze in The Conversation.
Op de Blu-ray vinden jullie niet alleen de audio-commentaar van Francis Ford Coppola, maar ook deze van Walter Murch die het geluid heeft gemonteerd op de film. Daarnaast krijgen we ook eens een beeld van een acteurs screentest, een interview met Gene Hackman en nog veel meer. De Blu-ray ligt vanaf 24 oktober 2012 in de winkelrekken.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 27 oktober 2012
Blijft een geweldige film. Beeld en geluid worden op bijzondere, haast hallucinerende wijze gebruikt om je in de wereld van de hoofdpersoon te zuigen. Hackman is voortreffelijk in één van zijn beste en meest subtiele rollen. Prachtig hoe zijn personage voortdurend wordt neergezet in lege en kille ruimtes, om zijn eenzaamheid en isolement te benadrukken. Het thriller-element is ondergeschikt aan de karakterstudie, maar dit is niet storend. Tegen het einde wordt de film evenwel erg spannend, met een reeks haast horror-achtige scenes. Intelligent en experimenteel, maar nergens gekunsteld of pretentieus.