The Wolfman (2010) ** Blu-ray review

Het heeft een tijdje geduurd maar met de release van The Wolfman (2010) hebben nu alle grote horrorklassiekers een moderne remake gehad The Mummy, Dracula, Frankenstein), de ene al iets beter dan de andere. En toch is er al de laatste jaren heel wat te doen geweest rond lycantrofie of weerwolf-transformatie (Underworld, Van Helsing, Cursed, Skinwalkers) maar uiteindelijk niet meteen van het niveau van de versie uit de jaren ’80, An American Werewolf in London (1981) van John Landis. Maar deze film was uiteindelijk geen remake van de originele versie The Wolf Man (1941).

Korte inhoud: Als zijn broer plotseling verdwijnt, keert Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) terug naar het huis van zijn vader John (Anthony Hopkins), dankzij Gwen Conliffe (Emily Blunt), de verloofde van zijn broer. Lawrence besluit te helpen om zijn broer te vinden. Maar als hij oog in oog komt te staan met de verantwoordelijke, een weerwolf, wordt hij gebeten en dus ook getroffen door deze gruwelijke vloek volgens de zigeunerin Maleva (Geraldine Chaplin). Daarna duurt het niet lang voor Lawrence langzaam begint te transformeren…

Er bestaat geen betere acteur om de rol de vertolken van een werewolf, als Benico del Toro. Regisseur Joe Johnston had tevens ook nog Hopkins en Blunt in zijn cast, naast een comfortabel productiebudget van maar liefst 150 miljoen dollar, en medewerkers als componist Danny Elfman en make-up artist Rick Baker in de rangen. Spijtig genoeg volstond het niet om een voortreffelijke horrorfilm te maken. Het script van Andrew Kevin Walker (Se7en, Sleepy Hollow) vertoonde nochtans voldoende elementen om ons de stuipen op het lijf te jagen, maar het resultaat was allesbehalve schrikwekkend te noemen. De trailer liet ons in ieder geval het tegenovergestelde vermoeden met gitzwarte beelden en monsterachtige close-ups. Trailers zijn nu eenmaal misleidend.

Het probleem met de film is zijn doorgedreven filmstijl die ons iets te fel de gotiek uit de oude films wil doen laten opsnuiven, en toch probeert hedendaags te zijn, en dat werkt hier echt niet. Enerzijds is het ingetogen en gracieus, anderzijds is het gory en grotesk, maar als kijker verlies je compleet de draad en kan je met moeite inleven in de verwikkelingen van de personages. Bepaalde sequenties dus letterlijk uit de originele Wolf Man film komen zelfs heel lachwekkend over. Ook het werk van de horror-make-up artist Rick Baker zijn vaak op het randje van de camp. Indien je gaat vergelijken met series als True Blood en films als Twilight , dan zien de tanden eruit alsof ze gekocht werden in een carnaval-winkeltje. Ik ben niet zeker dat de gelijkenis met de weerwolf uit de jaren ’40 film de beste keuze was voor Baker. Opnieuw, op papier lijkt het de juiste keuze, maar in de praktijk werkt het niet. Nostalgie kan mooi zijn, maar is niet altijd een feilloze creatieve beslissing. Het finale gevecht tussen de twee weerwolven lijkt te komen uit een over-ambitieuze B-film en is allesbehalve wat het had moeten zijn: namelijk schrikwekkend. Er zit heel wat bloed in en hier en daar wat gory-scènes, maar verdient nauwelijks zijn R-rating. De snelle montage probeert alles nog in leven te houden, maar de zwakke regie werpt een te grote schaduw over de remake.

Tot overmaat van ramp overstijgt Anthony Hopkins nauwelijks het niveau van de karikatuur en heb je het gevoel dat je deze vertolking van hem al eens eerder hebt gezien. De rollen van Emily Blunt en Hugo Weaving zijn dan weer veredelde figurantenrollen en enkel Del Toro kan de film van de afgrond redden, maar het volstaat nauwelijks. Er is lange tijd gezocht naar een degelijke regisseur, en Johnston had de producers kunnen overtuigen met zijn Jumanji en Jurassic Park III die actie kon afwisselen met cgi-sequenties, maar spijtig genoeg heeft hij zowat alle foute beslissingen genomen op verhaal-vlak. Johnston heeft een gedateerde prent gemaakt die snel vergeten zal zijn.

Bij het bekijken van deze prent denkt je meteen weer aan al die nutteloze remakes die geen enkele toegevoegde waarde hebben op het origineel. Ook de reshoots konden dit zootje redden en dat hebben niet alleen de journalisten geweten, maar tevens heel wat potentiële bezoekers die wegbleven uit de bioscoopzalen. De film werd een pijnlijke bioscoopflop die slechts 62 miljoen dollar opbracht in de States. Heel wat talentvolle mensen hebben hier aan gewerkt, maar nauwelijks iemand wist hoe ze het materiaal moesten benaderen.

Gelukkig is deze Blu-ray van Universal nog wel het bekijken waard en met name door de director’s cut die op de schijf staat met 16 minuten extra film. Ik laat jullie oordelen of de producers de correcte beslissing hebben genomen. Daarnaast zijn er nog wat documentaires en deleted scenes. Al bij al een verzorgde editie.