A Nightmare on Elm Street (2010) * Blu-ray review

Ik had een paar dagen gelden een review geschreven over de originele A Nightmare on Elm Street (1984) van Wes Craven, dus kon ik er eigenlijk moeilijk om heen om ook de remake te bespreken. Met deze film hebben in ieder geval al de grote 80’ties horroriconen een remake gekregen (Halloween, Friday the 13th), maar het waren niet meteen hoogvliegers, en ook deze A Nightmare on Elm Street (2010) van Samuel Bayer komt nog niet aan de hielen van het origineel.

Korte inhoud: Nadat de conciërge van een school, Freddy Krueger (Jackie Earle Haley), door een groep boze ouders levend verbrand wordt, omdat hij kinderen seksueel misbruikt zou hebben, keert hij terug als een moordenaar met een verbrand gezicht. Freddy wil wraak nemen op de kinderen, die nu rond de 18 zijn; met name Nancy (Rooney Mara), Quentin (Kyle Gallner), Jess (Thomas Dekker), Kris (Katie Cassidy), and Dean (Kellan Lutz). Hij hangt rond in het onderbewustzijn van de tieners, waarna hij hen met zijn vlijmscherpe messen vermoordt. Maar was Freddy wel echt schuldig, of werd hij vals beschuldigd?

Toch hebben Wesley Strick en Eric Heisserer moeite gedaan om toch niet exacte hetzelfde te vertellen als in het origineel. De slasher begin ook in een American Diner met een kerel genaamd Dean (Kellan Lutz) die het slachtoffer wordt van Krueger voor de ogen van zijn vriendin Kris (Katie Cassidy). Maar spijtig genoeg gaan de scenaristen niet ver genoeg in hun verhaal en vallen om de zoveel minuten terug op een iconische scène uit het origineel (Freddy die uit de muur komt, de handschoen in het bad, de bodybag in de klasgang, het exorcist moment in de slaapkamer, …). Waar staat echter geschreven dat een ‘remake’ dezelfde scènes moet bevatten als in het origineel. Anderzijds zullen heel wat bioscoopbezoekers verlangen om die specifieke scènes terug te zien. Het is geen eenvoudige evenwichtsoefening, maar in het geval van deze remake, had ik het gevoel dat de makers een betere film hadden kunnen maken door geheel af te stappen van het origineel, en slechts heel sporadisch een knipoogje te maken. Nu springen ze van het verleden naar het heden, en heb je sowieso te weinig screentime voor de backstory én te weinig screentime voor de hoofdacteurs in het heden.

Ook op vlak van techniek kan er niets op aangemerkt worden. De effecten zijn uiteraard beter en over de fotografie van Jeff Cutter (Orphan) valt niets op aan te merken. Enkel al die intro is een pareltje van kleurenfotografie en compositie. Laat ik dan meteen ook de verbluffende art direction in de verf zetten van Craig Jackson (Public Enemies, Eagle Eye, Derailed). Zeker op blu-ray in high Definition komt deze film visueel volledig tot zijn recht.

Maar het probleem zit hem in de foute keuzes van de videoclip-maker en de halfbakken vertolkingen van de nog jonge acteurs. Samuel Bayer, die hier zijn debuutfilm tekent, weet niet waarmee hij bezig is. Nochtans heeft hij zowat alle denkbare middelen ter zijne beschikking, alsook een crew waar menig Europeaanse filmmaker jaloers zou van worden. Maar hij bakt er niets van. De vertolkingen van de acteurs gaan van steriele blikken tot over-acting, maar geen enkele weet een overtuigend personage neer te zetten of nog maar sympathie op te wekken. Vergeleken met de toen nog onervaren en bij momenten radeloze acteerprestatie van Johnny Depp in de originele film, moet je toegeven dat dit zelfs nog meer aanstekelijk was dan de levenloze prestaties van de cover-girls & boys cast.

© Warner Bors.

De vertolking van Jackie Earle Haley is verre van zo ‘bangelijk’ als deze van Robert Englund. Enerzijds heb je constant het idee dat hij een reptiel-achtig latex masker draagt, en dat hij veel weg had van een oude man met een huidziekte. Nochtans was dit een essentieel punt van de special FX mannen, die Freddy Krueger een natuurlijk verbrand gezicht wilden geven: MAAR HET WERKT NIET! De expressie van Krueger is vrijwel onbestaan, en om het geheel nog wat erger te maken heb je de indruk dat zijn lippen niet bewegen en dat we een voice-over stem horen als hij spreekt. Los van de vergelijking met het origineel is dit gewoon belachelijk. Ook de nadruk op de pedofiele background van het personage maakt alles misschien een tikkeltje te zwaar voor dit genre van film.

Daar waar de originele film een bron was van inspiratie, heeft deze remake geen enkele bestaansreden of toegevoegde waarde. De remake verzet ook geen grenzen, zoals het origineel wel deed, en berust enkel maar op de naambekendheid en het iconisch karakter van de originele film. Ondertussen werden reeds in tal van films het werk van Wes Craven gekopieerd, en bijgevolg overstijgen deze scènes nauwelijks het niveau van het cliché. Uiteindelijk is het een samenraapsel van emotieloze geweld-scènes zonder enige vorm van structuur of rationaliteit, hoe ziekelijk deze ook mag zijn. Het resultaat is dat deze A Nightmare on Elm Street sequel snel op de zenuwen begint te werken.

De keuze om een videoclipmaker te nemen om deze film te regisseren is uiteraard een beslissing van Michael Bay en zijn bedrijfje Platinum Dunes, die tegenwoordig synoniem staat voor ‘afgelikte en inhoudsloze pulp’. Uiteraard zou de man meer oog hebben voor het visuele aspect dat het inhoudelijke, maar zelf op visueel vlak schiet de man tekort. Vele mise-en-scènes komen houterig over en je hebt bij momenten de indruk naar een Vlaamse film te kijken. Er zijn ook geen cameo’s in de film, ook al waren er veel mogelijkheden. Misschien wil dat ook wel iets zeggen over wat zij van de remake dachten.

Uiteindelijk zal de grootste nachtmerrie zijn dat Platinum Dunes aan het overwegen is om een sequel te maken, gezien de film zijn omzet toch wel wist te verdubbelen aan de box-office. Op de blu-ray vinden jullie nog heel wat deleted scenes en making-off filmpjes voor de liefhebbers.