Kritiek aan het adres van The Iron Lady

We naderen het einde van het jaar, dus hoe kan het ook anders dat we nog een paar Oscar-waardige producten over ons heen krijgen. Te beginnen met The Iron Lady (2011) van Phyllida Lloyd (Mamma Mia!), met een wel heel opmerkelijke vertolking van Meryl Streep in de rol van Margaret Thatcher.

Korte inhoud: The Iron Lady vertelt over het verhaal achter Margaret Thatcher (Meryl Streep), die zich door de obstakels van geslacht en klasse wist heen te slaan om zo gehoord te worden als vrouw in een door mannen gedomineerde politieke wereld. Het verhaal gaat over macht en de prijs die daarvoor moet worden betaald. Tevens biedt het een portret van van een bijzondere en complexe dame.

Thatcher regeerde elf jaar, en trad aan in een periode wanneer Groot-Brittannië er slecht voor stond, met een sterk verouderde industrie en de voortdurende arbeidsconflicten die noodzakelijke vernieuwingen in de weg stonden. Er was een hollende inflatie, en het nationale zelfvertrouwen was tot een minimum gedaald. Maar de conservatieve dame zette orde op zaken, en werd beste maatjes met het Amerika van Reagan.

En je zou denken dat de entourage van de 86-jarige dame tevreden zou zijn met de eer van de verfilming, maar niets is dus minder waar. Ze hadden er zlfs geen enkel goed woord over te vertellen. Een anonieme bekende van de Iron Lady noemt de biopic in de Britse conservatieve krant The Mail on Sunday ronduit ‘beledigend’. “Ik ben hier niet gekomen om een film te bekijken over een oma die doordraait”, wordt er nog aan toegevoegd. De vrienden van Thatcher zagen de film bij een voorvertoning voor een testpubliek en zeggen haar niet te herkennen in de film. De conservatieve oud-premier zou worden omschreven als een egoïstische ice-queen die haar carrière verkiest boven haar man, gespeeld door Jim Broadbent.

Thatcher zelf heeft sinds 2002 een aantal beroertes gehad, en is niet meer in staat om in publiek te spreken. En nog volgens haar entourage zou de film haar fysieke toestand tot in het belachelijke hebben gedreven. Zo zou ze vaak hallucineren dat haar in 2003 overleden echtgenoot nog leeft. Hij zou voorbij paraderen in excentrieke outfits en haar bekritiseren om haar ‘ongeneeslijke egoïsme’. Ook zou ze gek worden door nachtmerries over haar rol in de Falklandoorlog en de uit de hand gelopen mijnwerkersstakingen in 1984.

© Lumière Home Entertainment

En gezien Thatcher zichzelf niet kan verdedigen maakt het er allemaal niet beter op. Volgens Thatchers vrienden had Denis juist veel respect voor zijn echtgenote en was hij trots op haar politieke prestaties. “Het idee dat Denis ooit gemeen tegen haar zou zijn geweest is gestoord en niet waar. Ze waren erg hecht”, zegt het conservatieve parlementslid Conor Burns. “Iedere film waarin Margaret Thatcher niet te zien is als een van de titanen van de Britse politiek in de twintigste eeuw is per definitie een parodie.”

Regisseur Phyllida Lloyd (pic) repliceerde dat het wel degelijk gaat over een fictie, gebaseerd op het leven van Tatcher, en dat dus niet alle details getoetst moeten worden aan de realiteit. Maar toch liet Pathé, de Frans-Britse producent van de film, weten dat het toch een ‘eerlijk en accuraat’ verhaal is. In de cast zien we ook nog Iain Glen, Richard E. Grant, Teresa Mahoney en Teresa Mahoney. De film komt bij ons uit op 15 februari 2012.