Meek’s Cut off (2010) ** review

De tweede film van de focus festivaldag, op het Filmfestival van Gent schiep toch wat verwachtingen. Het was namelijk de eerste western van de bekende indie-cineaste Kelly Reichardt (Old Joy, Wendy and Lucy). Haar films zijn minimalistisch en poëtische sfeerscheppingen, had ik vernomen, waarin de natuur een centrale rol speelt. Ik heb helaas nog nooit iets van haar gezien.

Meek’s Cutoff (2010) is heel minimalistisch portret. Niet alleen qua stillevens, lange weidse shots en de uitermate beperkte dialogen, het geheel schept een neerslachtige noodlottige sfeer. Je waant je deels in een natuurdocumentaire en deels in een apocalyptisch straatje zonder eind. Letterlijk! We zien enkele gammele huifkarren voortgetrokken door Ossen door de droge winderige woeste prairie tsjokken met al even lusteloze personages. Het zijn enkele gezinnen die blijkbaar op weg zijn.

Korte inhoud: In het jaar 1845, in de eerste dagen van de Oregon Trail (3400 km lange route die begin 19e eeuw gebruikt werd door de Amerikaanse pioniers), neemt een groep van drie families de bergbewoner Stephen Meek (Bruce Greenwood) in de arm om hen over de Cascade Mountains te gidsen. Meek beweert een binnenweg te kennen en leidt de groep langs een onbekende weg over de woestijnachtige hoogvlakte om uiteindelijk te verdwalen in de droge rotsachtige woestenij. De komende dagen zullen de emigranten geplaagd worden door honger, dorst en hun gebrek aan vertrouwen in elkaars overlevingsinstinct. Wanneer ze een indiaan tegenkomen moet de groep kiezen tussen een onbetrouwbare gids en een man die altijd al hun natuurlijke vijand is geweest.

Langzaamaan wordt duidelijk dat hun gids, de cowboy Meek, hen langs een route heeft geleid waar iedereen het noorden kwijt is. De hoofdzorg van de groep is water vinden en vruchtbaar land en dat zorgt voor de meeste angsten en discussies; Hoe lang gaan ze nog door, eindeloos het huifkarren voorttrekken, hout sprokkelen, spaarzaam zijn met al hun voorraden, ongelukken met hun materiaal en het voor zich houden van hun meest persoonlijke gevoelens. Wanneer opeens uit het niets een Indiaan opduikt, krijgen hun angsten een concrete vorm.

In die zin is deze film heel symbolisch voor het hedendaagse westen dat arrogant denkt de wijsheid in pacht te hebben en geconfronteerd met het onbekende, de abstracte vijand of tegenstander die opeens concreet wordt, een dubieuze houding aanneemt. De groep ervaart dezelfde tweestrijd. Moeten ze het lot in de handen leggen van de indiaan, de verpersoonlijking van al het kwaad dat hen in het grote onbekende bedreigt? Zal hij hen de dieperik inleiden of leidt hij hen naar hun bestemming?

Hoewel er dus echt niets, maar dan echt wel niets in deze film gebeurt, is de sfeerschepping erg geslaagd en ik denk dat deze film mits enig doorzettingsvermogen toch menig kijker zou kunnen overtuigen. Ook wel omdat een van de acteurs toch wel erg overtuigend een minimalistisch personage uitbeeldt. De bevallige Michelle Williams hoeft duidelijk niet veel tekst te hebben om toch een personage neer te zetten dat meteen opvalt en overtuigt. Ja, ik heb haar leren kennen in Dawson’s Creek– durf ik dit toegeven? – maar ze is de serie duidelijk ontgroeid. Ik ben alvast benieuwd naar Kelly Reichardt’s ouder werk.

© Evenstar Films

In de film zien we ook nog een rol voor Will Patton (Remember the Titans), Zoe Kazan (Revolutionary Road), Paul Dano (There Will Be Blood) en Shirley Henderson (Frozen). Het script is van de hand van Jonathan Raymond (Old Joy, Wendy and Lucy) en dit is de eerste langspeelfilm als Director of Photography van Chris Blauvelt. Het is op dit ogenblik nog niet bekend wanneer de film bij ons zal draaien, maar hopelijk ergens eind dit jaar.