Top 10 Films om te mijden in 2010

Er zijn gewoon teveel films die ieder jaar uitkomen, dat het onmogelijk is om ze allemaal te bekijken, mocht je hierin al de goesting en de tijd voor hebben. Een lijstje opsommen van de films die wel eens de moeite kunnen zijn, is onbegonnen werk. Daarentegen zitten er een aantal misbaksel aan te komen, waarvan de stank nauwelijks weg te moffelen valt. Een aantal films heb ik reeds gezien, een aantal andere films moeten nog uitkomen. Dit zijn in ieder geval films die jullie beter mijden in 2010 en waar je jouw drinkgeld beter niet aan verspilt, zeker met ticketprijzen van 8 en 15 euro. Hier is het lijstje:

1. The Bounty Hunter
Laten we beginnen met een romantische-komedie. The Bounty Hunter (2010) van Andy Tennant met Jennifer Aniston en Gerard Butler lijkt te zijn bedacht door een aantal producers en reclamemakers die iets teveel de roddelblaadjes aan het lezen waren, en toevallig ook nog de dag voordien Midnight Run (1988) hadden gezien op tv. Het resultaat is troosteloos. Er is geen chemie tussen die twee met Botox bewerkte acteurs, en het verhaal overstijgt nauwelijks het sitcom-niveau. De trailers waren al slecht, de film zelf doet nog slechter.

2. Season of the Witch
Season of the Witch (2010) had al bij ons in de bioscoop moeten zijn, maar de release laat blijkbaar op zich wachten (en dat is zelden een goed voorteken). Velen vrezen trouwens dat het direct-to-dvd zal worden. De film heeft alle ingrediënten van een potentieel treinongeluk. Om te beginnen hebben we Nicolas Cage, die zowel verantwoordelijk is voor uitstekende films, maar nog meer van films die gewoon verwerpelijk zijn. Hij wordt vergezeld door Ron Perlman die meteen duidelijk maakt dat dit geen fijnzinnige prent zal worden. De regie van de film is in handen van de videoclip maker Dominic Sena, die voornamelijk bekend staat voor zijn visueel luchtige aanpak (Gone in Sixty Seconds, Swordfish) , maar op dramatisch vlak vaak het noorden verliest (Whiteout). Het fantastische genre met ridders en tovenaars heeft al meer miskleunen gebaard dan geslaagde films, en mocht je nog twijfelen aan de ver overschreden vervaldatumgeur van deze prent, bekijk de trailer en alle twijfel zal verdampen als sneeuw voor de zon.

3. Killers
Killers (2010) is een Ashton Kutcher film. Need I say more? De film werd geregisseerd door Robert Luketic die het strakke 21 (2008) drama regisseerde, maar complete de pedalen verloor met zijn The Ugly Truth (2009). De actrice uit die laatste film, Katherine Heigl moet wel een indruk hebben nagelaten, want hier duikt ze opnieuw op in een gelijkaardige romantische komedie. Maar ik denk dat zelfs de aanwezigheid van Tom Selleck niet zal kunnen verhinderen dat deze film zal zuigen.

4. Little Fockers
Jawel, dit is de titel van deze film, ik ging ervan uit dat ze zouden gaan voor Little Fockers, maar de producers dachten waarschijnlijk dat het minder grappig zou worden indien er teveel op de baby’s gefocust zou worden. Dan maar Little Fockers (2010). Ik verwacht wel dat ze deze titel nog wel zullen veranderen, maar een film die eind dit jaar in de bioscoop moet draaien en nog steeds geen titel heeft (en dus geen marketing-campagne) is niet goed bezig. Komt daar nog bij dat regisseur Jay Roach de film had moeten regisseren, maar de klus uiteindelijk overliet aan de wisselvallige Paul Weitz (American Pie, About A Boy). Vond hij het script niet goed genoeg? En als ik de casting bekijk zie ik dat ook Barbara Streisand heeft bedankt voor een terugkeer. Dit is dan ook de derde film in het rijtje. De eerste was grappig, de tweede viel mee maar was op vele vlakken gewoon niet grappig genoeg. Ik betwijfel sterk dat deze vernieuwend uit de hoek zal komen.

5. A Nightmare on Elm Street
Mochten jullie de film nog niet hebben gezien, don’t bother, het is wel degelijk een ‘nachtmerrie’ maar dan niet op de manier je zou verwachten. Nochtans had ik nog een beetje hoop dat A Nightmare on Elm Street (2010) ons behoorlijk aan het schrikken zou brengen. Maar Platinum Dunes van Michael Bay heeft opnieuw zijn reputatie alle eer aan gedaan met een nieuwe klote film. Anderzijds is het een ode aan Robert Englund (de originele Freddy), die hier op een onovertuigende manier wordt vervangen door een kleurloze en allesbehalve demonische Jackie Earle Haley. Zoals we gewoon zijn van deze PD-producties is de fotografie top-notch, maar het probleem zit hem altijd in de karakter-ontwikkeling en de inspiratieloze regie, dit keer van Samuel Bayer. De film is ook SAAI en dit zou wel eens de zwakste van alle Bay producties kunnen zijn. Je vraagt je af waarom ze het geld niet beter hadden gespendeerd aan een her-uitgave van het origineel in plaats van deze lachwekkende remake. De franchise overleefde 6 sequels, een tête-à-tête met Michael Voorhees en een afschuwelijke tv-spin-off. Maar deze remake heeft Freddy Krueger voor goed afgemaakt. Bravo!

6. The Back-Up Plan
The Backup Plan (2010) is een Jennifer Lopez film. Need I say more? J-Lo probeert hier aan iedereen duidelijk te maken dat ze nog steeds ‘Jenny from the Block’ is, en dat ze wel degelijk weet hoe het “echte leven” in elkaar zit. In deze romantische komedie wil ze graag moeder worden en is van mening dat het veel te lang duurt om op een juiste man als vader te wachten. Ze besluit zich kunstmatig te laten bevruchten. Juist op de grote dag ontmoet ze de man van haar leven (Alex O’Loughlin). Zie je, een compleet geloofwaardig verhaaltje. Alle aandacht gaat trouwens naar ons Jenny, want haar partner in de film is de zo goed als onzichtbare Australische acteur Alex O’Loughlin, die zelfs op bepaalde affiches helemaal niet wordt vermeld. Dit is de eerste grote speelfilm van Alan Poul en misschien meteen ook zijn laatste.

7. Furry Vengeance
Tammy Sanders (Brooke Shields) verhuist samen met haar man, makelaar Dan Sanders (Brendan Fraser), van Chicago naar Oregon. Dan wil daar een zootje dure appartementen uit de grond stampen. Hij krijgt er een zak poen voor en is van plan zonder problemen een lokaal bos neer te halen. De bosbewoners zijn helaas wat minder enthousiast. Er worden eikeltjes gelanceerd in katapults en de bijen gaan op zelfmoordmissie als ze hun angels planten in Dan’s personeel. Hoe dan ook, er moet iemand gevild worden in deze strijd van mens tegen natuur. Dat is de plot van Furry Vengeance (2010), en dat zou al genoeg mogen zeggen over de kwaliteit van dit pronkstuk. De film werd geregisseerd door Roger Kumble, de maker van afstotelijke troep als Cruel Intentions 2, The Sweetest Thing, Just Friends. De film heeft alvast zijn plaatsje gereserveerd op mijn Top 10 Worst Movies of 2010.

8. Prince of Persia: The Sands of Time
Spijtig genoeg is ook deze game-adaptatie crap. Prince of Persia: The Sands of Time (2010) had nochthans alle troeven in handen met een gigantisch budget van 150 miljoen dollar en Jake Gyllenhaal in de hoofdrol. Regisseur Mike Newell (Harry Potter and the Goblet of Fire, Donnie Brasco, Four Weddings and a Funeral) lijkt zichtbaar overdonderd door al het cgi geweld. Het is het sort popcorn film die je twee minuten na het verlaten van de bioscoop compleet bent vergeten, met uitzondering van de dingen die zijn tegengevallen. Het is alsof je iemand anders bekijkt die een spel aan het spelen is en waarbij je een voice-over vertelstem hoort. M.a.w. BORING! Waar zit die ‘reboot’ knop!

9. The Karate Kid
Is het mogelijk om een geslaagde remake te maken van The Karate Kid, die uiteindelijk een typische teenage 80’ties film is? Ja, maar niet op de wijze waarop de Nederlandse regisseur Harald Zwart (The Pink Panther 2, Agent Cody Banks) zijn versie van The Karate Kid (2010) in gedachten had. Tenzij je de carrière van de zoon van Will Smith wil steunen of Jackie Chan de mogelijkheid geven om een nieuwe villa te bouwen met aanliggend golfterrein, ga dan maar een ticketje kopen.

10. Sex and the City 2
De absolute draak van het jaar moet deze Sex and the City 2 (2010) zijn van de tv-regisseur Michael Patrick King, de sequel op Sex and the City (2008). Vier ouwe, lelijke wijven met teveel vrije tijd en teveel geld, gaan op reis naar Abu Dhabi om er te leuteren over seks in wansmakelijke outfits. En of dit nog niet genoeg was, zien we ook nog eens die irritante kwezel Miley Cyrus opduiken. En neen, dit is zelfs geen film voor vrouwen! Het gros van de moderne vrouwen zijn hiervoor véél te geconfisqueerd en intelligent om te kunnen genieten van deze materialistische en exhibitionistische aanval op de goede smaak. Zonder plot, of dialogen die grappig zijn, duurt deze ‘aanfluiting op de westerse vrouw’ een slordige 146 minuten, alsof 60 minuten van deze inhoudloze modeshow nog niet volstond. En voor de snoepers onder jullie: niettegenstaande de “sex” in de titel, komt er geen seks in voor…en misschien maar goed ook.