Regisseur Darren Aronofsky heeft met deze Requiem for a Dream (2000) zijn stempel gezet als regisseur waar rekening mee moet gehouden worden. Niet al zijn films waren voltreffers – cf. The Fountain (2006) -, maar van zijn vijf langspeelfilms die hij heeft gemaakt zijn vier films absolute toppers; met name Pi (1998), Requiem for a Dream, The Wrestler (2008) en Black Swan (2010).
Korte inhoud: De weduwe Sara Goldfarb (Ellen Burstyn) krijgt te horen dat ze uitgekozen is om in een spelshow mee te doen. Aangezien ze niet meer in haar favoriete jurk past, begint ze met dieetpillen, waar ze al snel aan verslaafd raakt.
Sara’s zoon Harry (Jared Leto) en zijn vriend Tyrone (Marlon Wayans) zitten in de illegale drugshandel. Ze hoeven nog maar even door te gaan om genoeg geld te hebben verdiend om hun leven weer op orde te krijgen, maar dan wordt de aanvoer stopgezet en raken ze zelf steeds meer afhankelijk van hun product. Harry’s vriendin Marion (Jennifer Connelly) wil graag een eigen kledingwinkel waarin ze haar ontwerpen kan laten zien, maar haar drugsverslaving beheerst haar volledig. Alle vier personages hebben een beter leven voor ogen, maar uiteindelijk ontsporen hun levens op tragische wijze en verzeilen ze in een neerwaartse spiraal van angst, drugsgebruik, misdaad, prostitutie en uitzichtloosheid.
Als er één film is die de paranoia op een treffend manier in beeld weet te brengen is het toch wel deze film. Niet alleen de donkere en grauwe visuele stijl, de close-up schouder-camera’s van de personages met groothoeklens (a.k.a. snorricam), de afwisseling van schreeuwerige kleuren, de versnelde, bloedstollende jump-cut en time-laps montage, de 2000 cuts (wat drie keer zoveel is in vergelijking met een gemiddelde film) maar ook de uitstekende vertolkingen van de acteurs blijven nazinderen. Uiteraard is ook veel te danken aan het uitstekende bronmateriaal van Hubert Selby Jr. (boek: Last Exit to Brooklyn). In tegenstelling tot Trainspotting (1996), die ook draait rond het gegeven van drugs, is in Requiem niet veel ruimte voor humor. Het is een film die naar de keel grijp en waar je niet vrolijk van zal worden. Je krijgt een ferme dreun te verwerken en wie weet, heeft deze prent al heel wat jongeren kunnen wakker schudden en alert gemaakt van de mogelijke gevolgen van drugverslaving. Tevens ook een sterke poster met close-up van Jared Leto’s oog met grote pupil, wat dan weer verwijst naar het druggebruik.
Maar naast de schokkende hip hop montage maakt ook de onthutsende muziek van Clint Mansell van deze prent een overdonderend meesterwerkje. Het is net zoals het drama op het scherm niet meteen muziek die je vrolijk zal maken, en bepaalde nummers zijn zelfs ongelofelijk irriterend, maar het werkt perfect voor het verhaal. Geen plaats voor vrolijke pop-muziek zoals in Trainspotting maar wel lugubere klanken en psychedelische, minimalistische synthesizer muziek die volledig in de lijn liggen van een requiem, een gebed voor de zielenrust van de overledene. En met de personages die steeds dieper wegzakken in hun doffe ellende, wordt ook de muziek steeds killer en beangstigend.
© Universal Pictures Home Entertainment
De grenzen tussen realiteit en hallucinatie vervagen en Aronofsky sleurt ons in de ultieme nachtmerrie. Goede voornemens leiden naar foute plannen, die dan uiteindelijk uitmonden in ontsporingen en onherroepelijke fysieke en emotionele schade. En naarmate we het einde naderen is de film nog nauwelijks om aan te zien met electroshok-therapie, amputatie en seksploitation scènes. Je wordt verpletterd door de botte miserie, de agressieve muziek en montage, maar je blijft wel gekluisterd aan al die fascinerende beelden van Matthew Libatique. De film had meer nominaties moeten krijgen dan slechts die van Beste Actrice voor Ellen Burstyn, maar de concurrentie was dit jaar moordend met films van Steven Soderbergh, Ridley Scott, Ang Lee en Stephen Daldry.
Het is dus met veel enthousiasme dat Universal al gezorgd heeft voor een Requiem for a Dream blu-ray versie. Een film die zeker niet mag ontbreken in jullie collectie. Het is niet alleen een visueel knap staaltje cinema, maar het is vooral een film die lang na het zien ervan blijft nazinderen.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 21 september 2011
