In de loop van de jaren 60, was er in de Verenigde Staten een wedloop aan de gang met Rusland om de eerste te zijn om een man op de Maan te brengen. Na verschillende min of meer geslaagde pogingen tijdens de Apollo 1 tot en met Apollo 10, was het Neil Armstrong die met zijn Apollo 11 de klus kon klaren. Iedereen herinnert zich zich nog zijn eerste woorden toen hij zijn voet op het maanoppervlak zette: “That’s one small step for man, one giant leap for mankind.” (wat semantisch gezien onzin is, aangezien man dan dezelfde betekenis heeft als mankind). Neil Armstrong zelf was verveeld met de situatie en zei dat hij echt wel ‘a man’ had gezegd, maar wanneer je luistert naar de originele geluidsopname kan je met de beste wil van de wereld die ‘a’ niet horen.
Maar dat ruimtereizen eigenlijk wel een bijzonder gevaarlijke onderneming was, werd meteen duidelijk met de lancering van Apollo 13. De bemanning van de Apollo 13-missie bestond uit commandant Jim Lovell (Tom Hanks), piloot van de commando-module Jack Swigert (Kevin Bacon) en piloot van de maanlander Fred Haise (Bill Paxton). Na een ongeval aan boord moest de geplande maanlanding worden afgelast. Een dramatische gebeurtenis maar een hels karwei voor regisseur Ron Howard om van Apollo 13 (1995) een film te maken. Een camera zetten in een minuscule ruimtecapsule in space met technisch geleuter met Houston is niet meteen iets waar je een publiek 140 minuten lang mee kan behagen. Maar Ron weet wel hoe hij een verhaal moet verpakken.
Korte inhoud: De film vertelt het waargebeurde verhaal van de 13e Apollo missie, op weg naar de maan. De astronauten Lovell, Haise en Swigert ondervinden dat er in 1970, na de landing op de maan, nog maar weinig interesse is in de missies naar de maan. Dit verandert echter als er een aantal dingen verkeerd gaan in de Apollo, en een terugkeer naar de Aarde onwaarschijnlijk wordt.
Ron Howard, die de laatste jaren een beetje van zijn magie heeft verloren met miserabele verfilmingen zoals The Da Vinci Code (2006) of Angels & Demons (2008), zet hier een puike regie-prestatie neer en slaagt erin om het verhaal open te trekken en het bigger than life te maken. Uiteraard is dit ook wel de verdienste van de speciale effecten afdeling Digital Domain, die ons echt wel de sfeer liet opsnuiven van een ruimtereis. Maar de film slaagde vooral ook in zijn opzet door de sterke vertolkingen van de drie hoofdacteurs, alsook van Gary Sinise en Ed Harris.
Je kan een kamer vol met de beste NASA-ingenieurs hebben, maar je hebt ook een portie geluk nodig, want er zijn zowat honderden zaken die op zo’n reis fout kunnen lopen. Bijgeloof is dan ook een belangrijk element in de film. Alles draait zowat rond het getal 13 (Apollo 13, lancering om 13u13 met maanlanding 2 dagen na lancering op 13 april 1970) maar ook de verloren trouwring van de vrouw van Jim Lovell laat uitschijnen dat deze missie gedoemd was om te mislukken. Het knappe aan het verhaal is dat Ron Howard niet is begonnen fantaseren en trouw is gebleven aan de feitelijke gebeurtenissen.
Dit is de Ron Howard die we kennen van films als Backdraft, Cocoon, Willow, Parenthood en A Beautiful Mind. Hij weet perfect zijn publiek te vinden. Hij slaagt er als geen ander in om licht-verteerbare popcorn om te zetten in zinderende cinema. En zoals vele andere meesterwerkjes zoas Saving Private Ryan of Shindlers’s List van Steven Spielberg, zullen we aan deze film terugdenken wanneer we spreken over de Apollo 13 reis of eender welke Apollo ruimtereis. Zijn beelden zullen op ons netvlies blijven plakken. Maar net zoals de ruimtereis vertoont deze prent ook wel een aantal zwakheden. Zo voelen we iets te weinig dat we ons in de ruimte bevinden. Er zijn heel veel shots genomen van binnen de capsule, maar ik mis dat gevoel van eenzaamheid in de ruimte. Dat moment van totale hulpeloosheid. Door constant op Houston te focussen had ik het gevoel dat alles, desondanks de chaos, onder controle was.
Universal heeft ondertussen de film gereleased op Blu-ray, met audio-commentaar van de regisseur, alsook met één van de helden van dit drama, Jim Lovell. Uiteraard zijn er ook heel wat reportages over die desbetreffende ruimtereis.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 28 juni 2010
boeiend filmpje. Leuk om te zien hoe dure technologie kan falen en hoe de astronauten het uiteindelijk moeten redden met wat plakband, plastieken tubes en een beschermhoes.
Zeker één van de betere Ron Howard films, hoewel ik de eerste Da Vinci Code film nog ça-vakes vond, hoor. Ok, geen meesterwerk, maar toch vele malen beter dan die National Treasure films.
In hetzelfde genre vind ik Moon een echte aanrader. Te gekke film, heb echt zitten genieten en vond hem bij vlagen erg spannend. De muziek van mijn held Clint Mansell is zalig.
Beste astronautenfilm sinds Kubricks 2001 en tot het laawaaierige-en-over-the-top-maar-desondanks-zeer-genietbare-Armageddon. Dat zijn althans de 3 films waar ik de astronauten nog goed voor de geest kan halen.