Silent Souls (2010) **½ review

Silent Souls (2010) (Ovsyanki of Le Dernier Voyage de Tanya) is één van die bevreemdende films van het afgelopen filmfestival te Gent. Een Russische film bovendien, die zich grotendeels in stilte afspeelt in een winterse mistroostige sfeer vol nostalgie.

Het moet er weer om doen dat ik weer niet goed weet wat te denken van deze film van Aleksei Fedorchenko die omschreven wordt als een ode aan de liefde. Het is ook een ode aan de liefde. Maar veel meer. Het is een film over liefde, leven, verlies en afscheid nemen.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Een film die ik kan aanraden aan fans van trage melancholische bijna statische cinema ontdaan van alle franjes. De naakte mens zoals hij is.

Korte Inhoud: Aist is een fabrieksarbeider die opeens naar het bureau van zijn baas Miron wordt geroepen. Miron’s jongere vrouw Tanja blijkt gestorven te zijn en hij wil haar smokkelen naar zijn geboortestreek, waar het volk van de Merja leeft en waar hij zijn geliefde een traditionele begrafenis wil geven. Hij kan dit niet alleen en vraagt Aist om hem te vergezellen met het lijk van zijn vrouw richting niemandsland.

De roadtrip mondt uit in gesprekken over de liefde en de dood en vooral de monologen van Miron die het afscheid van zijn vrouw probeert te verwerken door de herinnering aan haar liefde levendig te houden. Onverbloemd praten en drinken de mannen over liefde en intimiteit.

We zien veel flashbacks over het leven van Miron en zijn vrouw, scenes die niets verhullen, vaak seksueel getint zijn, maar oh zo somber en rauw en gevoelloos lijken, dat je je afvraagt om de liefde hier wel mee te maken heeft. Die beelden vind ik persoonlijk in contrast staan met de liefdevolle gedachte die er mee gepaard gaat.
Misschien ben ik alleen met die gedachte. Misschien vertolken de beelden niettemin de fascinatie van Miron voor zijn vrouw, zijn toewijding en eeuwige liefde. Een man zonder liefde, heeft geen leven, lijkt Miron wel te willen zeggen.

De camera staat drukt je met je neus op de feiten. Je bent in de kamer waar ze het lijk wassen. Je bent in de auto waarin de mannen reizen en je bent in de flashbacks aanwezig. Het geeft een voyeuristisch gevoel. Het leven zoals het is van Miron en Tanja. De somberheid, de stilte, de voor zich sprekende beelden, creëren een bijzondere sfeer en maken deze kleine film het ontdekken waard. De film is te zien in de kleine zalen: Cartoon’s, Arenberg, Vendôme, Sphinx of Cinema Lumière.