Tron: Legacy (2010) **½ Blu-ray review

Ik denk dat er nog maar weinig zoveel reclame gemaakt geweest is voor een film als voor TRON: Legacy (2010) van Joseph Kosinski.
De buzz dateert al van vorig jaar en toen De FilmBlog dan de kans kreeg een VIP-première mee te maken van de release in de Belgische zalen, sloegen wij die uitnodiging niet af. Behalve Ozark Henry, die er in ’t echt smaller uitziet dan op den breedbeeld-tv, heb ik niet echt bekende koppen gezien, wel mensen die zich zo gedroegen.

Maar goed de film. TRON: Legacy is 3D. TRON: Legacy is spectakel. TRON: Legacy is puur computeranimatie. TRON: Legacy is een van de duurste producties. Maar wat TRON: Legacy niet is, is een goeie film.

Korte inhoud: Sam FLynn (Garrett Hedlund) is na de verdwijning van zijn vader Kevin(Jeff Bridges), meerderheids-aandeelhouder van ENCOM een bedrijf dat zich specialiseert in digitale toepassingen en games. Kevin Flynn was 25 jaar geleden bezig met het ontdekken van de digitale wereld en verdween plots in mysterieuze omstandigheden. Wanneer Sam jaren later een vreemde oproep krijgt uit het oude bureau van mijn vader, gaat hij op ontdekkingstocht en wordt per toeval in die digitale wereld getrokken: “The Grid”.

Meteen krijgt hij het aan de stok met CLU, de heerser van The Grid die een heel imperium heeft opgebouwd en de in de digitale wereld vertoevende programma’s entertaint met gladiatoren-gevechten. Sam ontsnapt met de hulp van een deus ex machina in de vorm van de bevallige Quorra (Olivia Wilde), naar wiens snoetje het altijd fijn kijken is, zeker als ze zich in een strak pakje heeft gewurmd. Meteen heb ik het al over de acteerprestaties gehad ook. Wanneer Sam ontdekt dat CLU ontspoord is en duistere plannen heeft, begint het verhaal pas echt goed met de klassieke strijd van goed tegen kwaad.

TRON: Legacy heeft niets origineels en dat hoeft ook niet, maar het gebrek aan originaliteit wordt niet gecompenseerd door vindingrijkheid, knappe dialogen of een goed uitgewerkt verhaal. De film blijft wat mij betreft teveel aan de oppervlakte drijven, alle knappe animatie ten spijt. Het is allemaal al eens voor gedaan en stukken beter. De Matrix ging ook al over de digitale wereld. Star wars deed lichtsabel-gevechten al voor net als flitsende gevechten in de starjets, die hier vervangen worden door “disk-wars” en “light jets”, het zoemende geluid, de uniformen en de Darth Vader-achtige poses incluis.

Daarnaast tref ik een hoog Lord of the Rings gehalte aan met een “one DISK to rule them all” discours. In dergelijke actiefilms zit meestal redelijk wat humor, maar TRON: Legacy blijft verbazend droog, oppervlakkig en zelfs saai qua one-liners en dialogen. Met uitzondering van de batman-persiflage door een “the Joker”-achtige figuur die zomaar eventjes een Humphrey Bogart-quote op het in slaap gevallen publiek loslaat.

TRON: Legacy mengt verder alle elementen die nodig zijn in deze routineuze afhandeling van het script: de kwade heerser, het verzet, het verraad, de deus ex machina, de bekering en de vader-zoon, pupil-mentor-relatie.

Ik hoef hier niet verder over uit te wijden. Iets leuks is ook wel dat de tegenstand altijd in gruzelementen uit mekaar spat, iets wat de gamers wel zal aanspreken. Het enige echt goeie aan de film is de muziek van Daft Punk die ik anders amper kan aanhoren, maar hier schreven ze een werkelijk indrukwekkende filmscore met gevoel voor drama, vette beats en flitsende actie. Kortom: voor de fans van het genre.