Generation Kill in de voetsporen van Band of Brothers

Als fan van oorlogsseries zoals “Band of Brothers” (2001) en “The Pacific” (2010) keek ik uit naar de release van “Generation Kill” (2008). Een HBO serie gebaseerd op de ervaringen van oorlogscorrespondent Evan Wright die “embedded” bij First Recon Battallion de invasie van Irak vanuit Koeweit in 2003 aan de lijve en vanop de eerste linies mocht ervaren.

Deze serie over de moderne oorlogsvoering anno 2000 werd mede mogelijk gemaakt door de mannen die “The Wire” op hun naam hebben gezet, de ultra-realistische serie over de misdaadbestrijding in Baltimore, waar ik helaas nog maar drie seizoenen van gezien heb.

Het moet gezegd, oorlog zorgt voor onmenselijk veel leed maar ook hopen inspiratie voor de cinema en de televisie. Je zou denken dat je echt niet meer origineel uit de hoek kunt komen in het onderwerp. Dat is buiten de hedendaagse strategie van het leger gerekend. Geen massale aanvallen meer met heroïsche veldslagen en massaslachtingen. Nee, eerst komt het zwaar geschut en dan trekt de infanterie over het reeds murw gebombardeerde doelwit. Of worden elitetroepen zoals de mariniers ingezet voor de moeilijke klusjes en doelgerichte acties.

Zo ook het First Recon Battallion van de Amerikaanse mariniers.
Dagenlang troepen ze al samen bij de Iraakse grens. Klaar om losgelaten te worden en in actie te schieten.
Ze voelen zich heel wat, het machismo druipt er van af, ze zullen die moslims wel eens mores leren. Maar de bevelen komen maar niet. En ondertussen wachten deze soldaten. Wachten en nog eens wachten. Ze zijn getraind om te vechten en te doden. Ze zijn kort gehouden en staan op springen. Hun ergste vijand blijkt niet het Iraakse leger te zijn maar de verveling, hun incompetente commandanten, de slechte logistiek en het feit dat hun bevelen soms indruisen met hun moraal als soldaat. Voor zover deze vechtmachines een moraal hebben natuurlijk.

In de serie volgen we vooral de ervaringen van Bravo Company onder leiding van luitenant Nate (Stark Sands). Nate is een eerste klas luitenant met heel veel beroepseer. Hij kan rekenen op “Ice Man” Sergeant Brad ( Alexander Skarsgård), een al even koele kikker die ze allemaal op grondig een rijtje heeft en het zootje ongeregeld van het peloton samen kan houden.
In de eerste aflevering hebben we een groot Jarhead gevoel. Deze film wist op een flagrant treffende manier de uitzichtloosheid weer te geven van opgefokte soldaten die weken lang niets anders zien dan woestijn en de “grote oorlog” vooral meemaken van horen zeggen. Bravo Company, nochtans het verkennerkorps bij uitstek, leeft ook toe naar die uiteindelijke strijd. Wanneer ze dan eindelijk het bevel krijgen om te strijde te trekken, blijkt dat ze nog uren moeten zitten suffen in hun aftandse humvees. Ook de invasie zelf blijkt een tegenvaller. Maar dan komen langzaam de eerste confrontaties met de vijand eraan.

De serie legt mooi de klemtoon op het feit dat oorlog nooit is wat je ervan verwacht. Ook niet als soldaat die als eerste in de vuurlinie wordt gestuurd. Het dagenlang doden van de tijd zonder voldoende voorzieningen werkt op de moraal van de mannen. Wanneer blijkt dat bepaalde officieren eigenlijk lichtjes flippen onder de stress, dreigt de moraal van Bravo Company helemaal onder uit te gaan.
Bovendien blijkt de vijand niet goed gedefinieerd. Als kijker merk je dat duidelijk ook. Je weet met praktisch zekerheid dat de Irakezen die zomaar neergeschoten worden, meestal gewone boeren zijn die toevallig te dicht bij de vijand kwamen. Je kan je ook terecht vragen stellen bij de rules of engagement in dergelijke situaties. maar zou je zelf ook niet schieten op alles wat beweegt in een vreemd land waar je niet moet rekenen op steun van een groot leger en waar je er meestal alleen voor staat?

© Warner Home Video

Boeiend is de uitwerking van de verschillende karakters. In het leger zitten ronduit marginalen. Mariniers zijn bovendien een geval apart, meer macho, meer racist, en dergelijke. Sergeant Brad weet zijn peloton vrij goed in het gareel te houden door respect af te dwingen met zijn onverschrokken serieus en koelbloedigheid. Conflicten met oversten horen daarbij en ook dan wankelt de beste soldaat wel even. Hetzelfde overkomt de luitenant van Bravo Company. De jonge Nate lijkt een opperbeste kerel die voor zijn mannen door het vuur gaat. Als enige met strepen durft hij wel eens tegen de hiërarchie ingaan. Die onredelijkheid samen met het absurde van de situaties waarin ze terecht komen, maakt Nate extra gevoelig. Ondertussen ben ik aan de aflevering gekomen waar Bravo Company een roadblock moet bemannen. Het is duidelijk dat ook deze missie tot de nodige verwarring en frustratie leidt.

Voor de fans van Jarhead (2005) of liefhebbers die tijdens de voorlopig regenachtige zomer een leuk tijdverdrijf zoeken, raad ik deze serie ten zeerste aan.