Wanneer ik van Meet Joe Black (1998) van Martin Brest hoor, denk ik meteen aan twee dingen; de prachtige muziekscore van Thomas Newman en de onweerstaanbare Claire Forlani. Voor de rest is mij nog opgevallen dat Brad Pitt zelden zo slecht heeft gespeeld en dat deze bijna 3 uur durende prent gerust 45 minuten ingekort mocht worden. De film is een remake van 87 minuten lange Death Takes a Holiday (1934). Meet Joe Black komt uit op blu-ray op 20 januari 2011.
Korte inhoud: De media-tycoon Bill Parrish (Anthony Hopkins) staat op het punt om zijn 65ste verjaardag te vieren. Op een dag wandelt De Dood, in het lichaam van Joe Black (Brad Pitt), zijn huis binnen om Bill met hem mee te nemen. Joe maakt echter een deal met Bill: hij stelt zijn dood nog een tijdje uit, en in ruil laat Bill hem alle geheimen van het leven zien: het aardse bestaan, de liefde en pindakaas.
Maar als jullie voor langgerekte romantische films zijn, dan heeft deze film nog heel wat verborgen troeven. Anthony Hopkins vertolkt zijn rol met heel veel overtuiging. We geloven meteen dat hij een man is van aanzien die beseft dat de dood hem letterlijk en figuurlijk in het gezicht staart. Ook zijn samenspel met Brad Pitt zit goed. Veel beter dan die tussen Brad Pitt en Claire Forlani. De fotografie van
Emmanuel Lubezki is bijzonder sfeervol. De traagheid waarmee het verhaal wordt verteld en de emotionele impact van de muziek zorgt ook voor een unieke sfeer. Het is een verademing om nog eens zo’n Hollywoodfilm te zien die de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Maar goed, het had toch een betere film geweest mocht deze voor een stuk zijn ingekort.
De boodschap van de film daarentegen is niet verborgen en wordt er eigenlijk met de paplepel ingegoten. We zijn allemaal zo druk in de weer dat we nauwelijks nog de tijd nemen om te leven. En nu De Dood aan de voordeur staat , komt men tot dit besef. Parrish beseft ondermeer dat hij zijn eigen dochters nauwelijks kent en dat zijn vertrouwensmensen in zijn bedrijf eigenlijk geen vertrouwelingen zijn. Het is een confrontatie met zichzelf, een conflict met zijn moraliteit.
Deze film moet het hebben van zijn mooie fotografie en niet van zijn visuele effecten. Alles blijft somber en volledig in sync met het uitgesponnen verhaal. Spijtig genoeg is de kwaliteit van de vertelling niet recht evenredig met de duurtijd ervan. Er zitten teveel onbenullige en nietszeggende scènes is en tevens ook een pak personages die compleet fout werden gecast. Mocht de regisseur echter wat meer nuance in zijn scenario gestoken en wat minder frivoliteiten en iets meer nauwgezetheid aan de dag had gelegd bij de regie, dan had dit zelfs een oscar-waardige film kunnen zijn. Wat was er geen bekendheid als Brad Pitt, dan had deze film zelfs nog meer kunnen floppen. Het productiebudget werd vastgelegd op 90 miljoen dollar, maar slechts 40 miljoen werd teruggewonnen met zijn release in de States. En de Beverly Hills Cop regisseur zal het geweten hebben, want na deze treinramp was hij 4 jaar werkloos om dan nadien harakiri-gewijs het mes in zijn eigen rug te steken met dat ander treinongeluk genaamd Gigli (2003). Het was een film met J-Lo die de helft kostte om te maken, maar met moeite 6 miljoen dollar opbracht in de States. Martin Brest weet ondertussen hoe laat het is.
Beoordeling: 2.5 / 5
Recensie door Dave op 16 januari 2011
Ik vind dat deze film helemaal geen minpunten vertoont. Ik vond het vrij origineel met sterk acteerwerk van alle acteurs. Muziek was inderdaad heel sfeervol.
De film had best korter gemogen en gekund, en iets minder melo. Er gebeurt ook heel weinig maar toch één van de betere vertolkingen van Anthony Hopkins.
Nooit gezien, maar deze ga ik wel eens opzoeken. Altijd al een fan geweest van de films van Hopkins.