Regisseur Spike Jonze is een beetje de uitzondering op de regel dat videoclipmakers niet weten hoe ze een verhaal moeten vertellen. Vaak te wijten aan het feit dat videoclips hoofdzakelijk mode-producten zijn waar de look ‘n’ feel belangrijker zijn dan de narratieve kwaliteiten van het beeld, het verhaal of nog de vertolkingen van de acteurs. Ook al is hij het genie achter de lichtvoetige MTV Jackass films (waar 2BE met zijn Benidorm Bastards enTrigger Happy toestanden eigenlijk maar een afkooksel is), heeft deze Amerikaanse cineast toch een eigenzinnige cinematografische stempel kunnen zetten met Being John Malkovich (1999) en Adaptation. (2002). En hier is dan zijn 3de langspeelfilm in 10 jaar tijd, Where the Wild Things Are (2009).
Korte inhoud: Max (Max Records) is een eenzaam 9-jarig jongetje vol kattenkwaad. Maar achter zijn schijnbare stoere verschijning gaat een heuse wereld schuil. Als hij na een ruzie met zijn moeder (Catherine Keener) wegloopt, die nauwelijks tijd heeft voor hem omwille van een drukke job en de aandacht die ze geeft aan haar vriend (Mark Ruffalo), vindt Max een bootje en gaat varen. Hij bereikt de oceaan en komt aan bij een eiland waar eigenaardige monsters wonen die hem willen opeten. Hij overtuigt ze ervan dat hij een koning is met magische krachten en ze benoemen hem tot hun koning. De film is gebaseerd op het kinderboek van Maurice Sendak.
Bij ons is het kinderboek van Maurice Sendak niet bekend, en ik heb de film dus ook gezien zonder enige voorkennis. Toch was het een gewaagde keuze van Sendak om zijn boek te laten vertalen door iemand als Jonze die, zoals bekend, alles aan een grondige deconstructie zal blootleggen. Maar de makers dachten waarschijnlijk aan een visueel excentrieke filmmaker, gezien het boek zelf maar een 9tal zinnen omvat, en vooral indruk maakt met zijn eigenzinnige illustraties. Maar de regisseur heeft er een tijdloos sprookje van gemaakt met een nostalgische knipoog naar onze jeugdjaren, die heel wat herinneringen oproept. Maar in tegenstelling tot een Never Ending Story (1984) of Labyrinth (1986), is deze prent niet zo onopgesmukt en voelt alles heel sober aan.
De “Wild Things” zijn niet zo wild als het naam doet vermoeden. Het zijn zelfs heel emotionele wezens, maar die ook wel een dreigend kantje kunnen hebben. Vergeleken met de jongen kunnen ze hem met één trap verpletteren of met één hap oppeuzelen. Er ontstaat meteen een band met leider Carol (James Gandolfini), die qua persoonlijkheid nog het meest aansluit bij deze van de jongen; energiek, gedreven maar ook grillig en bij momenten zelfs driftig. Net zoals Max staat Carol graag in het middelpunt van de belangstelling en snakt hij naar aandacht. En dit leidt vaak ook tot wat strubbelingen binnenin de groep. Met name met KW (Lauren Ambrose), die zowat de moederfiguur vertegenwoordigt, ligt hij regelmatig in de clinch. Maar ook met de andere wezens, zoals de weifelende Alexander (Paul Dano), de goedhartige Ira (Forest Whitaker), de slimme Douglas (Chris Cooper), de sarcast van dienst Judith (Catherine O’Hara) en de sombere Bull (Michael Berry Jr.). En elk van de wezens vertegenwoordigt een facet van het karakter van Max.
Het scheelde niet veel of Where the Wild Things Are was omgetoverd in een tekenfilm (al dan niet in 3D), maar Jonze vond blijkbaar dat het verhaal niet enkel bestemd was voor jongeren maar zeker ook voor een volwassen publiek. Het feit dat de kleine Max ook die wezens “in het echt” kan raken, komt enkel maar het verhaal ten goede. Maar ‘live-action’ kost uiteraard meer geld, zeker als je denkt aan kostuums en fantastische decors. Maar Warner Bros heeft het volle vertrouwen in het project en maakte zomaar eventjes 100 miljoen dollar vrij. Het mag dan wel de helft zijn van het Alice in Wonderland (2009) budget, Spike Jonze wist echt wel een compleet nieuwe wereld te ontwerpen met indrukwekkende creaturen. Niemand minder dan Jim Henson (Labyrinth, The Dark Crystal, “The Muppet Show”) werd dan ook aangesteld om de beestjes te ontwerpen, en met hier en daar wat cgi kwam het gehele circus in leven en kregen ze zelfs menselijke trekjes.
© Warner Home Video (Benelux)
Maar ook de sterke soundtrack van Carter Burwell en de indrukwekkende fotografie van Lance Acord springt in het oog en maakt dit fantastische plaatje af. Voor de opnamen werd dan ook uitgeweken naar ongerepte Australische vlaktes en bosgebieden. Daar waar het acteerwerk van jongeren in films vaak irritant of teleurstellend is, zien we een natuurlijke en spontage Max Records. De jongen had dan ook al wat ervaring opgedaan in The Brothers Bloom (2008), ook al met Mark Ruffalo.
Zijn er minpuntjes? Wel, ik heb van de film genoten, maar ik besef dat het ontbreken van spetterende actie, een intense spanningsboog of een lijnrecht verhaal, heel wat mensen zal ontgoochelen. Dit is in eigenlijk een soort coming-to-age film van puberteit naar volwassenheid, en die een grondige analyse maakt van wat jeugdigheid en volwassenheid uiteindelijk betekenen. Een eigenzinnige karakterstudie in een melancholische sprookjeswereld. Het verschil met een regisseur als Tim Burton, is dat Spike Jonze nog meer gefascineerd is door de psychologie van zijn karakters. Where the Wild Things Are is een gewaagd en intelligent sprookje die volwassenen meer zal bekoren dan het uiteindelijke leespubliek van het jeugdboek.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 10 mei 2010
Film is inderdaad bestemd voor kinderen maar met zijn serieuzere ondertoon en zijn gelijkaardige look, toch ook wel voor een volwassen publiek. Mooie film, enge monsters mét persoonlijkheid alsook voldoende humor. Mooie film!
In het Nederlands heet dat boek Max en de Maximonsters. Het is eigenlijk vooral een plaatjesboek met maar heel weinig tekst. Ik ben toch wel benieuwd hoe ze dit plaatjesboek omgezet hebben naar film.
Er is volgens mij geen in het Nederlands na gesynchroniseerde versie, of wel?
Ik begrijp de hoge score niet echt, voor mij zelfs een lichte onvoldoende.
De film heeft een gebrek aan ritme en rechtlijnigheid. Het kwam moeilijk op gang en het kwakkelende einde was ook teleurstellend. Voor mij een gemiste kans voor een anders uitstekend uitgangspunt voor een Labyrinth-achtige film.