The Kids are All Right (2010) ***½ Blu-ray review

Ik had al wat over horen waaien in de pers over The Kids are All Right (2010) van Lisa Chodolenko. Deze film werd ook lovend onthaald op verschillende filmfestivals verleden jaar maar eerlijk gezegd, het verhaal stond me niet zo aan. Geef toe een film over een lesbisch koppel en hun kinderen die op zoek gaan naar hun biologische vader. Hoe origineel kun je zijn. Een typische vijftv-film die men wou promoten. Ook de cast kon me niet echt warm maken om te gaan kijken. Toch zijn Annette Bening, Julianne Moore, Mark Ruffalo en Mia Wasikowska heel bekende namen en niet de minste acteurs.

Tot vrienden van me zeiden dat zij wel wilden gaan kijken en al tickets hadden voor de voorstelling van een groot uur later. Omdat ik eerder al gelezen had dat het een “fantastische comedy” was en omdat ik na een zware werkweek wel eens wilde lachen, kocht ik dan ook maar een ticket aan 9 euro?! en ja ik ben eigenlijk ook wel altijd al fan geweest van redhead Julianne Moore. Mia Wasikowska vond ik eveneens al een redelijk aangename verschijning in “Alice in Wonderland”.

Een billenkletser was The Kids are all Right niet. Een vijftv-film dan weer wel, hoewel je als kijker echt betrokken raakte in dit kleine verhaal van gewone mensen ondanks al hun bijzonderheden, hun goeie en hun slechte kanten. Ik snapte wel ergens het succes op de filmfestivals.

Korte inhoud: Laser en Joni (Mia Wasikowska) zijn de tienerkinderen van twee bijzondere ouders Nic (Annette Bening) en Jules (Julianne Moore). Een lesbisch ouderpaar dat beroep deed op een donor. Op aandringen van haar broer neemt Joni inhet geheim contact op met haar donor Paul (Mark Ruffalo). Een vrijgezel die op los leeft, geen boodschap heeft aan het zich settelen en het gezinsleven. Dat verandert wanneer hij zijn “kinderen” ontmoet. Paul’s verschijning gooit niet alleen zijn eigen leven overhoop maar ook dat van het hechte gezin.

Tot zover de vijftv-film-elementen die het eerste half uur van de film ook nogal clichématig worden bevestigd. Het lag er bijna tenenkrullend op, maar gelukkig weten steracteurs Annette Bening en Julianne Moore dit op een spontane natuurlijke manier te vertolken. Van Lisa Cholodenko, de regisseuse had ik nog nooit gehoord. Ik weet niet of de vrouwelijke benadering van dit onderwerp een voordeel had, maar de emoties van de karakters zijn menselijk, natuurlijk en overtuigend. Geen dramatische hollywood-emoties. Nee, je ziet mensen van vlees en bloed met al hun verwachtingen, beeldvorming en botsingen daarmee in de realiteit. Verwacht ook geen harde emoties. Het blijft allemaal luchtig en het is en blijft een “comedy”.

Paul is letterlijk een indringer. De kinderen hebben een geromantiseerd beeld van hun donor dat niet klopt met de werkelijkheid en de mama’s vinden hem een dikke loser. Hoe zou je zelf zijn, je verwacht toch ergens dat je pa een coole kerel is, een held naar wie je kan opkijken en je probeert dan ook dat beeld vast te houden. Nic en Jules moeten aanvankelijk niet weten van de rare flierefluiter die met de aandacht van hun kinderen gaat lopen. Naarmate iedereen Paul beter leert kennen worden beide beelden van hem bijgesteld met de nodige confrontaties en wisselende gevoelens. Maar een Amerikaanse film zou een Amerikaanse film niet zijn als er ondanks het drama-element ergens toch een feel-goodvibe in zit. Waardoor je toch weer het wijftv-gevoel krijgt.

In feite was dit een perfecte film om een date mee naartoe te nemen. Het stoeltje naast mij was nog leeg en mijn vrienden zaten op een andere rij. De film is al vanaf 7 april 2011 op DVD en Blu-ray.