Vol lof voor The Elder Scrolls V: Skyrim

Het zal sommigen al zijn opgevallen, dat we met De FilmBlog de laatste tijd heel wat games hebben verslonden. Dat heeft deels te maken met de kwaliteit ervan, en/of het filmische karakter. Games hechten ook steeds meer aandacht aan hun verhaal en cinematics. Een paar maand geleden was er zelfs een game die werd gelanceerd op een filmfestival. Dus ja, ze hebben zeker een plaats op deze filmblog.

Normaal gezien krijgen enkel de films een rating, maar dit game zou van mij zeker een ****½ verdienen. Na vier tergend lange jaren wachten is het eindelijk zover: Bethesda Game Studios laat zijn nieuwste virtuele schepping op de wereld los: The Elder Scrolls: Skyrim (VG 2011). Het vorige deel in de saga van The Elder Scrolls: Oblivion was meer dan een schot in de roos. Het was bijna een meesterwerk en een revolutie in het verzadigd geachte Roll Playing Game segment.

Het leek dan ook onwaarschijnlijk dat Bethesda dit succesverhaal nog eens kon overdoen. Maar ook na The Elder Scrolls IV: Oblivion (VG 2006) lukte het hen om ons te bekoren met de apocalyptische 3rd person RPG Fallout 3 (VG 2008). Echter leek het erop dat de passie van de makers toch wat zoek was gegaan omdat er – nog meer dan bij vorige games van deze studio – een plaag van bugs het spel teisterden. Dergelijke onvolmaaktheden wijzen steeds op commerciële belangen. Zonder mods en patches was de game niet speelbaar, vooral niet op de PS3. Ook de spelwereld was iets te klein en te eenzijdig ten opzichte van het aantal speluren. Dit falen kwam echter pas boven water als je de game al minstens 20 uur gespeeld had.

Pas nadat de Game of the Year edition werd uitgegeven begin 2009 kon men spreken van een topper (de bugs en irritante glitches werden weggepoetst). Het is echter bijna onvergefelijk dat dergelijke ongepolijste games de markt halen.

Wonder o wonder: Skyrim lost alle hoge verwachtingen in en krijgt amper te kampen met bovenstaande perikelen. Men slaagt erin om The Elder Scrolls IV: Oblivion te overtreffen en de bugs van het begin af te weren uit de wederom immense, nee, gigantische spelwereld. Het klopt dat er nog hier en daar wat kleine schoonheidsfoutjes het scherm vervuilen, maar het is een zeer grote verbetering ten opzichte van voorgangers. Skyrim kan ei zo na The Elder Scrolls III: Morrowind (VG 2002) evenaren (het beste game van Bethesda) door de meest epische muziekscore ooit in een game te verweven, en een spelwereld te bieden die bloedmooi oogt (het noorderlicht! De sneeuwvlakten! De mammoeten! De reuzen!…) en levensecht aanvoelt. De landschappen zijn enorm veelzijdig. De fictieve wereld is de mooiste ooit in een game. Je zou bijna denken dat God zich gemoeid heeft met deze schepping.
Er werd enorm veel tijd gestoken in kleine details: veranderende seizoenen, vallende bladeren, fladderende vlinders, prachtige sneeuwstormen, uitgestreken sterrenhemels, veranderende wolkenformaties en vooral: de prachtige watereffecten. Oogverblindend mooi…

De AI van sommige NPC’s is nog steeds niet optimaal (soms wat houterig tijdens gevechten, doch ook hier een duidelijke verbetering merkbaar), maar dat wordt meer dan goedgemaakt door al de andere facetten in het game.

Korte inhoud: Skyrim speelt zich 200 jaar af na de ontwikkelingen in Oblivion. Er heerst een burgeroorlog na de moord op de koning. Je personage wordt ongewild in de oorlog betrokken: onterecht wordt je ter dood veroordeeld voor verraad van het koninkrijk, maar ontsnapt aan de dood nadat een draak plots terreur komt zaaien tijdens de executie. Je kan vluchten en begint te onderzoeken waarom er opeens draken (die enkel in legendes zouden bestaan) in Skyrim neerstrijken. Al snel ontdek je dat je ‘Dragonborn’ bent: het bloed van de mythische draken stroomt door je aderen en je kan de krachten van deze mastodonten absorberen. Je wordt door hogere krachten gestuwd naar je onvermijdelijke lot: de drakengod Alduin elimineren om zo de rust weder te laten keren…

© Bethesda Game Studios

Het game biedt zoals zijn voorgangers meer dan 100 (!) speluren en een onbeperkte vrijheid in een gigantische fantasiewereld. Een epische main quest houdt je meer dan 20 uur zoet. De sidequests en het ontdekken van de landschappen, steden, kerkers, gilden en bandietenkampen kan makkelijk 80 uur duren.
The Elder Scrolls houdt woord en blijft de meest non lineaire spelervaring in het hedendaagse gamelandschap.
Het stemmenwerk van 2 grote personages wordt verzorgd door topacteurs Max Von Sydow en Christopher Plummer, die met passie hun steentje bijdrage aan Skyrim.

De kroon op dit werk voor de hardcore fans is het dual-wielden. Je kan nu tegelijkertijd met 2 wapens of spells te keer gaan. Dit systeem houdt je inventief (noodgedwongen experimenteren met wapens en het casten van spells tegen een waaier van vijanden) en zorgt voor meer variëteit tijdens duellen. Voor de eerste maal in de Elder Scrolls reeks kan je ook perks kiezen (het systeem van Skill optimalisatie overgenomen uit Fallout). Je kan ook ‘shouts’ verdienen na het doden van draken (Je slorpt hun krachten op).
Ook zullen bevriende NPC’s je veel sneller vergezellen tijdens quests wat het dragelijker maakt als je een leger bovennatuurlijke vijanden klein moet krijgen.

De dungeons zien er ook opvallend beter uit dan in Oblivion. Werkelijk elke kerker ziet er anders uit, en er is geen detail over het hoofd gezien. Kleine stofdeeltjes, druppend water, schaduweffecten van kampvuren en fakkels, stalactieten, lichtinvallen… alles is levensecht en nooit eenzijdig. Skyrim mist misschien dat tikkeltje ‘ziel’ en vernieuwing dat Morrowind 10 jaar geleden bracht daar de open wereld kleiner is en de keuzemogelijkheden (tijdens gesprekken) bij quests beperkter, toch is ook dit een absolute topgame. De bovenstaande nieuwigheden zorgen voor een game dat soortgenoten op alle vlakken overstijgt. Er bestaat bijna geen discussie dat dit de beste game van het jaar is en één van de beste RPG’s aller tijden.

Afsluitend: Dit is één van de beste RPG games ooit gemaakt. Na het spelen van Skyrim wordt het pijnlijk duidelijk hoe zielloos en overgewaardeerd recente games als Rage (VG 2011) en Call Of Duty: Modern Warfare 3 (VG 2011) wel zijn. Ze vervallen in het niets als ze het moeten opnemen tegen een game dat met ziel, passie en respect voor de speler wordt gemaakt. Gewoon in huis halen dit juweeltje en het escapisme van een andere wereld in al zijn glorie ervaren.