Wie het eerste Crysis game heeft gespeeld zal zich misschien dit herinneren. Je karakter, Nomad, dropte toen met een aantal nano-suited collega’s, waaronder Prophet, in de Noord-Koreaanse jungle om er een stelletje wetenschappers te redden. “Stop me? You and what army?”, dacht je bij elk soldaatje dat je door het landschap knikkerde alsof het lappen popjes waren. En toen gromde iets in het oerwoud, … zoiets als King Kong. Eerst merkte je enkel het efficiënte neerleggen van een aantal hectare bomen in de verte en toen ging er ééntje van je nano-buddies aan. “What the fuck?”, juist ja.
Voor je het goed besefte had je close combat encounters of the third kind. Wat volgde waren adembenemende beelden (zoals het alien ship), enorme sandbox gevechten en op het einde schreeuwde je naar meer.
En meer is er nu.
Crysis 2 van Electronic Arts speelt zich af in 2024, een New York in puin en onder invasie door een alien ras, de Ceph, een niet zo verre verwant van de Cylons naar mijn mening, al dan niet verantwoordelijk voor een niet nader gespecificeerd virus dat de bevolking heeft lam gelegd. De staat van beleg is afgekondigd waarbij het leger, en een private security firma Crynet, de straten onder controle proberen te houden, maar hun eigen doelstellingen lopen echter niet altijd in dezelfde richting.
Je speelt “Alcatraz”, een marine die na een dropping met crash-attributen wordt gered door Prophet. Prophet geeft je, omdat hij stervende is, zijn eigen (de enige overgebleven?) nano-suit en “redt” zo uiteindelijk je leven. De nano-suit wordt de lens waardoor je de wereld bekijkt en alles wordt je vanaf dan grafisch aangeboden in tactisch zinvolle overlays. Het pak biedt je een aantal modes aan.
Armor mode: voor extra impactbescherming van zowel kogels als metershoge val-landingen. Stealth mode: je wordt onzichtbaar voor je tegenstanders. Dit laat je toe om in echte Predator stijl je tegenstanders één voor één onderuit te halen (het geluid dat je suit maakt bij het in- en uitcloaken doet verdomd hard aan Predator denken), chaos is hier je bondgenoot. Recht voor iemand zijn raap gaan staan zal je natuurlijk wel doen opmerken, en de Ceph hebben ook nog een soort EMP attack die ze kunnen gebruiken om je uit stealth te halen. Strength mode: Beter geïntegreerd dan in het eerste Crysis game, dit is nu geen mode meer op zich maar uitbreidingen die je aan bepaalde aanvallen kan meegeven door gewoon iets langer op de knoppen te drukken. Je kan een gewone melee-aanval doen of je houdt de knop iets langer ingedrukt en dan wordt die melee een mokerslag of stamp waarmee je auto’s een paar meter verderop kunt parkeren.
Idem voor sprongen, knop iets langer inhouden en je springt een stuk hoger. Sprinten is trouwens altijd uitgebreid en dat doe je dus steeds op topspeed. Als deze goodies kosten natuurlijk energie, en je moet die dus af en toe een paar seconden uitzetten om je energiereserves terug te laten opladen.
Al je wapens zijn zoals in het eerste game aanpasbaar met silencers, verschillende scopes, enz… De gevechten spelen zich ook opnieuw in sandboxes af maar die zijn niet meer van dezelfde grootorde. Of dit nu beter of slechter is laat ik even in het midden. Wat je suit je wel meegeeft deze keer is tactische opties, die je kan raadplegen door middel van een visor. Je krijgt in dat view de ammo cashes te zien, alle interessante spots om mee te interageren, alsook tactische opties zoals een stealth approach of een flankering optie. Dit laat je toe om te kiezen hoe je de tegenstanders wilt aanpakken of ontwijken.
© Electronic Arts
Het begin van het spel is heel kalmpjes aan en eerder een wenningscurve voor nieuwe spelers. De echte predators onder ons moeten een paar uur doorbijten om tot de echte actie te komen, en die komt er ook. Op vlak van het verhaal is alles iets minder sterk dan het eerste game. Je weet eigenlijk niet wie Alcatraz is en je komt het ook nooit te weten. Je hebt op die manier geen enkele binding met je hoofdpersonage. En wat het verhaal op zich betreft, vond ik de originele ook een stuk sterker. De aliens zijn er nu al van de eerste minuut, er is geen echte suspense of intrige meer.
Deze keer ga je zelfs niet meer in een ruimteschip tot mijn grote spijt (dat was een hoogtepunt uit de eerste vond ik), maar blijf je op de oppervlakte. De interactie met alien architectuur gebeurt via weinig sprekende cut-scenes in wat rooie magma en hier had ik toch wat meer verwacht. Ook het uitblijven van echte epische boss fights (wat we ondertussen al als vanzelfsprekend vinden in actiegames) is een kleine demper op de feestvreugde. De interactie met de omgeving is ook een beetje teleurstellend, je kan van alles wel oppikken en gooien, maar je kan geen enkele interactie hebben met de bevolking van New York, die je toch op heel regelmatige wijze tegenkomt. Niemand praat tegen je, en ze reageren of bewegen niet als je ze een stamp verkoopt of een kogel in hun knieschijf plant, niet dat je dat zou willen doen…*kuch*
Je kan nu en dan nog wel eens op een bug lopen (aliens die op een gegeven moment vastlopen of in cirkeltjes draaien), maar die zijn zo zeldzaam dat ze je nooit storen. Visueel is dit een pareltje. De geluidseffecten zijn super en de score is opzwepend. Op dat gebied is het game af. Dit is niet het epische vervolgverhaal die ik verwachte, daarvoor mist het drama en karakterontwikkeling, maar het maakt veel goed op andere gebieden. Crysis 2 zal mijn favoriete First Person Shooter niet onttronen, maar ik zal toch met hoop uitkijken naar een Crysis 3.
*** Crysis 2 trailer ***
