De science-fiction thriller Pi (1998) is geregisseerd en geschreven door Darren Aronofsky, een volslagen onbekende in 1998. Twee jaar later in 2000 echter zou Aronofsky het felbejubelde drugsepos Requiem for a Dream (2000) maken.
Met Pi wist Aronofsky ook meteen de prijs voor beste regie te winnen op het Sundance Festival van 1998. Niet onterecht want Aronofsky laat in Pi reeds zijn aparte stijl zien die hij later in Requiem for a Dream nog perfectioneert. De film kostte overigens maar 60.000 dollar, een bedrag dat Aronofsky volledig bijeenraapte onder zijn familie en vrienden. Er zijn (te) weinig regisseurs die met zo’n luttel bedrag zo’n intrigerende en fascinerende film kunnen maken.
Korte inhoud: Maximillian Cohen (Sean Gullette) is een briljante informaticus die echter van jongsaf wordt geplaagd door een helse migraine. Cohen werkt tussen zijn migraine-aanvallen door aan een supercomputer waarmee alle grote maatschappelijke en wetenschappelijke vraagstukken zullen kunnen opgelost worden. Maar zijn plannen lekken uit. Een machtig beurskantoor tracht Cohen te overhalen om hun de aandelenkoersen te voorspellen terwijl een Joodse sekte achter Cohen zit om de wiskundige mysteries uit de Koran te verklaren. Maar de arme Max Cohen krijgt hier alleen maar meer hoofdpijn van.
Pi is een zeer vreemde maar fascinerende filmervaring. Het is een beetje een kruising tussen Eraserhead (1977) van David Lynch en Un Chien Andalou (1929) van Luis Bunuel en Salvator Dali. Deze laatste heel surrealistische kortfilm is vooral bekend omdat er een oog wordt in doorgesneden en mieren uit een hand kruipen. Regisseur Darren Aronofsky maakt in Pi ook enkele keren gebruik van zulke shockerende en onverwachte beelden. Zo vindt Max Cohen in de metro een stel hersenen op de trap. Later blijkt dat dit een droom was, maar de toon is er wel door gezet. De grens tussen werkelijkheid en droom is in Pi niet altijd even duidelijk en daarmee doet Pi dan weer denken aan Mulholland Drive (2001) van (alweer) David Lynch. Het is duidelijk dat Darren Aronofsky de films van Lynch goed bestudeerd heeft. Maar daar is absoluut niks mis.
Aronofksy weet met minimale (budgettaire) middelen een zeer knappe intrigerende film te maken over een man die ten onder gaat aan zijn eigen kwellende gedachten. Een man die langzaamaan gek wordt in zijn eigen fantasiewereld (zoals Naomi Watts in Mulholland Drive). De hele film zit vol symboliek: van de herkomst en verklaring van het getal Pi tot het filmen in zwart / wit wat dan weer verwijst naar het Japanse spel Go met de zwarte en witte steentjes. Pi kan bovendien terugvallen op een uitstekende soundtrack gecomponeerd door Clint Mansell. De technomuziek die Mansell werkt perfect. De man heeft zelfs een klein rolletje in de film als fotograaf. (Later maakt Mansell ook nog de briljante soundtrack voor Aronofsky’s volgende film Requiem for a Dream). Kortom. Pi is geen gemakkelijke film maar voor de liefhebbers van Requiem for a Dream en David Lynch, een absolute must. Een aparte kijkervaring deze Pi.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Karen op 16 januari 2008