Het verleden verwerken, afrekenen met iets wat decennia lang verdrongen was. Een natie confronteren met haar eigen vuil verleden. Dat doet de Franse film La Rafle (2010). Critici kunnen gerust stellen dat dit de zoveelste holocaustfilm is en dat deze kleinere film in de schaduw is blijven steken van dat veel bekendere verhaal Elle s’appelait Sarah (2010).
Mij maakt dit niets uit. La Rafle is een Franse film, wat het sowieso al een stuk anders maakt. Maar ondanks dat het een kleine film is, wordt het verhaal op een genuanceerde wijze verteld, in die zin dat de clichés beperkt blijven en het pathetisch gehalte gelukkig ook bescheiden blijft. Dat de film met deze troeven niettemin sterk aangrijpend is, maakt dat je het niet kunt catalogeren als een typische zaterdagavond-film.
La Rafle van Rose Bosch vertelt het verhaal van een van de zwartste perioden van de Franse geschiedenis. De deportatie van ruim 13.000 joden bijeengebracht als vee in le Vélodrome d’Hiver en vandaar gedeporteerd naar interneringskampen als tussenstation tot de gaskamers van Auschwitz.
De film baseert zich op dezelfde waar gebeurde feiten als Elle s’appelait Sarah, met dat verschil dat alle personages uit La Rafle echt bestaan hebben. We bekijken alles vanuit de ogen van de familie Weismann, de kinderen Noé en Simon, de joodse arts Sheinbaum (Jean Reno) en de verpleegster Monod (Mélanie Laurent).
Het verhaal wordt ook verteld aan de hand van de ervaringen van een kleine Joodse familie met bijzondere aandacht voor de kinderen van het gezin. Het doet een beetje denken aan oude Italiaanse films. Er wordt in zomerse kleuren een rustiek beeld geschetst van de kleine drukke wijken in Parijs vol handelaars en ravottende jongeren. De oorlog lijkt ver weg maar de Joodse gemeenschap wordt steeds meer gestigmatiseerd.
Uiteindelijk beslissen de Franse autoriteiten om hun goodwill aan de Duitsers te tonen door zoveel mogelijk Joden te verzamelen en te deporteren naar “het Joods grondgebied in het Oosten”. Die fatale nacht wordt de familie Weismann opgepakt met duizenden anderen.
Jean Reno speelt slechts een kleine rol als arts die met zijn kleine ploeg probeert zoveel mogelijk zieken en kinderen te helpen. Een grotere rol is weggelegd voor Mélanie Laurent, die als verpleegster het wel en wee en vooral het lijden deelt met de mensen waarvan ze niet kan begrijpen wat ze verkeerd hebben gedaan om zo’n lot te verdienen. Evenmin begrijpt ze niet hoe haar Franse landgenoten dit zonder nadenken toelaat, en zelfs actief meehelpen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zo goed als kwaad ze kan, begeleidt ze de kinderen tot in het interneringskamp. Maar dan dreigen de eerste transporten naar het Oosten er aan te komen.
© Belga Films
De film was een waar succes in Frankrijk en deels terecht. Het is geen Hollywoodproductie en ook geen typisch Franse film. De film is sober, maar tegelijk weet je als toeschouwer dat niet alles moet worden uitgelegd. In de cast treffen we ook de Franse stand-up comedy acteur Gad Elmaleh aan, die hier een geweldige vertolking neerzet. Een zoveelste holocaustverhaal, maar niettemin een aanrader. Te verkrijgen op dvd en blu-ray.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Jeroen op 12 april 2011
uitstekende film! mooi verhaal, enkel het einde lijkt me wat bij de haren getrokken. Misschien niet van de kwaliteit van The Piano, maar anderzijds een uitstekende film over de 2de wereldoorlog.
inderdaad wel een goede film, jammer dat er weer van die typische hollywood elementen ingeslopen zijn
zoals de scene met de brandweer mannen en het zoutsappige einde,ik heb laatst sarah zitten kijken ,
stukken beter net veel meer respect voor het thema, wat in deze film door dat soort scenes (wir haben es nicht gewust) eigelijk te niet werd gedaan