Shahada (2010) *** review

Een van de opvallende deelnemers van de competitie op het filmfestival van Berlijn was Shahada (2010) van de Afghaans-Duitse regisseur Burhan Qurbani. In deze film die de verschillende levens van enkele jonge moslims in Berlijn bijeenbrengt, schetst hij hoe elk van hen worstelt met hun overtuiging en gevoelens tegen de achtergrond van hun cultuur van wat hoort en wat niet hoort.

Shahada richt zich dan ook eerder tot een jeugdig publiek want alles wat verteld wordt heb ik al stukken beter gezien in de grote voorbeelden van Alejandro Iñaritu en consoorten. Ik denk bijvoorbeeld aan Babel, Amores Perros en Crash. Maar ondanks het makkelijke en oppervlakkige verhaal, gaat het over authentieke gevoelens van mensen in de straat, zoals u en ik. Dat de regisseur kiest voor moslims is bijna irrelevant. Het verhaal neemt je in elke geval mee en de regisseur slaagt er toch in een redelijk menselijk beeld te schetsen van een realiteit zonder te al te veel te dramatiseren.

Korte inhoud: De levens van de protagonisten komen te samen in de moskee in Berlijn, waar de vader van Maryam imam is en zich openbaart als een vrij progressief diplomatisch man. Niettemin neemt hij er zoals iedere vader van een tienerdochter geen vrede mee dat Maryam zich te buiten gaat aan een losbandig leven. Perfect geïllustreerd door de schitterende song “Ich muss gar nix”. Wanneer al dat gefuif Maryam zuur opbreekt, begint het tij te keren. Ze zondert zich af. Vervalt in een soort diepe boetedoening en haar vader dreigt nu opnieuw zijn greep op haar te verliezen.

Samir, een jonge Nigerees woont met zijn moeder in een klein flatje en werkt als arbeider in een fabriek. Hij heeft daar een goeie vriendschap opgebouwd en begint opeens te beseffen dat zin gevoelens verder gaan dan enkel vriendschap. Dit staat haaks op zijn geloof en Samir raakt steeds meer gefrustreerd en reageert zich af op zijn vriend. Uiteindelijk gaat hij de rade bij de imam van de moskee.

In diezelfde fabriek valt de vreemdelingenpolitie binnen. Agent Ismail ziet zich er geconfronteerd met de vrouw waarmee hij ooit betrokken raakte in een vreselijk incident. Hij raakt ondersteboven van de ontmoeting en de gedachte aan de vrouw laat hem niet meer los. Het trauma weegt te zwaar en langzaamaan zoekt hij naar een manier om de confrontatie aan te gaan.

Op die manier worden alle verhalen aan mekaar geweven. Toch staat elk verhaal op zich. Het ene verhaal is al overtuigender dan het andere verteld, maar de regisseur vertelt niets nieuws en brengt niets origineels. Het lijkt alsof hij gewoon eens iets wou brengen wat de grote regisseurs eerder al beter hebben gedaan. Toch kan ik deze kleine film aanraden. Dergelijke verhalen spreken de mensen altijd wel aan. Te zien in studioskoop Gent, Cartoon’s Antwerpen, Vendôme en Cinema Arenberg Brussel vanaf 8 februari 2011.
De trailer is een grote spoiler.